บางครั้งเราก็ใช้อดีตเป็นบทเรียน แต่บางครั้งเราก็ใช้มันปิดกั้นอะไรหลายๆอย่าง
เพียงเพราะว่าเป็นตัวเราเองที่เลือกมองแค่ด้านที่มีแต่ความเจ็บปวด

เราฝังใจ จนสุดท้ายมันก็ไม่ต่างอะไรกับการหลอกตัวเอง น่าแปลกที่ก็รู้ตัว แต่ก็เปลี่ยนความคิดเหล่านั้นไม่ได้เสียแล้ว...

หลายๆครั้งที่เราต้องการอะไรต่อมิอะไร แต่ก็ไม่ได้พยายามเพื่อที่จะได้มันมาสักนิด

เราอยากให้คนอื่นเข้าใจเรา แล้วเราเคยพยายามรับฟังและเข้าใจเขาบ้างหรือเปล่า

เราอยากมีใครสักคนที่จะคอยรับฟังเรื่องราวทั้งสุขทั้งทุกข์ของเรา แล้วเราเคยพยายามที่จะเข้าหาใครบ้างหรือเปล่า

ไม่ใช่ตั้งแง่ว่าตัวเองเข้าหาคนอื่นไม่เก่งแล้วก็มัวแต่รอ

สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ได้มีใครมาทำให้เรารู้สึกแย่หรอก จริงๆแล้วก็เป็นเพราะ... ตัวเราเองทั้งนั้น ที่ทำตัวเอง คงจะแย่ไปอีกถ้าเราไม่รู้ตัว...

"แกเป็นแบบนี้อยู่แล้วหรือแกเจอเรื่องอะไรมา" เขาถามฉัน และด้วยเพราะเป็นฉันหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ ฉันคิดหาคำถามก่อนคำตอบเสมอ เขาถามแค่เพราะอยากรู้หรือเป็นห่วงนะ นั่นคือสิ่งที่ฉันสงสัย ในใจก็แอบคาดหวังว่ามันจะมีความเป็นห่วงเจือปนอยู่บ้าง ฉันตกอยู่ในภวังความคิดตัวเองอยู่นานจนเขาอาจจะรู้ว่าไม่มีทางได้คำตอบจากฉันแล้วแน่ๆเขาจึงพูดต่อ "อย่างหลังแน่ๆ"

เขาคงรู้ทันเข้าแล้วล่ะ แต่ฉันก็ไม่คิดจะพูดอะไรกลับไปอยู่ดี เขาคงจะอึดอัดหรือรำคาญแน่ๆ แต่เขาจะรู้ไหมว่าความอึดอัดเป็นสิ่งที่ฉันเผชิญมาตลอด มันยากนะที่ฉันจะเก็บทุกเรื่องไว้กับตัวเอง และฉันก็เอาชนะความยากนั้นได้ด้วยสิ แต่ฉันก็เพิ่งมารู้อีกนั่นแหละว่าสิ่งที่ยากกว่าก็คือการที่ฉันจะบอกมันกับใครสักคน  ใครสักคน... แล้วใครล่ะ นั่นแหละคือสิ่งที่ยาก

"โอเคฉันว่าแกไม่ตอบแน่ เอาเป็นว่าฉันจะถามไปเรื่อยๆ ถ้าแกไม่ค้านฉันคิดว่ามันจริง แต่ถ้าไม่จริงแกจะค้านออกมา เบาๆก็ได้ อยู่ใกล้แค่นี้ฉันได้ยินแน่" ฉันอยากบอกเขาเหลือเกินว่าหยุดทำอะไรแบบนี้ซะ ถ้าแกทำเพราะแค่เบื่อที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ แค่เพราะแกอยากรู้ที่ไปที่มาแต่ไม่ได้มีความเป็นห่วงหรือคำว่าเพื่อนอยู่ ฉันคงรู้สึกแย่ไปอีก ถ้าวันนี้แกรู้อะไรเกี่ยวกับฉันแต่วันหน้าไม่มีแกอยู่แล้ว

"แกเคยเสียคนสำคัญที่แกเคยทุ่มเทให้ใช่มั้ย" มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้นหรอกมั้ง ส่วนคำว่าทุ่มเทฉันก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่แฮะ มันอาจจะพอเรียกได้ว่าทุ่มเทสำหรับฉัน แต่สำหรับอีกคนฉันก็ไม่แน่ใจ

"บางทีฉันว่าแกอาจจะคิดมากไป" ก็จริง แค่คำถามแกแค่นั้นฉันก็คิดไปไกลกว่าที่แกถามแล้ว

"แกเขียนไดอารี่" อะไรกัน ถ้าใช่จะแอบไปเอามาอ่านหรือไง แต่ถ้าเขาได้อ่านจริงๆก็คงได้คำตอบมากกว่ามารอคำตอบจากปากฉันแบบนี้

