@Moonclock_Fuchi

Haiiro to Ao

สีเทาและสีฟ้า

-ผ่านทิวทัศน์เดิมๆ ข้างทาง เห็นเงาตัวเองสะท้อนในกระจก-

โยเนะสึ เคนชิ กลับบ้านเกิดครั้งแรกในรอบหลายปี

พื้นที่แถวนี้ไม่เปลี่ยนไปสักนิด

มีแค่เขาที่โตขึ้น

และบ้านหลังนั้นที่ดูผุพังขึ้นเยอะ

บ้านของเพื่อนสนิท สุดะ มาซากิ

-อยากรู้จัง นายตอนนี้กับตอนนั้นยังเหมือนเดิมอยู่ไหม-

เพื่อนสนิทที่เล่นกันทุกวัน โดดเรียนด้วยกัน ไปนอนที่บ้าน ซื้อขนมมาแบ่งกันกิน ผลัดกันลอกการบ้านก่อนส่งครู

ทั้งที่ดีกันขนาดนั้นแท้ๆ

“ฉันจะไปโตเกียว” มาซากิวัยเด็กพูดกับโยเนะสึ

“ไปสิ” โยเนะสึตอบเรียบๆ ตามนิสัย

“แล้วจะได้เจอกับเพื่อนที่ดีแบบนายอีกไหม” มาซากิถามกลับ “จะได้เจอกับนายอีกไหม” ก่อนจะสะอื้น

“เป็นอะไร ทำไมจู่ๆ….” โยเนะสึเริ่มสงสัย “นายจะย้ายออกหรอ”

“พ่อต้องย้ายงาน แต่ฉัน… ฉันอยากอยู่กับนายนะ” 

โยเนะสึนิ่งไปสักพัก “ไปเจอกันที่โตเกียวก็ได้”

“สัญญานะ”

“อื้ม”

-“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม พวกเราหาวิธีได้แน่” นายหัวเราะอย่างสดใส ฉันจำวันนั้นได้ดี-

————————

สุดะ มาซากิ

ปีนี้อายุ 28

“คนไม่รักษาสัญญา”

พอค้นห้องแล้วเจออัลบั้มภาพวัยเด็ก เห็นหน้าหมอนั่นแล้วหงุดหงิดใจชะมัด

อาจจะเป็นความผิดเขาส่วนหนึ่งที่ทำที่อยู่ของโยเนะสึหาย ตั้งแต่ย้ายมาเลยไม่เคยติดต่อไปเลย แต่เขาไม่ได้ผิดแค่ฝ่ายเดียวซะหน่อย ทั้งที่ให้ที่อยู่ใหม่กับฝ่ายนั้นไปแล้ว โยเนะสึไม่ติดต่อมาเองสักครั้ง

ก็เป็นคนไม่รักษาสัญญานั่นแหละ

อยู่โตเกียวมาหลายปี ไม่เคยจะเจอกันสักครั้ง

จะมีไหม คนที่ไม่ได้เจอกันมานาน แต่ถ้าเดินผ่านกัน มันต้องรู้สึกอะไรสักหน่อยสิ

สุดะเขกหัวตัวเองทีนึง โทษฐานที่ดู kimi no na wa มากไป

ถ้าจะได้เจอกัน ก็เจอไปนานแล้วล่ะ

-ตามร่องรอยบ้าบอของนายไปทีละเล็ก แล้วก็ร้องเพลงต่อ-

สุดะ มาซากิ กลับบ้านเกิดครั้งแรกในรอบหลายปี

พื้นที่ตรงนี้ไม่เปลี่ยนไปเลย

สนามเด็กเล่นเดิมๆ

โรงเรียนเก่า พอเจอนักเรียนประถมก็อดคิดถึงไม่ได้

เป็นไงบ้างนะ โยเนะสึ เคนชิ

“สุดะ มาซากิ ใช่ไหม” อดีตครูประจำชั้นทักเขา “ไม่เจอกันตั้งนาน โตขึ้นเยอะเลย นัดกันมาหรอเนี่ย”

“นัดหรอครับ” สุดะถาม

“อ้าว ก็เมื่อกี้เพื่อนสนิทเธอก็มาที่นี่ คนนั้นน่ะ ที่ชอบวาดรูปตอนเรียนตลอด”

“โยเนะสึ เคนชิ น่ะหรอครับ”

“นั่นแหละ”

-ตอนนี้ฉันมีแต่เสียงตะโกนจากความสิ้นหวัง มันสายไปแล้วสำหรับทุกอย่างจริงหรอ-

สุดะ มาซากิ วิ่งกลับไปสนามเด็กเล่นที่ผ่านมา

ถ้าเป็นไปตามนั้นจริง เขาควรต้องอยู่ตรงนั้น

“เคนชิ!”

“เคนชิ!”

“โยเนะสึ เคนชิ!”

และก็มีคนนึงโผล่มากอดเขาจากข้างหลัง

“มาซากิ” โยเนะสึ เคนชิ โผล่มาทักทาย

“เจอตัวนายแล้ว” สุดะ มาซากิ ร้องไห้ “ฉันขอโทษ ขอโทษที่ไม่เคยติดต่อไปเลย”

“ฉันคิดถึงนายมาก กลับมาดูบ้านเก่าของนายเพราะอยากรู้ว่านายเป็นไงบ้าง”

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

“อื้ม”

“เรายังเป็นเพื่อนกันได้อยู่ใช่ไหม”

“นายเป็นเพื่อนสนิทของฉันเสมอนะ”

————————

การจากลาเป็นสีเทา

แต่พอได้เจอกันอีกครั้ง สีเทาก็เป็นสีฟ้าที่สดใสได้อย่างไม่น่าเชื่อ