ใครจะรู้ได้ ว่าสิ่งที่ปรารถนาและปรากฏขึ้นในใจเป็นเช่นไร หากไม่เผยมันออกมา ...

จะเป็นเช่นไร
หากฉันพูดสิ่งที่ตัวเองต้องการ สิ่งที่เป็นอยู่
แล้วทุกคนปฏิเสธ ไม่ยอมรับ หรือแม้แต่ ไม่เห็นด้วย 

พวกเขาเดินจากฉันไป
ทีละคน สองคน
และแล้ววันหนึ่ง
ผู้คนก็หล่นหายไปจากชีวิต

ภายในศรีษะที่บรรจุก้อนสมองเอาไว้
ลอยเคว้งคว้างราวกับเป็นอวกาศที่ไร้ขอบเขต

‘ เกิดอะไรขึ้น , ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ’

คำถามนั้นเหมือนวัตถุอะไรสักอย่างที่กระทุ้งเข้าที่หัว
ตื้อ ตัน งึนงง ไม่มีใครรู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ ตอนไหน อย่างไร หรือแม้แต่เพราะอะไร —

มันอาจจะมีอยู่ตั้งแต่ก่อนฉันเกิดขึ้นมา
ในวันที่พ่อกับแม่หลอมรวมเป็นหนึ่ง ; เป็นสิ่งที่เรียกว่าตัวฉัน

มันอาจจะแอบซ่อนอยู่ในชีวิตฉันมาเนิ่นนาน
เหมือนตัวอ่อนไร้ชีวิตที่ใช้เวลาฟูมฟักตัวเองเป็นสิบปี ; แล้ววันนึงมันก็สยายปีกตัวเอง ปรากฏกายขึ้น

หรืออาจจะเป็นฉันเอง
ที่สร้างมันขึ้นมา
อนุญาตให้มันเข้ามา

ไม่มีใครรู้เหตุผล
ไม่มีใครรู้ว่าอย่างไร

ฉันรู้เพียงแค่ ; ฉันไม่ต้องการมัน ...
ไม่ต้องการเป็นอย่างที่เป็นอยู่
ฉันต้องการผู้คนและยังต้องการมีตัวตนอย่างที่ฉันเป็นด้วย — สักคนที่จะไม่เกลียดฉัน หรือทำให้ต้องเจ็บปวด 
สักคนที่จะไม่ปฏิเสธ หากฉันไม่ได้ดีเลิศ สักคนที่เลิกคาดหวังและเรียกร้อง สักคนที่ยิ้มให้จากใจแม้ฉันจะเป็นแค่ฉัน เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง ... ที่ต้องการการโอบกอดและความรักจากหัวใจจริงๆเท่านั้น

---

พวกเขาอาจสูญเสียฉันไป
( และฉันก็สูญเสียพวกเขาไป )
แต่ฉันได้ตัวเองกลับคืนมา
( พร้อมกับอิสรภาพที่อ้างว้าง )

แน่นอนหล่ะ
ชีวิตอย่างหลังคือชีวิตที่ใครๆ ต่างก็ต้องการ
ชีวิตอย่างแรกเป็นชีวิตที่ใครๆ ก็อาจจะมีอยู่แล้ว

แต่สำหรับบางคนแล้ว
ชีวิต ไม่ได้มีทั้งสองอย่างนั้น เพียบพร้อมวางตรงหน้า