หมอทักฉันขึ้นมาหลังจากที่ฉันนั่งลงบนเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว วันนี้ฉันมาหาหมอ R ที่โรงพยาบาลหลังจากที่ขาดหายจากการหาหมอไปนาน

     ฉัน : เรามีเรื่องจะบอกแหละ เรามองเห็นอนาคตของเราแล้วนะ เมื่อก่อนมันเป็นสีดำๆมืดๆใช่ปะ แต่ตอนนี้เรามีแผนสำหรับอนาคตเราแล้วนะ เรากะว่าจะ......

ฉันพรรณนาเรื่องแผนอนาคตที่เข้ามาในหัวของฉัน ฉันจะไปสอบภาษาอังกฤษ และสอบเข้าเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยชื่อดัง ฉันจะขยันเรียนเพื่อจบมาให้ได้ และเอาวุฒิการศึกษาไปทำงานที่ฉันคิดว่าฉันน่าจะทำไหว ฉันลงท้ายเรื่องราวแห่งอนาคตด้วยน้ำตาแหมะสองแหมะ เพราะฉันกลัวอนาคตที่มันจะเกิดขึ้น ถ้าฉันทำไม่สำเร็จล่ะ? ถ้าเครียดจนฉันหาวิธีฆ่าตัวตายอีกล่ะ? ถ้าๆๆๆๆๆ

     หมอ : เอ้อ ดีเลยนะ ตัวเราเองก็ยังไม่รู้ใช่มั้ยว่าอนาคตมันจะเป็นยังไง แต่ตอนนี้ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีนะ คนเราวางแผนอนาคตของตัวเองได้ แต่อย่าเอาอารมณ์ไปใส่ให้มัน เรากลัวไปก่อนทั้งๆที่มันยังไม่ได้เกิดขึ้น ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา

ฉันพยักหน้าพร้อมเช็ดน้ำตาออกจากสองแก้ม ฉันและหมอนั่งคุยกันเกือบชั่วโมงก่อนที่ฉันจะอำลาหมอด้วยการฝากของขวัญล่วงหน้าไปให้หมอ J และเปิดน่องขาให้หมอตรวจเช็คสภาพแผลที่ฉันเพิ่งกรีดมาด้วยความกลัว 

     หมอ : อืมมมม มันก็ไม่ลึกมากนะ จะเย็บก็ได้ แต่ก็คงจะเจ็บตัวฟรี ให้พยาบาลทำแผลให้ละกัน

ฉันเดินออกมาจากห้องตรวจแล้วเข้าไปที่ห้องทำการพยาบาลเพื่อให้พยาบาลทำแผลให้ ฉันนั่งบนเก้าอี้แล้วพาดน่องขาบนเก้าอี้อีกตัวหนึ่ง พยาบาลใจดีที่คุ้นเคยใส่ถุงมือยางแล้วกดๆบริเวณรอบๆแผล

     พยาบาล : ไปทำมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

     ฉัน : เมื่อคืนค่ะ

     พยาบาล : ทำไมถึงตอนนี้แล้วเลือดยังซึมอยู่เลย พี่ว่าไปห้องฉุกเฉินให้เค้าประเมินแผลดีกว่า

นั่นคือที่มาของแผลเย็บ 10 เข็มที่น่องซ้ายของฉัน ฉันกลับมาที่คอนโด ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือ ทบทวนบทเรียน รักษาตัวเอง กินยาสม่ำเสมอ และไม่ลืมทำการบ้านที่นักบำบัดให้มา ฉันรู้สึกถึงอนาคตลูกคลื่นขึ้นๆลงๆเหมือนลานสเก็ตบอร์ด ชีวิตคนเรามันก็อย่างนี้ มีขึ้นมีลงเป็นเรื่องธรรมดา แก้หูฟังไอโฟนพันกันยังต้องใช้สติและเวลา นับประสาอะไรกับแก้ปัญหาชีวิต