“เอาอย่างงี้มั้ยครับ เดี๋ยวผมจะให้ยาระงับเรื่องหัวใจไปฉีดดีกว่า ผมว่าความดันมันจะแรงไปละ” หลังจากนั้นแหละหลังมือฉันก็แสบไปด้วยฤทธิ์ยาระงับหัวใจหรืออะไรซักอย่างของหมอ J ไม่ใช่แค่เรื่องสรรพเพเหระเท่านั้นที่เราคุยกันในวันนี้ แต่ฉันยังเล่าถึงแผนการณ์สูดก๊าซพิษและกินยาลดความดันเกินขนาดด้วย หมอ J ขมวดคิ้วแน่น

     หมอ J : วันนี้คุณต้องแอดมิทนะครับ

     ฉัน : ห่ะ ไม่นะคะ ไม่แอดมิทค่ะ

     หมอ J : นะครับ ครั้งนี้หมอว่ามันจำเป็นจริงๆ นะ (หมอเริ่มอ้อน)

หลังจากนั้นหมอ J ส่งหมอเข้ามาอีกสองคนเพื่อมาเกลี้ยนกล่อมให้ฉันแอดมิท แต่ก็ไม่ได้ผล จนสุดท้ายต้องมาจบที่หมอ J มาพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ้อน บวกกับหน้าอ้อนกว่าปกติ จนฉันยอมใจต้องไปตรวจร่างกายและ Covid-19 ก่อนจะเข้าแอดมิท ระหว่างที่กำลังรอผลเลือดและ Covid ฉันได้ยินหมอ J พูดกับพยาบาลหน้าห้องอย่างพยายามกระซิบว่า “ผมบอกให้เค้ารอผลเลือดก่อนป้องกันเค้าหนี” อ้อออ มันเป็นอย่างงี้นี่เอง หลังจากนั้นฉันจึงเปลี่ยนมานั่งหน้าห้องและเม้ามอยกับพี่พยาบาล หูเจ้ากรรมมันดันได้ยินมาอีกว่า

     พยาบาล 1 : เตียงเต็มอ่า

     พยาบาล 2 : ต้องส่งรีเฟอร์ไปแอดมิทโรงพยาบาลอื่น

สิ้นเสียงนั้นฉันนั่งไม่ติดที่ ฉันได้ข่าวมาว่าโรงพยาบาลอื่นวอร์ดผู้ป่วยจิตเวชนรกมาก ฉันไม่เสียเวลาไปเด็ดขาด ฉันรีบวิ่งออกมาจากแผนกจิตเวชผู้ใหญ่และลงลิฟท์ไป MRT ทันที เย็นนั้นมีคนโทรตามฉัน 13 สาย สองทุ่มคืนนั้นฉันผสมน้ำยาล้างห้องน้ำและไฮเตอร์เข้าด้วยกัน กินยาทุกชนิดที่ฉันมี ทั้งยาต้านเศร้าและยาความดัน ฉันทนกลิ่นของสารพิษไม่ได้จนต้องเปิดหน้าต่างห้องน้ำและมานั่งพักบนโซฟา กว่าจะเดินมาถึงโซฟาได้ก็เวียนหัวตาลายจนล้มลงข้างเตียง เหงื่อแตกพราวทั้งหน้าและลำตัว การหายใจเริ่มติดขัดและหอบเหนื่อย ฉันหยิบเครื่องวัดความดันมาใช้อย่างทุลักทุเล 62!!!! ฉันควรโทรหา 1669 แต่ด้วยคุณภาพของสาธารณสุขไทยในตอนนี้ ไม่มีใครขับรถมารับฉัน ฉันหลับไปด้วยฤทธิ์ยานอนหลับร้อยกว่าเม็ดที่กินเข้าไป

เสียงหัวใจเต้นแรงปลุกฉันให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ฉันยังไม่ตาย! ฉันกดเครื่องวัดความดันที่รัดคาเอาไว้ที่แขน 95 ดูดีขึ้น แต่ยังไม่ใช่ปกติสำหรับฉัน ฉันรีบเก็บกระเป๋าและของใช้จำเป็นต่างๆเรียกรถแท็กซี่ไปห้องฉุกเฉินโรงพยาบาลที่ฉันรักษาจิตเวชอยู่ พยาบาลรีบเข็นฉันเข้าห้องฉุกเฉินและตรวจวัดร่างกายเบื้องต้นต่างๆ ไม่นานมีหมอเดินเข้ามาพูดกับฉัน

