เพราะภาพที่ตัวแสบก้มลงงับที่ปลดซิบและพยายามรูดลงมันมากไป แทนเลยต้องเงยหน้าก่อนจะหลุดคำรามในลำคอเมื่อรับรู้ว่าองค์ประกอบบนหน้าของคนน่ารักกำลังถูไถกับส่วนนั้นของเขาราวกับมันเป็นหมอนนุ่มใบใหญ่

ทั้งที่ความจริงแล้วร่างกายของแทนมันแข็งขืนและร้อนผ่าวอย่างชัดเจนก็ตามที

เสื้อผ้าอีกไม่กี่ชิ้นถูกฟันขาวกัดดึง ลากออกจนพ้นเนื้อตัวของเขาจนท่อนล่างเปลือยเปล่า แก้มนิ่มเฉียดไปมาตรงบริเวณที่เรียกร้องจะเข้าไปอยู่ในปากอุ่นๆตั้งนานแล้ว แทนขบกรามแน่น มองเด็กซนที่ชักจะเล่นสนุกกับขีดความอดทนของเขาไม่ยอมเลิก

นิ้วยาวเลยเลื่อนบีบแก้มนุ่ม รั้งให้อีกคนเงยหน้าขึ้นมามองตาวาววาบของเขา ให้เห็นรอยยิ้มร้ายๆที่ใบ้ว่าฟางเส้นสุดท้ายได้ขาดลงแล้ว

“แลบลิ้นออกมาครับ อีกนิด” น้ำเสียงนุ่มทุ้มผิดกับแรงมือที่คีบแน่นจนผิวขาวขึ้นรอยแดง มินส่งเสียงอืออาในลำคอเมื่อแทนสั่งแค่นั้นและเอาแต่มองจนหยดน้ำใสเริ่มเลอะริมฝีปาก น้ำลายให้ความหนืดที่ใกล้เคียงกับของเหลวอื่นมากเกินไป ตอนนี้มันเลยเหมือนใบหน้าเขาถูกรินรดด้วยอะไรบางอย่าง

อะไรบางอย่างที่ยังคงอัดแน่นอยู่ในตัวแทน

“หิวมากมั้ย?” ทำได้แค่พยักหน้าน้ำตาคลอให้คนถาม ภายใต้มวลอากาศอบอุ่นคือความรู้สึกอยากครอบครองที่มากล้นจนปนมากับน้ำเสียง แทนจูบหน้าผาก ทำเหมือนกับอยากให้มินเกลียดการถูกสัมผัสในบริเวณนั้นเข้าสักวัน

ก็เพราะทุกครั้งที่แทนจูบหน้าผาก มันคือเวลาที่มินอยากถูกจูบบริเวณอื่นมากกว่าเป็นพันเท่า

“เดี๋ยวป้อน” พูดจบนิ้วยาวก็เกี่ยวเข้ามาในโพรงปาก กวาดเอาน้ำใสยืดให้มันเลอะเทอะไปหมดและชโลมมันลงบนมื้อเช้าของมิน ริมฝีปากที่เริ่มช้ำเล็กน้อยถูกรั้งให้อ้ากว้าง คอโดนกดลงตำแหน่งเดิมอีกครั้งก่อนแท่งเนื้อที่ใหญ่จนคับไปถึงคอจะแทรกเข้ามาพรวดเดียวให้สำลักเล่น

“แค่ก..!”

“เด็กดี ค่อยๆกินครับ” เอ่ยเตือนทั้งที่ตัวเองก็เป็นคนป้อน ซ้ำยังหยัดสะโพกจนมันตอกลึกเข้ามาในคนที่ยังปรับตัวไม่ค่อยไหว แววตาอ่อนโยนถูกฉาบด้วยลูกไฟปราถนาดวงน้อย ระยิบระยับอย่างอันตรายยามมองดูคนที่ถูกทำให้ลำบากกับการรองรับตัวตนตัวเอง

“อร่อยมั้ย? ทำไมไม่ตั้งใจทานเลย”

“อึก!” แรงกระแทกครั้งที่สองทำให้มินต้องรีบเม้มปากแน่นเอาใจ แทนจะไม่ใจดีกับเขาแล้ว และสัญญาณเตือนที่ดังก้องอยู่ในหัวทำให้รู้สึกตื่นเต้นจนอยากเห็นอีกคนเวอร์ชันที่พร้อมขย้ำกันสักที

“โตแล้วไม่กินเลอะนะครับ” เหมือนจะไม่ยอมเลือกว่าอยากให้เขาเป็นเด็กดื้อหรือผู้ใหญ่ที่โตขึ้นมาอีกนิด แต่ไม่ว่าจะทางไหนแทนก็คงไม่ผ่อนแรงลงทั้งนั้นนั่นแหละ

และมินชอบแบบนั้น...ชอบมากๆเลย

“อ๊ะ!” กางเกงถูกร่นลงเมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ที่รู้คือนิ้วชุ่มน้ำลายของเขาเองถูกใครอีกคนสอดเข้ามาจนเผลอกระตุกสั่น พอจะเงยหน้าขึ้นมามองว่าเกิดอะไรขึ้นตามสัญชาตญาณก็ถูกมือหนาอีกข้างยกขึ้นมาลูบหัวเสียก่อน

ทุกครั้งที่ใช้ปากให้แทนไม่เคยกดหัวเขาและบังคับจังหวะด้วยตัวเองสักหนเดียว อีกคนทำแค่ลูบสลับกับสางผมเพราะรู้ดีว่าเขาชอบ

และพอชอบก็จะไปไหนไม่ได้จนกว่าได้ทำจนเสร็จ