”นายคือมือกีตาร์ใช่ไหม” โนดะทวนคำถามอีกรอบ

คร่อกกกกกกกกกกก

โทรุหลับและนอนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น

”เออนี่ทากะ พี่เชื่อนายแล้วนะว่าเพื่อนนายนี่นอนไม่พอจริงๆ” โนดะถอนหายใจ”สภาพแบบนี้เล่นกีตาร์ไปได้ยังไงนะ อยากจะรู้จริงๆ”

คร่อกกกกกกกกกกก

โนรุ(2)

จากสามคนก็เหลือแค่สองคน

ทากะเป็นคนเดียวที่ดื่มแถมดื่มอย่างหนักเสียด้วย ส่วนโนดะต้องขับรถเลยนั่งเป็นเพื่อนและจ้วงอาหารเข้าปากเอาเรื่อยๆไม่พูดจา

ประเด็นบนโต๊ะอาหารเริ่มเปลี่ยนเป็นการนินทาคนที่หลับอยู่แทน

“พี่รู้หมายยอ้ายโธฬุมันทำแต่เรื่องแปลกๆตอนมาววว” ฐากะที่หน้าแดงเพราะความเมาเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง

“ว่ามา” โนดะยัดอาหารเข้าปากก่อนจะหาว

“ม่ายดื่มม่างหรอออ?” ฐากะถาม

“ต้องขับรถนี่นา นายน่ะสบายเลยนะเนี่ย”

“ม่ายหรอก เหน่ยจะตาย” ฐากะฟุบลงกับโต๊ะก่อนหาว“ค่อยนินทานาาา ง่วง จานอนนน โทฬุม่ายน่ามาเลย ผมมีเรื่องจาบอกพี่...”

แล้วฐากะ(ทากะตอนเมา) ก็ฟุบหลับไป

เหลือโนดะแค่คนเดียวแล้วสิ

สัญชาตญาณตากล้องเริ่มทำงาน

ภาพแรกโทรุที่นอนหงายอ้าปากน้ำลายไหลเล็กน้อย

แต่ก็ไม่สามารถทำร้ายอะไรได้ ออร่าคนหล่อยังอยู่เหมือนเดิม โธ่...

โนดะตัดสินใจจะลบ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ลบ

น่ารักดีออก เก็บไว้สักภาพไม่เปลืองเม็มอะไรมากหรอก

ใครจะคิดว่าภาพนั้น...

“ขอโทษนะครับคุณลูกค้า” พนักงานเดินมาหาโนดะ ท่าทางดูเกรงใจทำให้โนดะเงยหน้าขึ้นมาจากภาพถ่ายในโทรศัพท์

บัดซบ! นี่เราหยุดยิ้มไม่ได้!

ทั้งร้านเหลือพวกเขานั่งอยู่โต๊ะเดียวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“คือคืนนี้ทางร้านมีซ้อมอพยพหนีไฟน่ะครับ ตามประกาศที่แจ้งเอาไว้หน้าร้านต้องขออภัยในความไม่สะดวกจริงๆครับ” พนักงานโค้งตัวอีกครั้ง

“ขอโทษด้วยนะครับ เดี๋ยวพวกผมออกแล้ว” โนดะพูดแล้วเอามือเขย่าทากะให้ตื่น

“อารายอ่า?”

“ร้านจะปิดมีอพยพซ้อมหนีไฟ ช่วยพี่แบกโทรุหน่อย” 

“ให้พนักงานทำสิ พี่จะอุ้มมันเองทำไม?” ทากะเสียงแข็งขึ้นทันทีดูไม่พอใจมากๆ

“ไม่ต้องหรอก ถ้านายไม่ช่วยก็ถอยไปหน่อย” โนดะยกโทรุขึ้นพาดไหล่ทันที

-0-

โอเค

เขาต้องการคำอธิบาย

โทรุลืมตาขึ้นพบว่าตัวของเขาอยู่บนรถ

คนขับก็คือพี่โนดะนั่นเอง โดยมีทากะนั่งข้างๆร่างของเขาเหยียดยาวกินที่นั่งเบาะหลังทั้งสามที่

เขาจึงลุกขึ้นมานั่ง แล้วเอามือปาดน้ำลายที่มุมปากคาดเข็มขัดนิรภัยทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อ้าว ตื่นแล้วหรอ?” โนดะหันหน้ามามองโทรุตอนจอดติดไฟแดง“นายง่วงอะไรหนักหนาน่ะ? เมื่อคืนนอนมากี่ชั่วโมง?”

นอนกี่ชั่วโมง? 

เหอะ อ่อนหัด

คนจริงอย่างเขาต้องถามว่าเมื่อวานตื่นกี่ชั่วโมงต่างหาก!

