#fictober 2018
day 1 – Poisonous
Jungwoo x Doyoung
หากลองสุ่มถามใครสักคนในโรงเรียนว่า รู้จัก ‘คิมโดยอง’ ไหม คงมีแค่นักเรียนหรือครูคนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาหลังการเลือกตั้งประธานนักเรียนเท่านั้นแหละ ถึงจะไม่รู้จักเด็กหนุ่มผู้ทำหน้าที่เป็นผู้นำสูงสุดของโรงเรียนอยู่ ณ ขณะนี้
และหากลองเปลี่ยนไปถามใครสักคนในโรงเรียนว่า รู้จัก ‘คิมจองอู’ ไหม ก็คงไม่ต่างกันมากนัก คงไม่มีใครไม่รู้จักเด็กหนุ่มตัวสูงเจ้าของใบหน้าไร้ตินั่นหรอก
แน่นอนว่าไม่ใช่ในฐานะนักเรียนดีเด่นครองตำแหน่งประธานนักเรียนเช่นคิมโดยอง
แต่เป็นนักเรียนตัวปัญหา ที่ติดแบล็กลิสต์ของฝ่ายปกครองต่างหาก
บางครั้งคิมโดยองก็อยากจะลาออกจากตำแหน่งอันสูงส่งของตัวเองไปเสียให้จบ ๆ ไป หากมันจะทำให้ชีวิตของเขาไม่ต้องข้องเกี่ยวกับคนแบบคิมจองอู
นับตั้งแต่ได้ยินชื่อนี้จนถึงทุกวันนี้ ชีวิตของเขาไม่เคยพบเจอความสงบสุขเลย แม้คนภายนอกจะมองว่าเขายังคงเป็นประธานนักเรียนผู้สงบเสงี่ยม มีมารยาท วางตัวดี พูดจาน่าฟัง แต่นั่นไม่ใช่ตอนที่เขาอยู่กับคิมจองอู
“ไปไกล ๆ ได้ไหม”
เขายกมือขึ้นปัดอากาศตรงหน้าไปมาด้วยความรำคาญ ทั้งกลิ่นเหม็นของบุหรี่ที่ถูกคีบไว้บนนิ้วเรียวยาวของจองอู และเสียงหัวเราะเบา ๆ เหมือนพออกพอใจนักหนาที่ได้กลั่นแกล้งเขา
“จะไล่ผมไปไหนล่ะ พี่โดยอง”
คิมจองอูทอดเสียงชวนฟัง แต่สำหรับโดยอง คำพูดคำจาอันอ่อนหวานราวกับกำลังพูดกับคนรักของอีกฝ่ายนั่น ก็ไม่ต่างอะไรกับยาพิษหรอก
คิมจองอูเป็นผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง เสียแต่ว่าใช้หน้าตาในทางที่ไม่เหมาะไม่ควรที่สุดในโลก ผมสีแดงเพลิงผิดระเบียบนั่นขัดหูขัดตาโดยองเสียเหลือเกิน แม้มันจะเข้ากับใบหน้างดงามนั้นอย่างไม่อาจปฏิเสธก็เถอะ
“ถ้ากลิ่นบุหรี่ติดเสื้อฉันจะทำยังไง”
“ก็บอกว่าไปสูบมา”
“ตลกเหรอ”
โดยองถลึงตาใส่ ขณะที่คนฟังยิ้มมุมปาก ก้านนิ้วยาวเคาะเบา ๆ ที่ปลายด้านหนึ่งของบุหรี่จนขี้เถ้าตกลงบนขอบที่กั้นของชั้นดาดฟ้า สถานที่ซึ่งนักเรียนหลังห้องทั้งหลายนิยมชมชอบมาพักผ่อนในยามที่มีคาบเรียนแล้วไม่อยากเข้าไปฟังอาจารย์เทศนา
การมาอยู่ของโดยองตรงนี้เลยแปลกประหลาดเสียเหลือเกิน
“พูดเหมือนพี่ไม่สูบ”
“ฉันไม่สูบในโรงเรียน”
โซ่ตรวนที่ล่ามโดยองไว้กับคนตรงหน้าคือการล่วงรู้ความลับอันดำมืดของเขา
หากจะมีใครสักคนในโรงเรียนนี้ที่โดยองหวาดกลัวที่สุด ก็คือคิมจองอูนี่แหละ ไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายมีชื่อเสียงด้านการต่อยตี แต่เป็นเพราะจองอูคือคนที่รู้...ว่าจริง ๆ แล้วตัวเขาไม่ใช่นักเรียนดีเด่นอะไรเลย
คิมโดยองก็แค่ ‘ทำตัว’ เป็นนักเรียนดีเด่นเท่านั้น
การที่ต้องรับรู้ว่ามีคนรู้ความลับที่สุ่มเสี่ยงต่อการถูกให้ออกจากตำแหน่งประธานนักเรียน หรือเผลอ ๆ อาจจะโดนสาวไปถึงเรื่องอื่นจนถูกไล่ออกราวกับเป็นพิษบางอย่างที่เกาะกินในใจลึก ๆ ของโดยองมาโดยตลอด
มันน่ารำคาญ แต่เขาทำอะไรไม่ได้
จะให้เขาใช้วิธีร้ายกาจทำให้จองอูยอมถอยจากเขาน่ะหรือ
แล้วอย่างนั้นที่เขาพยายามทำมาตลอดก็ไร้ค่าน่ะสิ
โดยองยืนพิงที่กั้นจนจองอูสูบบุหรี่เสร็จ แสงอาทิตย์ยามเลิกเรียนทำให้ท้องฟ้ากลายเป็นสีส้มแดง สีผมจองอูกลืนไปกับแสงสีจนเขาเผลอมองอยู่นาน
“…ผมก็เขินเป็นนะ”
“ฮะ”
คำพูดของจองอูทำให้เขาหลุดจากภวังค์
“จ้องอะไรขนาดนั้น หลงรักผมขึ้นมาหรือไง”
“ประสาท เสร็จแล้วก็ไปสักที ตึกปิดขึ้นมาจะซวย”
โดยองว่าแล้วผละจะเดินออกไปก่อน แต่กลับต้องชะงักเมื่อแขนถูกรั้งไว้ เป็นฝีมือของเจ้าคนที่ขู่เข็ญให้เขามาหาถึงบนดาดฟ้าทั้งที่ตอนนี้เขาควรจะกลับบ้านไปทบทวนบทเรียนนั่นแหละ
จองอูมองหน้าเขาอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะขยับมาใกล้จนริมฝีปากแตะเบา ๆ ราวกับแมลงปอแตะผิวน้ำ
“ขอบคุณที่อุตส่าห์ขึ้นมาอยู่เป็นเพื่อนนะครับ”
โดยองสะบัดมือข้างนั้นออก คำผรุสวาทมากมายผุดขึ้นมาในหัว แต่ที่เขาทำคือแค่หันหลังให้แล้ววิ่งลงไป
ไม่มีเสียงร้องเรียกให้อยู่ต่อ คิมจองอูส่ายหัวขำ ๆ ก่อนจะกดส่งข้อความให้ใครบางคน
‘เรียบร้อย คงไม่ยุ่งกับพวกเราอีกพักหนึ่งเลยแหละ :)’
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in