เมื่อเช้าเป็นวันที่แดดแรงสดใส ลมพัดอ่อนๆ เรียกได้ว่าตรงกันข้ามกับสิ่งที่อยู่ในใจอย่างสิ้นเชิง

ความรู้สึกหน่วงมึนที่พกติดตัวก่อนเข้านอน ตื่นมาตอนเช้ามันก็ยังคงอยู่ ไม่ได้หายไปไหน ดีไม่ดี แอบคิดว่ามันจะหนักห่วงขึ้นด้วยซ้ำ

บนรถเมล์บรรยากาศอึมครึม ป้าที่ฝั่งตรงข้ามมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย ตัวเองก็ไม่ได้ต่างกัน หูฟังที่เสียบหูเอาไว้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเปิดเพลงอะไรดี เลยนั่งฟังเสียงความเงียบไปจนถึงจุดหมายปลายทาง คลอไปกับเสียงตะโกนของกระเป๋ารถเมล์

แต่รถเมล์ไปไม่ถึงจุดหมาย “เขาปิดถนนข้างหน้าหมดแล้ว เดินเอาหน่อยแล้วกัน” กระเป๋ารถเมล์บอกกับทุกคน ผู้โดยสารเดินลงจากรถแบบเงียบๆ ผมกระชับกล้องในมือ เดินฝ่าความร้อนไปยังพระบรมมหาราชวัง

ข่าวสำนักพระราชวังเปิดให้ประชาชนถวายน้ำทรงพระบรมศพบนหน้าไทม์ไลน์ทวิตเตอร์พาผมมาที่นี่ ใจหนึ่งคืออยากมาบันทึกภาพห้วงความรู้สึก อีกใจหนึ่ง ถ้ามีโอกาสก็อยากจะเข้าร่วมพิธีนี้

คลื่นมนุษย์ในชุดสีดำต่อคิวเรียงรายตั้งแต่ยังไม่แปดโมงเช้า พร้อมด้วยสื่อมวลชนจากไทยและเทศที่มาเก็บภาพบรรยากาศ ผมเดินถ่ายรูปอยู่พักใหญ่ๆ จนกระทั่งแปดโมงครึ่ง ซึ่งเป็นเวลาเริ่มพิธี ผมก็เดินไปร่วมต่อคิวที่ท้ายแถว

บรรยากาศ ณ ตรงจุดนั้น มันคล้ายๆ กับที่อยู่ในใจของตัวเอง คือ ความหม่นๆ อึนๆ เหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างที่เข้มข้นแผ่ซึมอยู่ทุกอณู มันไม่ใช่ความรู้สึกเศร้าฟูมฟาย แต่เป็นความเงียบงันที่กดทับคนที่อยู่ตรงนั้นมากกว่า

แถวค่อยๆ เลื่อนขึ้นไปข้างหน้าแบบช้าๆ ระหว่างก้าวเดิน ผมก็ได้คำตอบถึงสิ่งที่ตัวเองครุ่นคิดเมื่อคืนก่อนนอน

สุดท้ายแล้ว เราทุกคนก็ต้องเดินหน้าต่อไป
ใช่ มันอาจจะเป็นห้วงเวลาที่ยากลำบาก แต่เราก็ต้องเดินหน้ากันต่อไป

ผมเห็นป้าคนหนึ่งที่ร่วมต่อแถวพร้อมดวงตาที่เอ่อล้นด้วยน้ำตา
เห็นคนนั่งกางร่มริมถนนรอคอยช่วงบ่ายของวันนี้
เห็นช่างภาพและสื่อมวลชนที่มาทำข่าว
เห็นเจ้าหน้าที่ทหารและตำรวจที่มาคอยดูแลความเรียบร้อย
เห็นคนทำคอนเทนต์ในสำนักข่าวออนไลน์ฟีดงานของตัวเองขึ้นเว็บ
เห็นคนขายของที่มาเดินขายน้ำ ขายร่ม ขายพัดให้กับคนที่ต่อแถวอยู่
และเห็นเวลาบนนาฬิกาของตัวเอง เลยตัดสินใจออกจากแถว เพื่อกลับออฟฟิศให้ทันเวลาเข้างาน

อย่าจมอยู่กับความเศร้ามากเกินไป เรียกขวัญกำลังใจให้เข้มแข็ง และ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด น่าจะเป็นหนทางที่ดีที่สุดที่เราทำได้ในตอนนี้