แดเนียลมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ เลขสิบตัวที่อยู่บนหน้าจอนั่นดูคุ้นเคยจนแทบไม่ต้องนึกเลยด้วยซ้ำว่าเป็นเบอร์ใคร แม้ว่าจะไม่ได้ขึ้นชื่อเจ้าของเบอร์

‘หัดจำเบอร์แฟนตัวเองซะบ้าง’

‘จำไมอะ ก็อยู่ติดกันตลอด’

ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่เขาก็จำได้ จำได้ทั้งหมดตั้งแต่ตัวแรกจนตัวสุดท้าย เขาไม่ใช่คนที่ความจำแย่ บางทีกับเรื่องบางเรื่องก็เหมือนจะจำได้ละเอียดเกินไปด้วยซ้ำ

แดเนียลโยนโทรศัพท์ไว้บนกองผ้าขนหนูริมสระทั้งที่ยังไม่ได้โทรออก ไม่ได้แตะต้องอะไรอีกหลังจากที่ ‘เผลอ’ กดเบอร์พวกนั้นขึ้นมาตอนที่กำลังเหม่อ เขากระโดดลงสระทั้งที่ยังอยู่ในชุดอยู่บ้านอย่างเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทกับกางเกงขาสั้นเท่าเข่า จำได้อีกแล้วว่าเป็นชุดที่มีคนซื้อให้

ดำดิ่งลงไปใต้น้ำ สัมผัสเปียกชุ่ม เหมือนจะทำให้หัวเย็นลง สมองปลอดโปร่งทุกครั้งเวลาที่อยู่ใต้น้ำ แดเนียลลืมตาก่อนจะพบว่าสมองของเขาเริ่มทำงานอีกแล้ว พาความทรงจำพวกนั้นผุดขึ้นมาอีกแล้ว

ร่างบอบบางในเสื้อเชิ้ตของเขากับกางเกงขาสั้นที่กำลังนั่งอยู่ริมสระ ในมือมีเครื่องดื่มอะไรสักอย่างที่น่าจะหวานๆแบบที่เจ้าตัวชอบ เรียวขาเรียวไขว่ห้างแช่ลงมาในน้ำ ขาขาวๆตัดกับน้ำสีฟ้า ดูสดใสเกินจริงจนดึงดูดแดเนียลให้ว่ายเข้าไปหา

เหมือนปลาที่เข้าไปหาเมื่อเห็นเหยื่อ เหมือนปลาฉลามที่ได้กลิ่นเลือด เขาจับเรียวขาทั้งสองข้างนั่นแยกออกก่อนจะพาตัวเองเข้าแทน เสยผมเปียกๆที่ปรกหน้าให้พ้นตาก่อนจะเงยหน้ามองใบหน้าดุจรูปสลักที่กำลังก้มมองมาเหมือนกัน มือของแดเนียลที่วางพาดเอวคนที่นั่งอยู่ขอบสระอยู่หลวมๆเลื่อนขึ้นไปเกลี่ยแก้มนิ่มๆนั่นเบาๆ แล้วเจ้าของแก้มนิ่มนั่นก็กระโจนลงมา

เสียงน้ำสาดกระจาย สัมผัสของแรงดันน้ำจากเบื้องหลังทำให้แดเนียลรู้ว่าตัวเขากำลังจมดิ่ง แดเนียลไม่ได้สนใจสัมผัสที่นอกเหนือไปจากริมฝีปากนิ่มที่กำลังบดเบียดกับปากของเขาอยู่ ริมฝีปากถูกขบเม้มดูดดึงอย่างเอาแต่ใจ จังหวะหนักหน่วงเรียกร้องเอาแต่ใจจนเขาต้องเป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้าไปเพื่อโต้กลับบ้าง

แดเนียลป้อนจูบให้คนที่ถูกพลิกมาอยู่ข้างล่าง ก่อนจะพาตัวเองให้โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำทั้งที่กำลังแลกลมหายใจกันอยู่ ลมหายใจ สัมผัสร้อนๆที่ขัดกับสายน้ำเย็นๆนั่นทำให้สติแทบขาดกระเจิง ดันร่างเล็กกว่าเข้าประชิดขอบสระ กักไว้ในอ้อมแขนก่อนจะเกี่ยวกระหวัดภายในริมฝีปากอุ่น

“อ…อื้อ”