"ฉันว่าแกต้องระบายออกมาบ้างนะ"  ก็ในไดอารี่ของฉันไง "ฉันหมายถึงพูดกับใครสักคนที่แกไว้ใจน่ะ" เหมือนเขาได้ยินคำตอบในความคิดของฉันยังไงยังงั้น อย่ามาทำเป็นรู้จักฉันดีหน่อยเลยน่า ฉันได้แต่คิด

"แกคิดว่าคนคนนั้นจะรำคาญแก แกกลัวคำตอบ" ทำไมรู้ดีจังนะ "...เพราะกลัวมันจะไม่เหมือนที่แกคาดหวังใช่มั้ย" ตอนนี้ฉันได้แต่คิดว่าเขาเองน่ะแหละจะรำคาญฉันหรือยัง จะหยุดถามตอนไหน จะลุกไปตอนไหน เปล่าหรอกฉันไม่ได้อยากให้เขาไป ฉันกลัวด้วยซ้ำว่าเขาจะทำ แต่ถ้าเขาทำจริงๆ ฉันก็ไม่ใช่ประเภทที่จะรั้งเขาไว้ด้วยสิ

"ฉันแน่ใจแล้วล่ะว่าแกคิดมากจริงๆ" ใช่ แล้วฉันก็เหนื่อยด้วยที่เป็นแบบนี้

"มันต้องใช้เวลานะ" เหมือนว่าเขาจะเลิกตั้งคำถามแต่ให้คำตอบกับฉันแล้วล่ะ แต่เป็นฉันเองที่อยากจะถามต่อ แล้วมันนานแค่ไหนกันล่ะ...

"มันอาจจะนานหน่อยถ้าแกยังกลัวอยู่แบบนี้ แกระแวงเกินไป และฉันก็ยิ่งมั่นใจในคำถามแรกของฉันแล้วว่ามันเป็นอย่างหลัง"

"พูดกันตามตรงฉันกับแกก็อาจจะไม่ได้รู้จักการนานพอที่จะทำให้แกมาปรึกษาเรื่องทำนองนี้ได้ แต่ว่า..." เขาเงียบไป เหมือนลังเลว่าจะพูดต่อดีไหม ส่วนฉันก็ยังเงียบ ไม่ตอบและไม่ได้คิดจะหันไปมองหน้าเขาเหมือนเดิม "ถ้าแกจะบอก ฉันก็พร้อมฟังนะ"

ฉันเงียบ และเขาก็เงียบ เหมือนกำลังคิดว่าที่พูดออกมาอาจจะเป็นกับดักตัวเองอยู่ก็ได้...อ่า..ฉันคิดมากไปสินะ

มีเพียงเสียงลมพัดเบาหวิว และเสียงสายน้ำ หรือฉันควรตอบอะไรกลับไปบ้างนะ ให้ตายเถอะฉันควรจะตอบเขาตั้งนานแล้วด้วยซ้ำเถอะ

"คำถามสุดท้าย" อ่า.. ฉันยังอยากให้เขานั่งอยู่ข้างๆตรงนี้และคุย ไม่สิ และฉันจะฟังเขาพูดต่อไปเรื่อยๆ ไม่ใช่ฉันไม่อยากคุยหรอก แต่ตอนนี้ฉันกลัวไปหมด กระทั่งจะตอบอะไรไปสักอย่างก็กลัวจะทำให้คำถามต่อๆไปของเขาต้องหายไป แต่แบบนี้เขาจะรู้ไหมนะว่าฉันรู้สึกดีขึ้นมากๆ

"ถ้าตอนนี้แกเริ่มรู้สึกดีขึ้น ให้แกหันหน้ามามองฉัน" ฉันรู้สึกว่าเขาขยับเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น แต่ก็แค่ไม่กี่เซนฯหรอก และไม่แน่ใจว่าเขามองหน้าฉันจากข้างๆอย่างรอคอยคำตอบด้วยหรือเปล่า แต่ฉันก็คาดหวังว่ามันจะใช่น่ะนะ

ดูเหมือนคำถามนี้จะใช้เวลานานกว่าคำถามข้อไหนๆ แต่ฉันก็หยังว่าเขาจะยังรอคำตอบ

แล้วเสียงลมพัดเบา กับเสียงสายน้ำก็ดังขึ้นอีกครั้ง นั่นเพราะระหว่างฉันกับเขามันเงียบมากยังไงล่ะ



แล้วฉันก็ค่อยๆเงยหน้าไปหาเขา


ใช่เขารอคำตอบอยู่จริงๆ


ฉันกับเขาสบตากันชั่วครู่ จนเป็นฉันเองที่ต้องหลบตาหนีก่อน

แล้วคำแรกจากปากฉันก็หลุดออกมา มันอาจจะช้าไปมากแต่ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ



"ขอบคุณนะ"