เสียงแห่งการบันดาลโทสะ ดังสนั่นเลื่อนลั่นไปทั้งห้องพักซอมซ่อ เอาล่ะ--- ถ้าคุณไม่ใช่ผู้อยู่อาศัยแถวนี้ คุณอาจจะรู้สึกไม่สบายใจอยู่ไม่น้อย หรือไม่ก็ถึงกับโทรเรียกตำรวจให้มาตรวจสอบกันเลยทีเดียว แต่ถ้าหากเราเอ่ยว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นทุกคืนวันเสาร์ แล้วเช้าวันอาทิตย์เจ้าของเสียงที่ตะคอกสาดอารมณ์ใส่กันทั้งสองคนจะเดินกระหนุงกระหนิงออกจากห้องมาพร้อมกันล่ะ คุณจะอยากเข้าไปยุ่งกับพวกเขาอยู่หรือไม่?

จัสตินกับแอรอน ทะเลาะกันทุกคืนวันเสาร์ สาเหตุไม่ได้เกิดจากความสัมพันธ์ที่สั่นคลอน หรือมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งทำอะไรผิดหรืออย่างไร หากแต่เป็นน้ำสีอำพันที่พวกเราเรียกมันแอลกอฮอลล์ 

เสียงของพวกเขาอาจจะสร้างความรำคาญให้เพื่อนบ้านไปบ้าง แต่เชื่อเถอะว่าในอพาร์ทเมนต์ทรุดโทรมแห่งนี้ พวกเขาไม่ใช่ครัวเรือนเดียวที่ทำตัวน่ารำคาญใจ ผู้คนที่นี่ต่างใช้ชีวิตแบบเบียดเสียดอัตคัต เพื่อพึ่งพากันและกัน พวกเขาต่างเป็นเจ้าของเสียงอึกทึกในทางใดทางหนึ่ง ไม่ว่าจะเสียงเพลง, เสียงเด็กทารกร้องกระจองอแง, เสียงเครื่องมือเครื่องไม้เสียดหู และอีกมากมาย 

ไม่มีใครรายงานหรือพยายามทำตัวมีปัญหาใส่กัน เพราะพวกเขาไม่มีทางเลือกมากนัก และการผูกมิตรซึ่งกันและกันไว้ในฐานะชนชั้นล่างที่แข็งแรงน่าจะเป็นการดีที่สุด

หากแต่เพื่อนบ้านเหล่านั้นหาได้รู้ไม่ ว่าคืนนี้มีบางสิ่งผิดแปลกไม่เหมือนเคย ชายร่างผอมผู้มีเส้นผมสีทอง ผลักคนรักของเขาจนหลังติดกำแพง เพราะสาเหตุของการวิวาทครั้งนี้ไม่ใช่ความเมา แต่เป็นเพราะเด็กหนุ่มร่างบางที่ชื่อจัสติน ดันไปหยอกล้อกับชายหนุ่มนามว่าไบรอันด้วยความรู้สึกนึกสนุก 

แน่นอนว่าแอรอนไม่สนุกด้วย เขาโมโหจนหัวฟัดหัวเหวี่ยงในทันทีที่ทราบเรื่อง หัวใจเขาปวดแปลบราวกับถูกบีบรัด และนั่นไม่ต้องพึ่งแอลกอฮอลล์สักหยด 

แม้จะไม่ได้มีการลงไม้ลงมือ แต่เนื้อตัวของทั้งสองก็เริ่มจะบอบช้ำจากการฉุดกระชากกัน น้ำตาของจัสตินไหลอาบสองข้างแก้ม แอรอนเริ่มขาดสติ ใบหน้าของเขาเป็นสีแดงก่ำ ลามไปยันดวงตา 

จัสตินสะดุ้งเฮือก เขาจำไม่ได้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน และก่อนที่สัมปชัญญะจะเรียงตัวเป็นระเบียบ เสียงทุบประตูก็ดังสนั่นอีกครั้ง เด็กหนุ่มรีบยันตัวลุกขึ้นยืนอย่างว่องไว เพื่อลุกไปเปิดประตู ต้องเป็นแอรอนแน่ ๆ --- หากแต่เขาก็ต้องผิดหวัง เพราะผู้ที่อยู่หลังประตูคือ ซูทาน ชายผมยาวร่างสูงที่เป็นเพื่อนบ้านของเขาต่างหาก

"จัสตินนายทำอะไรอยู่ แอรอนโดนอัดน่วมเลย!!!" เขาละล่ำละลัก หัวใจจัสตินกระตุกวูบ แข้งขาที่หยัดยันราวกับจะทรุดลงไร้เรี่ยวแรง หากแต่ต้องแข็งใจ วิ่งตามซูทานออกไป เพื่อไปตามหาคนรักของตัวเอง