“ก็สิบกว่าชั่วโมงครับไม่นับที่งีบ”

“แล้วทำไมง่วงอีกล่ะ?” ทากะถามก่อนจะหันไปแฉเพื่อน“พี่โนดะวันๆโทรุนอนอย่างเดียวเลยนะ แต่ก็หน้าง่วงตลอดเลยอ่ะ”

“หุๆ ไม่แปลกใต้ตาดูสะสมความง่วงเรื้อรังมาก” โนดะตอบพลางยิ้มตาหยี

พี่โนดะครับ ปากกกก ระวังปากหน่อยเฮ้ย

หน้าตาออกจะดีแต่ปากพี่อ่ะะะะ

(พูดเหมือนนายสุภาพอ่ะโทรุ)

“ผมก็ไม่ได้ง่วงขนาดนั้นซะหน่อย” โทรุพูดลอยๆแต่ดูไม่มีใครสนใจ

“แล้วนี่จำทางกลับบ้านตัวเองได้ป่ะล่ะ?” โนดะถาม

“เหมือนจะนะครับ” โทรุตอบ

“บ้านนายแท้ๆยังจะมาเหมือนจะ ตลกไหมเนี่ย?” ทากะแยกเขี้ยวแล้วหันมาแลบลิ้นใส่โทรุ 

ดี! เยาะเย้ยเข้าไปพอถึงเวลาซ้อมดนตรีนายต้องร้องขอความเมตตาแน่ทากะ

“เลี้ยวตรงไหนล่ะ? ทากะบอกว่าบ้านอยู่ใกล้กันนี่แยกหน้าก็คอนโดทากะแล้วนะ” 

“ตรงไปอีกหน่อยครับ” โทรุตอบ

หลังจากนั้นไม่นานรถโนดะก็จอดส่งทากะหน้าทางเข้าคอนโดเรียบร้อยเหลือแต่โทรุที่เพิ่งจะค้นกระเป๋ากางเกงยุกยิกๆ

“เฮ้ย” โทรุตะโกน“ผมลืมกุญแจบ้าน”

“หายหรอ?” โนดะถาม“ไม่น่าหายใช่ไหม?”

“น่าจะวางไว้ในรถครับ”

เนื่องจากโทรุขับรถไปที่ร้านแต่กลับด้วยรถโนดะเขาจึงไม่ได้คิดจะหยิบกุญแจติดตัวมาด้วย

“พี่ส่งผมลงเลยก็ได้ครับขอโทษทีเดี๋ยวผมนั่งแท๊กซี่กลับไปเอารถที่ร้าน”โทรุพูด

“ที่ออกมาเพราะร้านปิดก่อนเวลานะมีซ้อมอพยพหนีไฟนะ ทากะก็ช่างเลือกวันจริงๆ” โนดะตอบก่อนส่ายหน้าเบาๆ

ห๊ะ

ร้านปิด

แล้วคืนนี้จะให้ไปนอนที่ไหน????

ไม่ใช่บ้านทากะแน่นอน ถึงทากะน่าจะให้พักก็เถอะแต่สุดท้ายต้องโดนเอามานินทาให้พี่โนดะฟังแน่ๆ

เอ๊ะ แต่นี่เขากลัวจะเสียหน้าต่อพี่โนดะเมื่อไหร่กันนะ????

แต่ที่แน่ๆมือกีตาร์สุดเท่จะต้องไม่นอนหงอยอยู่หน้าห้องแล้วกลายเป็นข่าวใหญ่

โทรุแค่คิดภาพตัวเองพาดหัวข่าวก็ขนลุกแล้ว

“นักดนตรีชื่อดังนอนหลับอย่างหมดสติคาดว่า....” แถมด้วยภาพคนเท่ๆอย่างเขานอนสัปหงกน้ำลายยืดยันหัวเข่าอยู่หน้าห้องพัก 

รับไม่ด้ายยยยยย!

“โทรุ นายจะไปพักกับใครไหม?” โนดะถามเรียกโทรุออกจากมโนภาพ

“ไม่รู้สิครับ แต่คืนนี้ทากะคงไม่สะดวกเท่าไหร่เรียวตะกับโทโมะก็ไปเที่ยวกันสองคน” โทรุพูดความจริงไปแค่ครึ่ง คู่เรียวโมะน่ะหนีซ้อมไปเที่ยวแต่ทากะสะดวกแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ “ผมกะจะเช่าโรงแรมพักสักคืน”

“จะบ้าหรอ เสียดายเงิน มาค้างห้องพี่ก่อนก็ได้” โนดะพูด

-0-