ฉันไม่เคยรู้สึกรักใครมากขนาดนี้มาก่อนเลย สำหรับฉันที่ไม่เคยได้สัมผัสคำว่ารักจริงๆสักครั้ง
ในวันที่ฝนพร่ำเป็นปกติเหมือนทุกๆครั้งพอเข้าฤดูฝน ชีวิตก่อนหน้านี้ที่ยังไม่ได้มาเจอกับเขา วงจรชีวิตของฉันก็คงวนลูปอยู่แต่กับโลกนิยายของฉัน
แต่กับคืนนี้ที่ฝนตกโปรยปรายลงมาเป็นทำนองสม่ำเสมอ มันก็นึกถึงแต่เขาผู้ที่ได้ทั้งหัวใจฉันไป ถึงเขาอาจจะยังไม่รับรู้ว่าฉันรักเขามากขนาดไหนก็ตาม
ย้อนไปตั้งแต่วันแรกที่เราได้เจอกัน เขาเข้ามาสอนในห้องฉันตามปกติ ฉันคงต้องบอกก่อนวาาฉันเป็นนักเรียนและแน่นอนว่าเขาเป็นครู มันเป็นเรื่องที่ใครหลายคนอาจมองว่ามันเป็นเรื่องที่ผิด ฉันก็รู้ว่ามันผิดเพียงแต่...ใครจะอาจห้ามใจตัวเองไหวล่ะ
วันที่เราเจอกันครั้งแรก เป็นวันที่เรียนภาคเรียนฤดูร้อนก่อนจะเปิดเทอม เดือนนั้นทั้งเดือนที่ได้เรียนกับเขา ฉันไม่รู้สึกอะไรกับเขาสักนิด เขาไม่เคยอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ
จนกระทั่งวันเปิดเทอม เขาเข้ามาสอนตามปกติ ฉันนั่งเรียนและตั้งใจฟังเขาอย่างทุกครั้งที่ครูแต่ละคนเข้ามาสอน จนจบคาบ เขาเก็บอุปกรณ์การเรียนการสอนของเขา เพื่อนในห้องบางคนก็ไปคุยกับเขาบ้าง
ฉันจะลุกไปหาเพื่อนแต่เพื่อนฉันกำลังคุยอยู่กับครูที่โต๊ะ ฉันเลยเดินไปหา ฉันมองเขาสักพัก เพราะดูเหมือนเขาต้องการจะหยิบสายคอมพิวเตอร์ที่เสียบอยู่ด้านหน้า
ฉันเห็นดังนั้นจึงก้มลงไปถอดออกแล้วยื่นไปให้เขา วินาทีนั้นแหละที่ทำให้ฉันคิดถึงเขาทุกวัน เพียงสัมผัสมือของเขาและคำขอบคุณนั้น ก็ทำให้ฉันสตั้นไปหลายวิเหมือนกัน
พอเขาออกไปจากห้องนั้นแหละฉันถึงตั้งสติได้ ฉันยกมือขึ้นมาสัมผัสใบหน้าของตัวเอง
...ร้อน...
ได้เวลาเลิกเรียนฉันจึงเดินกลับบ้านไป บ้านฉันอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนนักจึงสามารถเดินไปกลับโรงเรียนได้ง่าย ฉันปิดประตูห้องจัดแจงตัวเองเสร็จจึงลงไปนอนบนเตียง นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
อธิบายไม่ถูก เขาไม่ได้หล่อดีเลิศเลออะไร เขาไม่ได้ใจดีดั่งพ่อพระมาบังเกิด เขาไม่ได้ยิ้มเหมือนมาแจกลูกอมเด็ก
เขาเพียงแค่เป็นคนที่หยิ่งโยโสในบางครั้ง เห็นแก่ตัว กวนประสาท และในบางคราเขาก็มักจะพูดแทงใจดำให้น้ำตาคลอกันเกือบทั้งห้อง
ฉันไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเลย บางครั้งโหยหาบางครั้งก็เฉยเมย แต่ยิ่งเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้มากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งต้องการเขามากขึ้นๆ
ต้องการให้เขารับรู้แต่ก็กลัว กลัวทุกอย่าง กลัวว่าเขาจะเมินใส่ กลัวว่าเขาจะไม่ใส่ใจ กลัวว่าเขาจะเสียอาชีพ
สัมผัสที่อันตรายในวันนั้น มันทำให้ฉันทุกข์ใจในทุกๆวัน แต่การแอบรักก็ต้องแอบรักต่อไป ถึงมันจะสุขในบางครั้งแต่ยังไงก็ไม่อาจให้เขารู้ได้อยู่ดี
จนวันที่เพื่อนคนหนึ่งมาบอกว่ารู้ที่อยู่เขา ยังไงตอนนั้นความรู้สึกย่อมนำไปก่อนอยู่แล้ว พอทราบที่อยู่เขาแล้ว มันทำให้ฉันต้องตื่นเช้ากว่าปกติ ทำไมน่ะหรอ
เพราะบ้านของเขาอยู่ใกล้โรงเรียนเหมือนกันแถมเขาเดินมาโรงเรียนเองเสียด้วย จนวันหนึ่งเลิกเรียนสายตาเจ้ากรรมดันไปเห็นเขาเดินออกจากโรงเรียนพอดี
ฉันรีบแบกกระเป๋าวิ่งตามเขาไปจนทัน คำแรกที่ฉันพูดกับเขาคือ "ครรรู หนูกลับด้วยย" หมดภาพลักษณ์กุลสตรีไทย ระหว่างทางเดินก็ได้คุยกันตลอดทาง
อันที่จริงพึ่งรู้ว่าเขาเพิ่งมาสอนได้สองปีที่โรงเรียนนี้ ปีที่แล้วตอนรับครูใหม่ฉันคงไม่ได้สนใจบนเวทีเลยมั้ง เพราะพึ่งเคยเจอเขา
นับจากนั้นชีวิตฉันก็วนวงจรอยู่รอบตัวเขาตลอด ตื่นเช้ามารีบมาโรงเรียนเพื่อให้ทันเขา จะได้เดินมาโรงเรียนพร้อมกัน อยู่ในห้องเรียนเห็นเขาเดินผ่านก็เปิดประตูออกไปสวัสดีเขา ตอนเย็นก็รอเขาเพื่อให้ได้เดินกลับกับเขา
จากที่รู้สึกชอบตอนนี้ก็เริ่มชอบมากขึ้นเรื่อยๆจนคะแนนวิชาเขาก็ดีขึ้นตาม เพราะอยากอยู่ในสายตาเขาบ้าง
วันเกิดเขาก็ซื้อของขวัญให้ คำขอบคุณของเขามันทำให้ฉันเพ้อได้ทั้งวันแหละ
ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าเขาเหมือนจะชอบครูผู้หญิงคนหนึ่งนะ และครูผู้หญิงคนนั้นเขาก็รู้ว่าฉันชอบเขาด้วย ครูเขาเป็นคนที่น่ารักใช่ฉันรู้ และฉันก็ไม่อาจไปเทียบกับเขาได้
เฌอปรางกับปัญอันนี้ฉันขอไม่พูด คุณชอบไปเถอะ แต่ขอให้ฉันได้ดูแลคุณอยู่ห่างๆโดยที่คุณไม่รู้แค่นั้นก็ดีพอแล้ว
:) เรื่องทั้งหมดมันเริ่มเพราะสัมผัสในวันนั้นแหละ สัมผัสเพียงสัมผัสเดียว :(
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in