อยู่ดีๆก็อยากกลับมาเขียนblogเล่าเรื่องเรื่อยเปื่อยของตัวเองไปวันๆแบบช่วงม.ปลายบ้าง
แต่ตอนนี้เวลาก็ผ่านล่วงเลยมาจนอยู่ปี 2 แล้ว อะไรๆรอบตัวก็เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา
ร้านที่เราชอบตอนนี้ได้ย้ายไปอยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ เหลือแค่ห้องแถวริมถนนเก่าๆ
ถนนที่รถติดกว่าเดิม ฝุ่นควันคละคลุ้งอยู่ในอากาศ การจราจรที่คับคั่งในเมืองที่คุ้นเคย

ไม่เคยตั้งข้อสังเกตเลยว่าเราอยู่กับที่เดิมๆ อะไรเดิมๆมานานเท่าไหร่

เราทำทุกอย่างด้วยความเคยชิน ทำเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป

แต่ถ้าเราใส่ใจมากขึ้น อะไรกันที่เปลี่ยนไป หากไม่ใช่ตัวเราเอง.

ความรู้สึกที่ยังอยากเป็นเด็กเชื่อว่ายังเหลือตกตะกอนอยู่ในใจ
แต่เด็กคนนั้นคงไม่อยากออกมากระโดดโลดแล่นสักเท่าไหร่ 
ไม่อยากเล่นด้วยกับใครจนล่วงเวลาเลยผ่านไปหลายปี

ตอนนี้ได้แต่ตั้งคำถามว่าเรากำลังเจอกับอะไรกันอยู่ รู้สึกเหนื่อยมากขึ้น
มีความรับผิดชอบที่ต้องทำมากขึ้น มีหน้าที่ต้องตัดสินใจอะไรมากขึ้น

นี่คือการเติบโตใช่มั้ย

'อยากโตเร็วๆ'

ความรู้สึกเหมือนตอนเด็กกลับมาอีกครั้ง

แล้วเราจะโตพอรึยัง เราดีขึ้นกว่าเดิมรึยัง ก็ได้แต่ทิ้งคำถามไว้กับตัวเองทุกครั้งไป