สวัสดีค่ะ วันนี้วันที่ 4 ม.ค. ปี 2020 แล้วเนอะ นานมากที่ไม่ได้เปิดมาเขียนอะไรเพิ่ม เหมือนเปิด minimore มาแค่ตอนอยากเขียนอะไรบางอย่าง เป็นเพื่อนเก่าที่แวะเวียนมาทักทายเป็นบางครั้ง 

          โดยทางนี้จะเล่าก่อนว่าปีที่แล้วมันเป็นอะไรที่สาหัสพอสมควร (เล่าๆมาก็สาหัสทุกปีนั่นแหละ) แต่เราก็โตขึ้นทุกปีนะ แต่จริงๆแล้วมันไม่เลย เราไม่ได้โตขนาดนั้น เราเรียนหนัก แต่เห็นเพื่อนคนอื่นเขาก็ทำได้ แต่ทำไมเรายังทำได้ไม่ดี อันนี้เป็นอะไรที่กวนใจอยู่นานมาก อาจเป็นเพราะความพยายามของเราไม่มากพอรึเปล่า พ่อก็บอกแบบนั้นมาตลอด แต่เรารู้สึกว่าเราไม่มีแรงหรือไฟในตัวเองที่จะทำมัน ในระหว่างช่วงปีสองเทอมหนึ่งที่เรียนอยู่ก็ได้แต่ถามตัวเองว่าเราเหมาะกับคณะนี้จริงๆเหรอ เราพร้อมที่จะจบไปแล้วทำงานในวิชาชีพนี้จริงๆรึเปล่า มันเครียดมากเพราะเป็นงานที่ทำอยู่กับชีวิตของผู้ป่วย ใช่ค่ะเราเรียนพยาบาล เป็นคณะที่แม่เคยเรียน แม่เราเป็นพยาบาล เราก็กำลังเรียนพยาบาล จบมาจะเป็นพยาบาลรึเปล่าก็ไม่รู้ หรือจะไม่จบกัน มันมีความกดดันในการเรียน เอาจริงๆที่บ้านอยากให้เรียนหมอมากกว่า เข้าใจแหละว่าอยากให้เราก้าวหน้าไปมากกว่านี้ แต่ตอนนั้นตอนมอหกเราก็ทำไม่ได้ จะบอกว่าเสียใจมั้ยก็ไม่ เพราะมันไม่ใช่สาขาที่เราเลือกเอง ซึ่งตอนนี้อยู่ในคณะที่คณะพาเรามาถึงได้แค่นี้ ก็ทำได้เท่านี้แหละค่ะ

          สำหรับใครที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ ไม่ใช่เราไม่รักในวิชาชีพนะคะ เราชอบเวลาได้ทำงานกับผู้ป่วย การเห็นผู้ป่วยอาการดีขึ้น แค่อาการปวดทุเลาลงเล็กน้อย แค่นี้ก็ทำให้เรามีความสุขเล็กๆในทุกวันที่ได้ขึ้นฝึกบนวอร์ดแล้วค่ะ แต่นั่นแหละการขึ้นฝึกการเรียนในคณะทำให้เราไม่แน่ใจว่าจะเรียนไหวรึเปล่า ผู้ป่วยเป็นกำลังใจที่ดีให้เราได้ แต่การเรียนที่เราจะต้องฝ่าฟันไปให้จบ มันยากมากๆเลยค่ะ ยิ่งใจเราลังเลแบบนี้มันทำให้เราไม่แน่ใจในตัวเอง ไม่มั่นใจในตัวเองเพิ่มมากขึ้นไปอีก ตอนนี้ก็ได้แต่ท่องตำราไปก่อน พยายามเก็บประสบการณ์ หาข้อมูลในการทำเคสให้เยอะๆ จะได้เอามาปรับใช้ในการดูแลผู้ป่วยของเรา โดยหวังว่าทุกอาทิตย์ที่ขึ้นฝึกบนวอร์ดคนไข้จะอาการดีขึ้น

          มันมีอีกเรื่องคือเรื่องที่บ้าน บ้านไม่ใช่คอมฟอร์ทโซนอีกต่อไปแล้ว กลายเป็นที่หอพัก เหมือนกับว่าเราอยากมีสเปซเป็นของตัวเอง ไม่ค่อยได้กลับบ้านเท่าไหร่เลยหลังจากขึ้นปีสองมา แม่ก็บ่นคิดถึงแหละ แต่นี่ไม่กลับเอง ขอโทษแล้วกันนะคะ กลับไปแล้วรู้สึกว่ามันมีที่ของเราอยู่ แต่มันค่อยๆโดนกลืนหายไปแล้วรึเปล่า

          พารากราฟนี้ก็คงจบแล้วค่ะ ไม่ได้เขียนอะไรมานานมากๆ อย่างน้อยการได้เขียนอะไรลงไปมันทำให้เราหายฟุ้งซ่านได้บ้าง ไว้มาอัพเดตอีกรอบนะคะ