เราคิดว่าเริ่มเป็นซึมเศร้าจริงๆตอนปี2เทอม1 เราเรียนถาปัตย์ ทำงานไปตรวจแบบเยอะมาก สนุกมาก แต่พอทำน้อยก็รู้สึกผิดต่ออาจารย์มากๆเหมือนกัน จนปี2 เทอม2 ยังโชคดีที่เจออาจารย์ดีเข้มงวด เราทำงานเต็มที่ ทำไปเยอะ ทุ่มสุดตัว ผิดพลาดไม่ได้ คาดหวังให้ออกมาดี ให้อาจารย์ชม จนผลงานไฟนอลเราไม่เสร็จ เราทำจนฟ้าสางจนต้องโทรเรียกพี่รหัส หลังจากวางสายเราร้องไห้หนักมากเพราะเป็นภาระให้กับคนอื่น พอโปรเจคสุดท้ายของเทอมเราเทงานเลย ไม่สนใจเลย เริ่มไม่ไปเรียน ทำงานไปร้องไห้ไป

          จนซัมเมอร์มีเพื่อนมาอยู่ด้วย ตอนมันหลับ เราก็แอบร้องไห้คนเดียว ร้องแบบไม่มีสาเหตุอะไรเลย

          เปิดเทอมปี3 เรารู้สึกว่าไม่ได้ละ ต้องหาไรทำสักอย่าง จะได้ไม่ฟุ้งซ้าน เลยไปทำงานพาร์ทไทม์ นั้นคือจุดนรกของจริง เราทำงานหลังเลิกเรียน เลิกงาน4ทุ่มทุกวัน  กลับมาทำงานเขียนแบบต่อ เหนื่อยมากๆ เหนื่อยเหมือนจะตาย เราร้องไห้ทุกวัน ไปเรียนแบบตาบวม ช่วงนั้นโทรมมาก 

             มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เราไปทำงานสาย แต่ไม่มีใครว่าอะไรเราเลย จนเราเครียด ร้องไห้ออกมากลางที่ทำงาน น้องที่ทำงานด้วยก็ตกใจ เพราะมันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย เรามาทำงานสายครั้งแรกด้วย และนั้นทำให้เราคิดว่าเราเริ่มไม่ปกติ

และเริ่มไปหาหมอ