@nxxkmushrxxm
“ชิมะจัง” เสียงเรียกที่ดูคุ้นเคยดังขึ้น ทำให้ชิมะต้องหันไปมอง
อิบุกิ ไอ สมาชิกแห่งสืบตระเวน 404 โผล่เข้าปาร์ตี้คริสต์มาสด้วยชุดต้นคริสต์มาส เรียกเสียงฮือฮาจากคนในหน่วยได้อย่างดี โดยมีโคโคโนเอะเดินตามมาติดๆ เพราะต้องช่วยพยุงชุดปุๆ ดูจะพังไม่พังแหล่จากความชุ่ยของอิบุกิ จากหน้าตาที่ดูโคตรเต็มใจของคิวจังแล้ว ชิมะฟันธงได้เลยว่าไอ้หมอนี่โดนบังคับมาชัวร์
แต่แล้วจิมบะซังหายไปไหนล่ะ พอกวาดตามองไปรอบๆ ก็เห็นว่าหลับคาโต๊ะไปแล้ว ในมือถือขวดสาเกคาไว้ เพื่อนร่วมโต๊ะคนอื่นของจิมบะก็ต่างสลบคาพื้น มีคนนึงหน้าทิ่มชามราเมงไปด้วย ชีวิตตำรวจวัยกลางคนนี่สุดยอดไปเลยนะ ชิมะมองซุปมันเยิ้มในชาม แล้วก็คิดว่าตอนตื่นมาเขาคนนั้นจะตกใจกับสภาพตัวเองแค่ไหน
ส่วนหัวหน้าคนสวย (ชิมะกระแอมครั้งหนึ่งตอนนึกถึง) หัวหน้าคิเคียวคงไม่ได้มา น่าจะอยู่บ้านเลี้ยงลูก ก็สมเหตุสมผลอยู่หรอกนะ
ตอนนี้ก็เหลือแต่เขากับหนุ่มโสดอีกคนในวันคริสต์มาสนี่แหละ
หนุ่มโสดคนนั้นที่ว่าน่ะ ตอนนี้ตบตีกับคอสตูมตัวเองอยู่
“คิวจัง เอาไปทางซ้ายหน่อยสิ”
“ทางนี้?”
“ไม่ใช่ๆ ซ้ายของฉันสิ”
“แบบนี้หรออิบุกิซัง”
“สูงขึ้นอีกสิหน่อย”
“คุณมาทำเองเถอะ” คิวจังเริ่มโมโห
“มา ฉันช่วยเอง” ชิมะเดินเข้าไปหา ให้โคโคโนเอะอ่านปากว่าออกไปกินเลี้ยงเถอะ คู่หูฉัน ฉันจัดการเอง
“คู่หู” สินะ
อยู่สถานะนี้มานานพอสมควรแล้ว
ชิมะก็ใช่ว่าจะนิ่งเฉยหรอก เขาก็หยอดมาเรื่อยๆแหละ แต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทึ่มไปหรือไง คู่หู ก็เลยเป็นแค่คู่หูมาจะสองปีแล้ว
ขนาดเมื่อวานล่ะนะ
“ฉลองคริสต์มาสแบบคนโสดนี่มัน ซิงเกิ้ลเบลล์ ชัดๆ นายไม่คิดจะมีแฟนหรออิบุกิ”
“ก็ไม่มีใครชอบฉันนี่นา” อิบุกิหันไปอีกทางแล้วก็งับเมล่อนปังซะงั้น ไม่หันมามองชิมะด้วยซ้ำ
เบื่อโว้ย ชิมะคิด เมื่อไหร่หมอนี่จะไตร่ตรองอะไรได้นานเกินสามวิบ้างเถอะ
กลับสู่สถานการณ์ปัจจุบัน
“ชิมะจัง~” อิบุกิทำตาหวานเยิ้มใส่ “ขยับเมล่อนปังที่ยอดต้นไม้บนหัวให้หน่อยสิ”
“คงไม่ได้สิน้า ก็นายมัน เ-ตี้-ย น่ะสิ รู้จักไหมค้าบ เตี้ย~” อิบุกิลากเสียงต่อไปอีก
“ฉันชอบคนสูงกว่าแหละ รู้ไหม” ชิมะตอบไป
ที่ผ่านมาก็ชัดเจนตลอดแล้วนะ ที่ไม่รู้เองก็เพราะ โ-ง่ โง่เองใช่ไหมล่ะ อยากตะโกนกลับไปใจจะขาด ทำได้แค่เกาะอิบุกิแน่นๆ แล้วเขย่งขึ้นไปให้ถึงยอดบนหัวอีกฝ่าย
“ขึ้นอีกสิ” อิบุกิบอก แล้วก็กระซิบ “หรือจะให้ฉันอุ้ม?”
เฮ้ย
เฮ้ยยยยย
คุณตำรวจครับ
แจ้งความครับ
มีคนขโมยหัวใจผม
ชิมะนิ่งไปพักหนึ่ง
“ชอบใช่ไหม” อิบุกิถาม
“ชุดนายหรอ ไม่ล่ะขอบใจ เห่ยสุดๆ” ชิมะดึงสติกลับมาได้ แกล้งทำหน้าย่นใส่ต้นคริสต์มาสบู้บี้
“หมายถึงฉันต่างหาก ชอบไม่ใช่หรอ” อิบุกิพูด
“แหวนอยู่บนยอดต้นไม้นั่นแหละ อยากได้ก็ให้ฉันอุ้มไปหยิบเอาเองละกัน”
“อื้ม”
บางทีคริสต์มาสปีนี้คงไม่ใช่ซิงเกิ้ลเบลล์แล้วแหละ
ชิมะตื่นขึ้นมาในเช้ารุ่งขึ้น
ที่ห้องของอิบุกิ ไอ
เหมือนฝันเลยนะ
ดีที่ไม่ใช่ฝัน
แค่เห็นอิบุกิสลบคาชุดต้นคริสต์มาสก็มีความสุขแล้วล่ะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in