ผมมีนัดเจอกับฮีโร่ยามผมยังเป็นวัยรุ่นตอนต้น (ขณะนี้ ยังเป็นแค่ตอนปลาย อย่าใช้คำว่าแก่เลย) ปีละสองครั้ง ที่งานขายหนังสือประจำปีแห่งสยามประเทศ​

ฮีโร่คนแรก คือ ผู้นำทางความคิดของผมในสมัยนั้น เหมือนศาสดา เหมือนผู้กุมกุญแจจักรวาล เปิดประตูวิเศษพาให้ผมได้ไปเจอกับสารพัดโลกที่เด็กเนิร์ดๆ คนนึงไม่เคยรู้มาก่อน และ หนึ่งในโลกที่เขาพาผมไปเยี่ยมชมก็ได้กลายมาเป็นหน้าที่การงานของผม ณ​ ปัจจุบัน

ฮีโร่คนสอง คือ ปรมาจารย์ยอดยุทธ เจ้าของเคล็ดวิชาคมคาย กระบวนท่าเล่าเรื่องที่ไม่เคยมีใครได้พบเห็นมาก่อน วินาทีแรกที่ได้ประมือกับผลงานของเขา สองขาผมหมดแรง มือไม้สั่นเทา ก้มลงกราบแทบเท้า ประกาศต่อโลกหล้าว่า ขอนับถือเขาเป็นอาจารย์ด้านการเขียน พร้อมลอกเลียนเคล็ดวิชาของเขามาลองใช้อยู่หลายต่อหลายครั้ง

ฮีโร่คนสาม คือ ส่วนผสมที่ลงตัวของสองคนแรก เขาเป็นได้ทั้ง ไกด์พาเราท่องโลกด้วยวิธีที่ในตอนนั้นยังไม่เคยมีใครกล้าลอง หรือ จะเป็นนักคิดซึ่งเล่าเรื่องยากๆ ให้เป็นเรื่องง่ายผ่านรสชาติแปลกใหม่อร่อยลิ้น จังหวะจะโคนและความต่อเนื่องในการสร้างงานของเขา คือ ตัวการอันทำให้ผมต้องติดหนึบในตัวอักษรที่นิ้วเขาบรรจงพิมพ์

แต่การนัดกันที่ว่า อาจจะดูไม่ถูกต้องสักทีเดียว
มันเหมือนการพบปะกันแบบห่างๆ มากกว่า เพราะกาลเวลาที่เปลี่ยนไป จากสถานะฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่ในสายตาผมเมื่อตอนนั้น ก็กลับกลายเป็นคนธรรมดาสามัญในสายตาผมในตอนนี้ บ้างก็เปลี่ยนตัวเองไปไกลลิบโลกจนไม่เหลือมนต์ขลังในแบบเดิม บ้างก็หมดพลัง พลังงานวิเศษที่เคยมีก็ร่อยหรอระเหิดหาย เขาได้กลายเป็นมนุษย์ปุถุชนไปเสียแล้ว ส่วนอีกคน ด้วยวัยและมุมมองของชีวิตที่โตขึ้น มนต์วิเศษที่เคยสะกดผมเสียอยู่หมัด มันกลับใช้ไม่ได้ผลอีกต่อไปเสียแล้ว

สถานะของเรากับเขาคงเหมือนกับอดีตคนรัก
ได้แต่ห่วงใย ยืนมองอยู่จากไกลๆ ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันตามสมควร คิดถึงวันคืนเก่าๆ ที่เคยสุขร่วมกันมา แต่แน่ล่ะ จะให้หวนกลับมารักกันดังเดิมมันย่อมยาก ยากมากๆ
ถ้าเขาไม่ยอมเปลี่ยนตัวเอง หรือ ผมไม่ยอมเปลี่ยนตัวเอง

ท้ายที่สุด ผมก็ทำได้แค่นี้
และเดินไปทักทายกับ ว่าที่ฮีโร่คนใหม่ ที่กำลังค่อยๆ เข้ามาแทนที่พวกเขา

เมื่อวันก่อนผมโดนเพื่อนร่วมงานที่ออฟฟิศแซวว่าเป็น เซเล็บทวิตเตอร์
ก็ได้แต่ตอบกลับไปแบบติดตลกว่า รอวันที่ฉันมีคนมาจ้างโฆษณาก่อนนะ ค่อยเรียกว่าเป็นเซเล็บแล้วกันนะ

หนึ่งในความประหม่าในชีวิตของตัวเอง คือ การเจอคนที่ไม่รู้จักบนโลกมนุษย์บอกว่าตามเราอยู่บนโลกออนไลน์
แต่จะประหม่ายิ่งขึ้น ถ้าเขาบอกว่า ชอบที่เราเขียน
ไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกประมาณนี้อย่างไรดี (คนอื่นอาจจะไม่เป็น)​ แต่อาจจะอนุมานแบบบางๆ ว่า อาจจะมีบางวินาทีที่เขาคงมองเราเป็น ฮีโร่ เหมือนที่เราเคยมองเขาเหล่านั้นที่กล่าวไปในข้างต้น

เวลาคนเหล่านั้นเจอคนเดินมาบอกว่า เขาเป็นฮีโร่ เป็นไอดอล เป็นต้นแบบในการดำเนินชีวิตของใครคนอื่น

พวกเขาจะรู้สึกยังไงกันนะ จะเป็นเหมือนที่ผมเป็นไหม

พอพูดถึงคำว่า ฮีโร่ ตัวเองจะชอบนึกถึงเพลงเพลงนึงทุกที
เพลงที่ฟังบ่อยมากๆ อยู่ช่วงนึง และ ดีใจมากที่มันโดนเอาไปประกอบหนัง

เพราะเนื้อเพลงท่อนแรก คือ ความหมายลึกๆ ที่อาจจะอยู่ในตัวฮีโร่ทุกคน
ไม่ว่าจะเป็นฮีโร่ที่ผมเคยชอบ ฮีโร่ที่กำลังชอบ คนที่ชอบฮีโร่ หรือ แม้กระทั่งตัวผมเอง

ลึกๆ แล้ว ทุกอย่างอาจจะเป็นแค่ภาพลวงตา
เพราะเบื้องหลังหน้ากากของฮีโร่ พวกเขาก็อาจจะอยากเป็นแค่คนธรรมดาๆ คนหนึ่ง
ก็เท่านั้นเอง

Let me go
I don't wanna be your hero
I don't wanna be a big man
Just wanna fight like everyone else