เสียงครางหวานๆกับแรงกดของเล็บที่ท้ายทอยไม่ได้ทำให้เขาหยุด กลับกันมันทำให้เขาอยากจะทำให้รุนแรงขึ้นไปอีก มือเลื่อนจากขอบสระไปยังเรือนร่างที่พอเหมาะกับมือเขา ลากไล้ผ่านกระดูกสันหลังก่อนจะแหย่นิ้วเข้าไปตามขอบกางเกงขาสั้น สอดมือเข้าไปโดยที่ไม่ได้ถอดกางเกงออก เคล้นคลึงความนุ่มนิ่มอย่างนึกสนุกก่อนจะใช้นิ้วสัมผัสช่องทางข้างหลัง ไล้วนไปมาจนร่างเล็กกว่าเบียดเข้าหาเขายิ่งกว่าเดิม

แล้วทุกอย่างก็หายไป

เพราะนั่นคือสิ่งที่มัน ‘เคย’ เกิดขึ้น ไม่ใช่สิ่งที่ ‘กำลัง’ เกิด

แดเนียลเสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด ความร้อนรุ่มที่มาพร้อมกับความทรงจำนั่นทำให้เขาหงุดหงิด พาตัวขึ้นจากน้ำ มองโทรศัพท์ที่อยู่ไม่ไกลอีกครั้ง รู้ดีว่าบนหน้าจอยังมีตัวเลขพวกนั้นอยู่

เบอร์ของแฟนเก่าแบบหมาดๆเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนไง

คนที่พูดออกมาว่าให้เลิก ก็คืออีกคน

คนที่ทำเหมือนไม่แคร์กัน ก็คืออีกคน

แล้วทำไมมีแต่เขาที่มัวมานั่งนึกถึง

ทั้งร่างกายเพรียวบางเรียบลื่น

เรียวขายาวที่เคยเกาะเกี่ยวเอวเขา

เอวบางพอดีมือที่เมื่อลูบสัมผัสแล้วนุ่มนิ่ม

บั้นท้ายกลมกลึงขึ้นสีแดงทุกครั้งที่เขาเผลอใช้แรงมากไป

ริมฝีปากกับเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ที่หอบหายใจข้างหู

ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าที่แดเนียลหลงไหล

บ้าชิบ

หรือเขาต้องง้ออีกแล้ววะ

แดเนียลสะบัดผมเปียกๆไปมา คว้าโทรศัพท์เดินเข้าบ้านโดยที่ไม่สนใจว่าหยดน้ำบนตัวจะหยดลงบนพื้นมากแค่ไหน เขาหงุดหงิดกับตัวเองเกินกว่าจะใส่ใจเรื่องเล็กน้อยอะไรแบบนั้น

ตั้งแต่ซองอูตะโกนบอกเขาทั้งน้ำตาว่าไม่ต้องเจอกันอีกและเขาทำแค่มองอีกคนเดินออกไปจากบ้าน ภาพความทรงจำที่มีก็เหมือนจะผุดขึ้นมาไม่เคยจบสิ้นเหมือนกับจะตอกย้ำว่าเขาทำไม่ได้หรอกที่จะไม่ตามอีกคนกลับมา

ในเมื่อเขาคิดถึง ‘ร่างกาย’ ซองอูขนาดนี้

ขยี้ผมเปียกๆอย่างหงุดหงิด ก่อนจะพาตัวเองเข้าไปในห้องอาบน้ำ ถอดเสื้อผ้าออกแล้วมองตัวเองบนกระจก ร่างกายที่เขาตั้งใจสร้างยังเต็มไปรอยเล็บและรอยแดงประปรายที่เกิดจากการกระทำเมื่อวาน เขาจำมันได้ดีว่ารอยเล็บพวกนี้เกิดขึ้นได้ยังไง ตอนที่เขาตั้งใจกระแทกสวนคนที่กำลังขยับอยู่บนตัวเขาหรือจะเป็นตอนที่เขาอุ้มอีกคนเขาห้องทั้งที่ยังจูบกันอยู่จนซองอูต้องจิกบ่าเขาไว้แน่น

มือเล็กๆนุ่มนิ่มพวกนั้นที่ชอบสัมผัสกล้ามเนื้อของเขา ลากไล้แบบที่ดูรู้ว่าเจ้าตัวชอบมันนักหนา ทั้งตอนที่อีกคนใช้มือนั้นรูดรั้งตัวตนของเขาช้าๆ บดขยี้ส่วนหัวด้วยท่าทีซุกซนจนเขาแทบทนไม่ไหว

