From: Girl Interrupted (1999 Film) 

ฉันได้พบกับเธอครั้งแรก ในวันที่แสนวุ่นวาย... 
แต่เธอคือสิ่งมีชีวิต ที่มีลมหายใจ และวุ่นวายยิ่งกว่าทุกสิ่ง

ตอนนั้นฉันเข้าใจว่าความวุ่นวาย เกิดจากสถานการณ์บางอย่างที่อุบัติขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อบางสิ่งพุ่งเข้าชนชีวิตประจำวันจนผิดเพี้ยน เหล่าผู้คนตาสีตาสาจึงทำทุกอย่าง เพื่อให้วิถีที่ผิดรูปผิดร่างนั้นคืนสภาพเดิม 

จนกระทั่งวันที่ฉันถูกส่งตัวเข้ามาที่เคลย์มอร์...  

ฉันกลายเป็นหนึ่งในสิ่งผิดเพี้ยน และถูกตีตราว่าต้องทำให้ 'คืนสภาพอย่างรวดเร็ว' 

วันนั้นฉันจึงได้พบว่า --- แท้จริงแล้วความบิดเบี้ยวนั้นคือผู้คน

ครั้งแรกที่ฉันได้พบ 'ลิซ่า โรว์' ทั้งพยาบาล และเจ้าหน้าที่ต่างวิ่งวุ่นไปหมด เพื่อน ๆ (ฉันรู้ว่าเขาเป็นผู้ป่วย แต่ฉันขอใช้คำว่าเพื่อน) ต่างซุบซิบกันเซ็งแซ่ว่าตัวป่วนกลับมาแล้ว 

ฉันจึงได้พบว่าในความวุ่นวายก็มีระดับของมัน แล้วเธอก็คือหนึ่งในความโกลาหลอันใหญ่หลวง เป็นสิ่งมีชีวิตแสนปั่นป่วนที่มีลมหายใจ และมีเสน่ห์เหลือล้น

ครึ่งหนึ่งในตัวฉันถูกลิซ่า โรว์ครอบงำ จริงอยู่ที่เธอเป็นผู้ป่วย เป็นคนโรคจิต และเป็นยัยตัวแสบ ร้ายเกินใครจะเอาอยู่ หรือรักษาให้หาย

ผู้คนที่นี่ต่างกลัวเธอ แม้แต่พวกบุรุษพยาบาลเห็นหน้าเธอก็ยังขวัญเสีย 

แต่ฉันกลายเป็นคนใกล้ชิด --ไม่สิ กล้าเข้าใกล้เธอมากที่สุดในเคลย์มอร์ก็ว่าได้

ฉันนั่งฟังเธอพูด (แต่คนอื่นเรียกมันว่า ชักจูง) ได้เป็นวัน ๆ ชอบมองริมฝีปากคู่สวยยามเธอเอ่ยวาจา ชอบดวงตาที่จ้องมองกันทุกฝีก้าวที่ฉันย่างไป ชอบแม้กระทั่งควันบุหรี่ที่ฟุ้งกระจายรอบตัวเธออยู่เสมอ

ฉันคิดมาเสมอว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร และอาการของฉันคือสิ่งที่รักษาได้ 

แน่สิ... ฉันไม่ได้โกหกตลอดเวลา ไม่ได้คิดว่าตัวเองยังอายุ 7 ขวบ ไม่เคยเสพติดการทำร้ายตัวเอง

ไม่น่าเชื่อว่าตั้งแต่พบลิซ่า อาการเห็นภาพหลอนของฉันจะค่อย ๆ ทุเลา เห็นเพียงภาพเราสองในทุก ๆ วัน ฉันหวังเพียงจะตื่นมาดูโทรทัศน์ โดยมีเธออยู่ในอ้อมกอด และนี่คงเป็นสัญญาณว่าฉันกำลังจะหายดี

ลิซ่า โรว์ หนีออกจากเคลย์มอร์ไปเป็นครั้งที่ 14... 

เช้าวันที่ฉันได้รู้ข่าวนี้ ทุกคนที่นี่ดูจะเป็นห่วงฉันเป็นพิเศษ พวกเขาต่างสงสัยว่าฉันรู้สึกอย่างไร นั่นก็เพียงเพราะพวกเขามองไม่เห็นหยดน้ำตา

ในหัวของฉันมีแต่ความว่างเปล่า มันกลายเป็นสีขาว เรียบ โล่ง ราวกับกระดาษที่ไม่เคยถูกขีดเขียน 

ฉันได้แต่สงสัยว่าเหตุใดมนุษย์จึงเกลียดความวุ่นวาย เพราะเมื่อคนวุ่นวายแบบลิซ่า โรว์หายไป หัวใจฉันเหลือเพียงความบางเบา ราวกับไม่มีตัวตน

ในคืนหนึ่ง ยามดึกสงัด ฉันแหงนหน้ามองขึ้นฟ้า เห็นพระจันทร์เพียงเสี้ยว มันดูบูดเบี้ยว ผิดรูปผิดร่าง หากแต่งดงาม น่ามองเสียยิ่งกว่าจันทร์เต็มดวง

ฉันนึกถึงลิซ่า โรว์อีกครั้ง

ฉันเคยอ่านบทกวีชมจันทร์มามากมาย ส่วนมากล้วนเขียนเหมือน ๆ กันว่าจันทร์เต็มดวงนั้นสุกสว่างสดใส 

คนเหล่านั้นหาได้รู้ไม่ ว่าจันทร์เสี้ยวก็งดงามในแบบของมัน.