เงียบ - me — 2 0 2 1

ความเงียบงันประโคมทัก
ความคิดประดังเข้ามาอย่างไร้สิ้นมารยาท
แต่ช่างชัดเจน

ความคิดของใคร ?
ของเราหรือคนอื่น ?

รอดพ้นจากบาดแผลในจิตใจมาได้
แต่ก็ไม่วายดิ้นรนพยุงกายให้รอด

ร่างกายคือบ้านของจิตใจนี่นะ ;

ครั้งที่ใจอ่อนแอแต่ร่างกายก็พาให้กลับมาครั้งนี้ร่างกายอ่อนแรง —
แต่หัวใจ ยังไม่หมดหวัง

กลับกลายเป็นใจที่ฉุดกายให้ลุกขึ้นจากความหลับใหล
จุดประกายหวัง มองไปยังผู้มอบชีวิต

เราเป็นเพียงมนุษย์ตัวเล็กๆ
ในช่วงเวลาที่พบว่า
เรา ; ไม่สามารถทำอะไร
ได้ไปมากกว่า ภาวนา
ทุกอย่างเกินควบคุม
หัวใจที่โบยบิน — แม้ร่างกายหยุดชะงัก

มองดู ;

โลกนี้มีทั้งสิ่งสวยงาม
และมีสิ่งที่น่ารังเกียจชั่วร้าย

ในช่วงเวลาแบบนี้
ขอให้มีหัวใจและดวงตาที่จะมองเห็นสิ่งดีงามน่ารัก
สักเพียงเล็กน้อย

ขอให้ได้มีกำลังในใจเพื่อต่อสู้กับสิ่งร้ายร้าย
ในวันเวลาที่ยังมีอยู่

?

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น