ร่างของผู้เคยเป็นที่รักร่วงหล่นลง

สิ้นไร้ลมหายใจ

เขานอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นที่เราสองเคยร่วมรัก

กายยังคงอุ่นเหมือนยามที่ได้โอบกอด

ฉันยืนมอง

ร่างกายสั่นเทา

ภาวนาให้เป็นเพียงฝัน

แต่ชั่วขณะนั้นฉันรู้สึกยินดี

น้ำตารินไหลเปียกปอนใบหน้า

ทว่าฉันกลับแย้มยิ้มกว้าง

หัวใจแหลกสลายและเบิกบานในคราวเดียว

ในที่สุดเขาก็ไม่จากไป

ไม่มีผู้ใดได้สัมผัสเขา

หรือลิ้มรสหวานจากริมฝีปากที่ฉันหวงแหน

ริมฝีปากที่ไม่เคยเอื้อนเอ่ยคำว่ารัก

ไม่แม้แต่จะเอื้อนเอ่ยคำขอโทษ

มีเพียงเสียงเรียกครางชื่อที่ไม่ใช่ของฉัน

สมควรแล้ว

สมควรแล้ว

สมควรตาย

สารเลว

ฉันหัวเราะร่าออกมาในที่สุด

ไม่ต้องกลัวแล้วว่าเขาจะรักใครอื่น

เขาจะรักเพียงฉัน

อยู่เคียงข้างฉัน

จดจำฉันเพียงคนเดียว

ชนะแล้ว

ไม่ใช่ด้วยรัก

แต่ครอบครอง