เพื่อนฉัน
ความเหน็บหนาวห่มร่างเราเอาไว้
ในคืนที่ไร้แสงแห่งศรัทธา
ความเบื่อหน่ายและเหนื่อยล้า
ช่างทรมานเหลือเกิน
มันค่อยๆ กัดกินความคิดและสติสัมปชัญญะของเรา
เรารู้ว่ามันไม่ดีแน่ หากตัดสินใจทำอะไรลงไปแบบไร้สติ
ผลของมันคงเลวร้ายมากกว่าที่จะเป็นผลดี

เธอมีแผนที่ในมือรึเปล่า
เธอมีจุดหมายปลายทางที่จะไปบ้างไหม
สายลมผู้หวังดี กระซิบผ่านความเหน็บหนาว
มันฟังไม่ชัดเท่าไหร่ แต่พอจับใจความได้
มันช่วยเตือนสติเราไว้
เรายังคงเป็นเราอยู่ในทุกวันนี้ได้ ก็เพราะมัน

เราไม่กล้าบอกกับใคร ๆ ว่าเรานั้นเป็นสีอะไร
จะบอกว่าขาวก็ไม่ใช่ จะเป็นสีดำก็ไม่เชิง