ผมก็พยายามฮึดว่ายน้ำ-เล่นบาสเกตบอลให้หนักขึ้น และหวังว่าอย่างต่ำ ตัวเองควรกลับมาสูงให้ได้ปีละ 6 เซนติเมตร เหมือนช่วง ป.6

“เอาวะ ถ้าปีนี้สูงขึ้น 6 เซนต์ เหมือนสมัย ป.6 เราก็จะสูง 168 ถึงยังไม่เท่าพี่หมิว แต่ก็สูสีนางเอกหลายคนแล้วนะเว้ย ทั้งนุ่น สินิทธา, หน่อย บุษกร, นุสบา แล้วก็นัท มีเรีย” 

ผมตั้งความหวังเบื้องต้นเอาไว้ก่อนเปิดเทอมแรกของ ม.2 แม้ในใจลึกๆ ผมจะหวังมากกว่านั้น

ทว่า ในความเป็นจริง อัตราการเจริญเติบโตของผมดันถดถอยลงอย่างต่อเนื่อง จากสูงขึ้น 6 เซนติเมตร ช่วง ป.6 สูงขึ้น 5 เซนติเมตร ช่วง ม.1 

ไม่ว่าจะเป็นเพราะผมดื่มนมน้อยลง นอนดึกบ่อยครั้งขึ้น หรือชอบประกอบ “กิจกรรม” ตามธรรมชาติของความเป็นหนุ่มอย่างสม่ำเสมอ 

  
แต่พอจบ ม.2 ตอนอายุ 14 ปี 3 เดือน ส่วนสูงของผมก็ขยับเขยื้อนอย่างเชื่องช้าไปหยุดตรงตัวเลข “166 ซม.”

เตี้ยกว่า “เป้าหมายขั้นต้น” ที่วางเอาไว้ก่อนเรียน ม.2 อยู่ 2 เซนติเมตร

เตี้ยกว่า “เป้าหมายดั้งเดิม” ช่วงจบ ป.6 อยู่ 3 เซนติเมตร

เป้าหมายต่างๆ ที่ผมเคยตั้งเอาไว้ มันผิดมันพลาดไปหมดจนน่าเจ็บใจ