ลิ้นเล็กๆที่ลากไล้ไปตามแกนกายของเขา

ปากบางหยักลึกและโพรงปากร้อนๆนั่น

ให้ตาย

เลิกคิดไม่ได้เลย

แดเนียลเปิดน้ำเย็นจัดเพื่อบรรเทาความร้อนในตัวและอยากให้มันล้างภาพอะไรๆที่อยู่ในหัวออกไปด้วย เขากำลังพยายามไม่คิดถึงอีกคนที่กำลังมีอิทธิพลกับตัวเขาแม้ว่าตัวเองจะไม่อยู่ที่นี่ก็ตาม

เราสองคนคบกันมาหกเดือน คืนแรกก็แค่เล่นสนุก ก่อนจะมีคืนที่สองคืนที่สามและจำนวนรอบที่แทบจะนับไม่ถ้วน เราตกหลุมรักเซ็กส์ของกันและกัน หลงใหลในร่างกายที่เหมือนจะพอเหมาะกันไปหมดทุกส่วนสัด และเพราะแบบนั้นเราถึงตกลงเป็นคนรักกัน

เสียอย่างเดียวที่แดเนียลเป็นพวกหวงของรุนแรงและซองอูเป็นสัตว์สังคมอย่างร้ายกาจ

เขาไม่ชอบที่ซองอูสนิทกับคนนั้นคนนี้และแน่นอน คนพวกนั้นก็เคย ‘ได้’ แบบที่เขาได้

ซองอูไม่ชอบที่เขาทำตัวหึงหวงกับทุกคนที่เข้ามาใกล้แม้ว่าจะบอกแล้วว่าเป็นแค่เพื่อนกัน

ผิดตรงไหนที่เขาจะหวงของๆเขา

แต่งตัวเสร็จแล้วก็มานอนอยู่บนเตียงที่แทบจะอัดแน่นไปด้วยความทรงจำของเราทั้งคู่ ทุกพื้นที่ ทุกตารางนิ้ว เต็มไปด้วยภาพของคนที่เคยนอนอีกครึ่งหนึ่งของเตียง

และตอนนี้เหลือแดเนียลคนเดียวที่นอนบนเตียง

นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน

แดเนียลเห็นซองอูอีกแล้ว

ความทรงจำเล่นงานเขาอีกครั้งจนได้

แดเนียลมองซองอูที่ค่อยเดินมาที่เตียง เขาเอามือพิงหัวเตียงอย่างไม่ใส่ใจมากนัก ในเมื่อเป็นภาพความทรงจำ เดี๋ยวก็หายไปแบบทุกครั้งอยู่ดี ร่างนั้นคุกเข่าข้างหนึ่งอยู่บนเตียง ทำสีหน้าลังเลจนแดเนียลอดสงสัยไม่ได้

ซองอูในความทรงจำเขาไม่เคยลังเลที่จะทำอะไร

มือเล็กๆตวัดผ้าห่มขึ้นก่อนจะมุดเข้ามาทางผ้าห่มจนแดเนียลชักเริ่มไม่แน่ใจ ความทรงจำแบบนี้เหมือนจะไม่เคยมีและก่อนที่เขาจะทันลุกขึ้น ร่างที่มุดผ้าห่มขึ้นมาบนตัวเขาสำเร็จก็โผล่หน้ามาบนอกเขา

“ผีผ้าห่มมาง้อแล้ว”

สัมผัสหนักๆบนตัวทำให้รู้ว่านี่ไม่ใช่ความทรงจำแบบทุกที ยิ่งสะโพกเล็กที่กำลังขยับย้ำๆลงบนแกนกลางลำตัว มือที่ไล้วนที่หน้าท้องกับขอบกางเกงนอนก็ยิ่งย้ำชัดว่าคนที่นั่งอยู่บนตัวเขาใต้ผ้าห่มนั่นไม่ใช่ภาพที่เขาคิดขึ้นมา

“ทำไมต้องผีผ้าห่ม”

“ไม่รู้ คิดได้แค่นี้”

แดเนียลไล้มือไปตามกระดุมเสื้อเชิ้ตก่อนจะไล้วนที่ยอดอกของอีกคนผ่านเนื้อผ้า สบตากับคนที่กำลังกัดปากเอามือทาบทับบนหน้าท้องของเขา

“งั้นง้ออยู่ ‘ข้างบน’ ทั้งคืนเลยละกัน”