เมื่อจัสตินและซูทานวิ่งเลี้ยวมาที่หัวมุมถนน เขาก็พบกับร่างหมดสติของคนรักนอนแน่นิ่งอยู่บนเก้าอี้สาธารณะ เด็กหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปหาด้วยหัวใจที่ร้อนรน ดวงตาของแอรอนปิดสนิท เลือดสีแดงฉานไหลทะลักออกมาจากปาก จัสตินประคองหัวคนรักอย่างเบามือ ก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้งราวจะขาดใจ 

การกระทำโง่ ๆ ของเขา ทำให้คนรักต้องมาเจอเรื่องที่เลวร้าย เป็นเขาเองที่ทำให้อีกฝ่ายต้องได้เจ็บปวด จัสตินไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าทั้งร่างกายและจิตใจของแอรอนจะต้องบอบช้ำขนาดไหน โชคดีที่คืนนั้นซูทานทำงานกะดึก เขามักจะแวะเข้ามาสูบบุหรี่ที่มุมตึกนี้เป็นประจำระหว่างทางกลับบ้าน ถึงได้พบแอรอนนอนไม่ได้สติอยู่ตรงนี้

ซูทานกับจัสตินแบกร่างของแอรอนขึ้นรถแท็กซี่ ตรงดิ่งไปยังโรงพยาบาล โชคดีที่แอรอนไม่ได้เป็นอะไรมาก หมอสันนิษฐานว่าเขาน่าจะโดนต่อยที่ใบหน้าราว 2-3 ครั้ง ทำให้บอบช้ำและมีเลือดคั่ง หากแต่รักษาได้ ไม่ถึงกับเป็นอันตราย 

หลังจากทำแผลเรียบร้อย แอรอนก็ฟื้นคืนสติ เขาลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง บุรุษพยาบาลแจ้งว่าผู้ชายร่างสูงผมยาว กับผู้ชายร่างผอมขาวเป็นคนนำเขามาส่ง เดาได้ทันทีว่าต้องเป็นซูทานกับจัสติน และเมื่อเจ้าหน้าที่จะนำรถเข็นมาให้ เขาเอ่ยปฏิเสธไปอย่างสุภาพ เพราะถึงจะมองเห็นไม่ค่อยชัด แต่ก็พอจะมีเรี่ยวแรงในการลุกเดินด้วยตัวเอง

ระหว่างทางกลับบ้าน แอรอนกับจัสตินไม่แม้แต่จะสนทนาถามไถ่กัน มีเพียงเสียงลมหายใจ และการขยับตัวไปมาชวนอึดอึด หลังจากแอรอนกลับถึงห้องอย่างปลอดภัย ซูทานก็ขอตัวกลับไปพักผ่อน 

เหลือเพียงจัสตินและแอรอน ความเงียบงันจึงก่อตัว ท่ามกลางความคิดของคนสองคนที่กำลังป่วนปั่น พวกเขาไม่รู้แม้กระทั่งจะเริ่มบทสนทนากันอย่างไร

เป็นจัสตินที่เอ่ยขึ้นมาก่อน มือทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มกำชายเสื้อตัวเองแน่น เพื่อสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีกครั้ง วันนี้เขาร้องไห้มามากแล้ว 

"อย่าไล่ฉันอีก" 

แอรอนเอ่ยตอบเบา ๆ  ก่อนจะล้มตัวลงนอนลงบนฟูกสีตุ่นอย่างหมดเรี่ยวแรง จัสตินรู้ดีแก่ใจว่าความผิดครั้งนี้ ไม่สมควรได้รับแม้กระทั่งการให้อภัย เขาทำให้คนที่รักเขาสุดหัวใจต้องเลือดตกยางออก และแม้มันจะร้ายแรงแค่ไหน เขาก็รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลัง 'ให้อภัย' เขาอีกครั้ง 

จัสตินคลานขึ้นฟูกอีกฝั่งอย่างระมัดระวัง ก่อนจะค่อย ๆ เข้าไปตระกองกอดคนรักไว้แนบกาย เขาจ้องมองใบหน้าบวมช้ำแอรอนด้วยความหัวใจที่หนักอึ้ง ไม่มีข้อแก้ตัว ไม่มีการกล่าวโทษใด ๆ เขาได้แต่ภาวนาให้อีกฝ่ายหายในเร็ว ก่อนจะให้คำมั่นสัญญาขั้นเด็ดขาดกับตัวเองว่าจะต้องเป็นคนที่ดีกว่านี้ให้ได้