ในหัวผมมันยุ่งเหยิงไปหมด ดูภายนอกแล้วผมดูสงบดูนิ่ง ยืนเฉยๆมองท้องฟ้าอยู่แบบนั้น แต่ความจริงผมอยากทึ้งหัวตัวเอง อยากต่อยกำแพง อยากกรีดร้องแหกปากโวยวาย แต่ถ้าผมทำแบบนั้นจริงๆชาวบ้านรอบๆคงได้ด่าผมแน่ๆล่ะ นี่ผมอยู่แค่ชั้นแปดเองนะ มันไม่ได้สูงขนาดนั้นหรอก และยิ่งไปกว่านั้นคือรอบๆนี้คือหมู่บ้านน่ะสิ

ผมยังคงยืนมองท้องฟ้าอยู่อย่างนั้น เครื่องบินลำแล้วลำเล่าทยานสู่ฟ้าและหายเข้าไปในกลีบเมฆผมก็ยังคงอยู่ที่เดิม จนรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่หันมาเห็นใครอีกคนมายืนข้างๆผมห่างออกไปแค่ก้าวเดียว ไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้เด็กข้างๆห้องผมนี่เอง

"น้ำตาไหลแล้วพี่" 

ผมเงียบไม่ได้ตอบอะไรออกไป

"ร้องไห้ทำไมพี่"

"ใครร้อง กูง่วงโว้ย" ผมตอบไปทั้งที่หน้านิ่งๆนั่นแหละ ดูหน้าอีกคนผมก็รู้แล้วว่ามันไม่เชื่อ

"เกี่ยวตรงไหนวะพี่ ง่วงแล้วน้ำตามันจะไหลหรอวะพี่"

"ก็กูหาวแล้วน้ำตาไหลอ่ะ มึงไม่เคยรึไง"

"เออๆ เชื่อฉิบหายเลยพี่"

หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ตอบอะไรไป อีกคนเองก็เงียบ คงรู้ว่าผมคงไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมาชวนมันคุยเล่นได้มั้ง แต่เปล่าหรอก ความจริงตอนนี้ในหัวผมมันยุ่งเหยิงไปหมด ความคิดทั้งหลายมันตีกันไปหมด แต่ผมอธิบายอะไรไม่ได้สักอย่าง ผมไม่รู้ว่าผมควรจะจัดการกับมันยังไงด้วย ลำดับเรื่องราวความสำคัญก็ไม่ได้ และที่เป็นแบบนี้ผมเองก็เหนื่อยด้วย ผมไม่ได้อยากคิดมาก แต่ห้ามให้ตายยังไงมันก็อยู่คิดแบบนั้นไม่ได้

"แล้วรู้ได้ไงว่ากูอยู่นี่" ผมถามมันไปทั้งที่รู้อยู่แล้วแหละว่ามันจะตอบว่าอะไร 

"รู้แล้วก็เลิกถามเหอะ"

"กูถามมึงก็ตอบเหอะ"

"จะชวนคุยก็หาเรื่องอื่นก็ได้มั้งพี่" 

"ตกลงมึงจะขึ้นมากวนตีนกู"

"ก็จะไปหาหนังสืออ่าน ไปหาอะไรกินที่ห้องพี่อ่ะแหละ แต่เวลานี้พี่ไม่อยู่ห้องก็มีอยู่ที่เดียวนี่แหละ" 

"นี่ถามจริงถ้าห้องกูไม่มีหนังสือไม่มีของกินยังจะมาห้องกูอยู่มั้ย"

"ถามได้ แล้วจะไปทำไมให้เสียเวลาวะ"

"ไอ้นี่" 

ผมกับมันก็อย่างนี้แหละ ต่างคนต่างกวนแต่ก็ไม่มีใครโกรธหรอกนะ ถ้าคุยกันดีๆนี่สิแปลก วันนั้นคงฝนตกห่าใหญ่เลย

ผมแอบเห็นกระป๋องเบียร์วางอยู่ข้างๆมันสองกระป๋อง "แล้วนั่นจะตั้งจนหายเย็นเลยมั้ย"

"อยากกินก็บอกดีๆดิพี่"

จริงๆผมก็รู้แหละว่ามันคงหาจังหวะจะให้ผมอยู่ แต่มันไม่ให้สักทีผมก็ทวงเลยแล้วกัน จะบอกว่าเอาขึ้นมากินเองทั้งสองกระป๋องก็คงไม่ใช่แน่ๆ

ทีนทีที่รับมันมาจากอีกคนผมก็ไม่รอช้ารีบเปิดกระป๋องและซดไปหนึ่งอึก เบียร์ยังเย็นอยู่ ค่อยรู้สึกสดชื่นขึ้นหน่อย 

"กูเครียดว่ะ" ผมเอ่ยขึ้นมา บรรยากาศระหว่างผมกับมันเงียบไปถนัดตา มันคงรู้ว่าผมเริ่มเข้าโหมดจริงจังแล้ว ถึงผมกับมันจะกวนตีนกันแค่ไหนแต่เวลาที่ใครอีกคนเข้าโหมดจริงจังต่างคนก็ต่างรู้ ง่ายๆก็คือมันกวนตีนแบบรู้เวล่ำเวลานั่นแหละ อาจไม่ได้ตอบอะไรแต่แค่มีคนรับฟังมันก็พอแล้ว

 มันเงียบไปรอให้ผมพูดต่อ "คิดงานไม่ออกเลยว่ะ"

"ขอตรงๆเน้นๆพี่"

"กูอธิบายไม่ถูกโว้ย" อย่างที่บอกล่ะ ในหัวผมมันยุ่งเหยิงไปหมด

"ถ้าผมเข้าไปในหัวพี่ได้ผมก็อยากจะเข้าไปจัดการให้นะพี่ เห็นพี่เครียดแล้วไม่ไหวว่ะ หน้าแม่งเหมือนหมาหอบอ่ะพี่ เหนื่อยอะไรขนาดนั้นวะ" ดูมัน เพิ่งบอกไปหยกๆว่ากวนตีนแบบรู้เวล่ำเวลา "แล้วแม่งเบียร์อ่ะ เอามาให้กินให้สมองโล่ง จะยืนเก็กหล่อเป็นพรีเซนเตอร์อีกนานมั้ย กินสิครับพี่"

พูดจบทั้งผมทั้งมันก็ยกเบียร์ขึ้นดื่มไปหลายอึก ผมผละกระป๋องเบียร์ออกจากปากทั้งผมทั้งมันก็ทำเสียงซ่าสดชื่นขึ้นมาแบบไม่ได้นัดกัน มันหันมามองผม ผมก็หันไปมองมัน แล้วทั้งผมทั้งมันก็ระเบิดหัวเราะกันใหญ่ ไม่กี่วินาทีถัดมาเราก็หน้านิ่งแล้วหันมามองหน้ากันอีกครั้ง และก็พูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย "ตลกตายห่า"  แค่นี้ก็บอกได้ใช่มั้ยว่าผมกับไอรุ่นน้องข้างห้องนี่สนิทกันขนาดไหน ผมว่าผมกับมันสนิทกันจนมันลืมแล้วมั้งว่าควรเคารพผมในฐานะพี่ด้วย แต่เอาเหอะ วันไหนมันมาแบบนั้นนี่ไม่ต้องเดาให้เสียเวลามากก็รู้ว่ามันต้องมีเรื่องใหญ่อะไรมาขอร้องผมแน่ๆ