โนรุ
"คืนนี้ฉันมีธุระนะ อาจจะกลับดึกหน่อย" โมริอุจิ ทาคาฮิโระ นักร้องนำร่างเล็กพูดพลางคว้าเสื้อโค้ทจากราวออกมา มืออีกข้างทาบบนลูกบิดประตูห้องเตรียมจะเปิดออกไป
"ธุระอะไร" ยามาชิตะ โทรุ เงยหน้าขึ้น หาวหนึ่งที เสยผม แล้ววางกีตาร์ในมือลง ก่อนจะเดินมาหาทากะ
"ฉันมีนัดกินข้าวกับรุ่นพี่" ทากะตอบ
"รุ่นพี่นายนี่ใครล่ะ" โทรุดูจะสนใจอย่างจริงจัง ต้องเป็นคนที่ทากะเคารพขนาดไหนกันนะถึงยอมออกไปกินข้าวด้วยแบบนี้
"พี่โนดะ ฉันไม่เคยพูดถึงพี่เขาให้นายฟังหรอกหรอ"
โนดะ โนดะนี่ใคร
คนที่ทากะนับถือน่าจะเป็นพวกที่ดูร้ายๆ ร่างกำยำ ให้ความรู้สึกเหมือนเดินกับบอดี้การ์ดร่างสูงล่ะสิ
ร่างสูง? หรือทากะเองที่เตี้ยนะ
"นายพอจะมีภาพเขาไหม" โทรุยิ่งคิดยิ่งสงสัย
"ไม่ล่ะ" ทากะตัดบท
“งั้นฉันไปด้วย” โทรุพูด
“เขาเชิญนายหรอ” นักร้องถาม
“ไปในฐานะเพื่อนน้องทากะไม่ได้หรือไงล่ะ” โทรุตอบแบบกวนๆ
”ก็ไม่เชิงหรอก แต่ฉันเกรงใจพี่โนดะ”
”โอเค เอางี้ ถ้านายเมาจะกลับมายังไง” เขาพยายามหาเหตูผลขั้นสุด เพื่อจะได้ไปเจอโนดะ
”ให้พี่โนดะมาส่งไง”
‘’นายพูดอย่างกับว่าพี่เขาจะไม่เมา’’
“ก็ช่วยไม่ได้นี่นา”
”ก็บอกแล้วว่าจะไปส่ง”
สุดท้ายโทรุก็เป็นคนขับรถพาทากะมาหาบาร์ที่นัดเอาไว้ เหอะ บอกว่ามีธุระ
ธุระคือการกินเหล้าเนี่ยนะ มันจัดเป็นธุระซะเมื่อไหร่กัน
ทันทีที่ก้าวเข้าร้าน ทากะดูจะร่าเริงทันที
”หวัดดีค้าบบบบบบ” เสียงใสแจ๋วของทากะตะโกนอย่างดังเพื่อทักทาย ทำเอาคนในร้านหันมามองเลยทีเดียว
”นั่นใช่ทาคาฮิโระที่เป็นนักร้องป่ะ” ผู้หญิงคนหนึ่งสะกิดเพื่อนข้างๆให้หันมาดู
”ทาคาฮิโระที่เป็นนักร้อง? ใช่อยู่แล้วแหละ พูดอย่างกับว่าทาคาฮิโระนี่เป็นชื่อนักมวยปล้ำ” เพื่อนคนนั้นตอบ
โทรุขำพรวดออกมาเบาๆ
แต่จนถึงตอนนี้ เขายังไม่ได้หันหน้าไปมอง”พี่โนดะ” คนลึกลับที่เขาสงสัยเลย
”เสียงดังไปได้นะทากะ” เสียงนุ่มๆ รัวๆ เอ่ยออกมา โทรุเลยหันไปมอง
นั่นแหละโนดะ ไม่ใช่นักเลงมาเฟียที่ไหน แค่เป็นผู้ชายผิวขาว ร่างสูงผอมคนหนึ่ง สวมฮู้ดสีดำคลุมทับไว้
”ก็ผมไม่ได้เจอพี่ตั้งนานนี่ คิดถึงจะตาย เรางานยุ่งกันทั้งคู่ด้วย” ทากะตอบแบบงอนๆ
”ฮ่าๆ ช่างมันเถอะ พี่ซื้อแผ่นคอนเสิร์ตวงนายมาด้วยนะ อ่ะ เซ็นให้หน่อยสิ” โนดะยื่นแผ่นซีดีให้
”พี่อยากเจอมือกีตาร์จัง เล่นดีมากเลยล่ะ เท่จริงๆแหละ ดูออร่าจับมาก”
หาาาาา?
คำชมใช่ไหมน่ะนั่น?
ทากะหัวเราะ “พี่ต้องไม่เชื่อแน่ๆเลย ว่าวันนี้เขาก็มาด้วยน่ะ”
โนดะหัวเราะตาม ”ตลกไหมนาย พี่ไม่เคยเจอเขาเลยนะ จู่ๆมากินเหล้ากับคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนนี่ คงเป็นคนที่เป็นกันเองน่าดู”
”เป็นกันเองไหมไม่รู้ แต่โทรุน่ะง่วงเหมือนไม่ได้นอนมาก่อน ใต้ตาน่ะเหมือนแพนด้าเลย” ทากะแฉเพื่อนเบาๆ
”พี่ชอบแพนด้านะ เคยเห็นแพนด้าที่พี่วาดไหมล่ะ” โนดะเปิดโทรศัพท์หาโพสต์นั้นเหมือนคนอยากอวด
”นั่นเรียกแพนด้าหรอครับ ถ้าพี่พูดว่าเป็นลูกฟุตบอลที่ถูกปล่อยลมจนแฟบผมก็เชื่อนะ” ทากะกลอกตาบน ”แล้วโทรุหายไปไหนของเขา”
โทรุก็ไม่ได้หายไปไหนหรอก เขาจ้องมองทากะและโนดะจากมุมไกลๆนั่นแหละ ดูเหมือนตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วขณะ เพิ่งได้สติตอนทากะนินทาเมื่อครู่นี่เอง
คนง่วงนอนจึงลากร่างตัวเองมานั่งบนเก้าอี้ แล้วหาวอีกหนึ่งที
”หวัดดีครับ ผมโทรุ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
”พี่โนดะนะ โนดะ โยจิโร่”
”พี่ดูคอนเสิร์ตของวงมาน่ะ สุดยอดเลย เล่นดีกันทุกคน นายน่ะมือกีตาร์ใช่ไหม” โนดะถามแต่ยังไม่ได้หันไปมอง เพราะตายังจ้องทากะที่เซ็นแผ่นซีดีอย่างบรรจงอยู่
เงียบ…….
”นายคือมือกีตาร์ใช่ไหม” โนดะทวนคำถามอีกรอบ
คร่อกกกกกกกกกกก
โทรุหลับและนอนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น
”เออนี่ ทากะ พี่เชื่อนายแล้วนะว่าเพื่อนนายนี่นอนไม่พอจริงๆ” โนดะถอนหายใจ ”สภาพแบบนี้เล่นกีตาร์ไปได้ยังไงนะ อยากจะรู้จริงๆ”
คร่อกกกกกกกกกกก
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in