     หมอ : คนไข้จะสวนสายปัสสาวะดีหรือว่าจะใส่ผ้าอ้อมอย่างเดียวดีคะ

     ฉัน : เอาที่หมอสะดวกเลยค่ะ

     หมอ : ถ้างั้นหมอให้พยาบาลมาสวนให้นะคะ

หลังจากรูดปิดม่านเรียบร้อย พยาบาลสองคนก็มารื้ออวัยวะเพศของฉัน! แม้แต่ตัวฉันเองยังไม่เคยเห็นรูปัสสาวะของตัวเองเลยด้วยซ้ำ นี่ต้องมานอนฉีกขาให้พยาบาลช่วยกันหาให้ ชีวิตของฉันไม่มีอะไรน่าอนาจใจมากไปกว่านี้อีกแล้ว เอาเลย จะทำอะไรก็เอาเลย ฉับพลันพยาบาลสวนสายปัสสาวะเข้าไปทางรูฉี่ของฉัน ฉันเกร็งจนหลังแอ่นอยู่บนเตียง แต่ความรู้สึกหลังจากนั้นฉันพบว่ามันดีมาก เมื่อสวนสายเข้าไปซักพักความเจ็บและจุกจะหายไป มีเพียงความว่างเปล่า ฉันไม่ต้องเดินไปเข้าห้องน้ำเลย และไม่รู้สึกปวดฉี่ด้วย เมื่อมีน้ำลงไปที่กระเพาะปัสสาวะ มันก็ลงไปตามท่อหมด แต่อย่าคิดว่ามันจะจบแค่นั้น เวรกรรมของคนฆ่าตัวตายไม่ได้มาแค่นี้แน่นอน หลังจากที่เอาสายสวนออก (ซึ่งเจ็บมาก) การปัสสาวะของฉันก็ไม่เคยเหมือนเดิมอีกเลย มันจะเจ็บและจุกทุกครั้งเหมือนโดนใครเอาท่อมาสวนรูปัสสาวะของฉันแถมยังมีเลือดออกเล็กน้อยอีกด้วย

     A : ทำไมทำตัวไร้ประโยชน์ขนาดนี้วะ?

     B : ไร้ประโยชน์ยังไง?

     A : ก็นอกจากจะหาเงินไม่ได้แล้วยังเป็นตัวผลาญเงิญอีก

     B : (ไม่มีอะไรจะเถียง)

     A : อยากเอาเงินไปซื้อหนังสือเข้าร้าน? จะไปหามาจากไหนนักหนา?

     B : ไปกู้ไง ที่คิดไว้ว่าจะทำถ้าไม่ตายอ่า

     A : แล้วเอาปัญญาที่ไหนมาผ่อน!!

     B : เออว่ะ ขายหนังสือได้กำไรก็หายไปไหนไม่รู้

     A : ถ้ามีชีวิตอยู่แล้วรายจ่ายเยอะขนาดนี้ ตายไปดีกว่ามั้ย? ไม่เปลืองทรัพยากร ไม่เปลืองเงิน ตายไปมีแต่ประโยชน์

     B : จงบอกประโยชน์ของการมีชีวิตมา 1 ข้อ

     A : มีคนช่วยเลี้ยงหลาน แต่เด็กพวกนั้นใครจะดูแลก็ได้ปะวะ

     B : แล้วโครงการเพื่อคนซึมเศร้าอ่า ไม่ทำแล้วหรอ?

     A : แล้วตอนเราร้องไห้จะเป็นจะตายมีใครที่ไหนมาประคองเราบ้างมั้ย? ไม่มี!!! ทำไมเราต้องทำอะไรเพื่อคนอื่นในเมื่อคนอื่นไม่เคยเห็นหัวเราด้วย

     B : (ไม่มีไรจะเถียง)

     A : โดดตึกมั้ย?

     B : รอก่อน รอพบหมอซักครั้งก่อน

     A : เค

นี่คือการบ้านที่นักจิตวิทยาให้ฉันทำ คือการคุยกับตัวเอง สุดท้ายคำตอบมันก็คือการฆ่าตัวตายครั้งที่ 7