แล้วผมก็เข้าเรียนมหาวิทยาลัยซะที

ผมเริ่มต้นชีวิตนักศึกษาด้วยความรู้สึกเกี่ยวกับส่วนสูงของตัวเองที่แบ่งแยกออกเป็น “สองด้าน”

ด้านแรก หลังจากใช้ชีวิตช่วง 2-3 ปีก่อนหน้านั้น ในฐานะเด็ก ม.ปลาย ตัวเตี้ยๆ ณ โรงเรียนชายล้วน ผมพบว่าในมหาวิทยาลัย ไม่ได้มีแค่เพื่อนผู้ชายที่สูงกว่าผม แต่เพื่อนผู้หญิงวัยเดียวกันอีกหลายคนก็ตัวสูงกว่าผมเช่นกัน 

ผมเหมือนจะหดหู่ใจหนักขึ้น

แต่อีกด้านหนึ่ง ในวันตรวจสุขภาพของนักศึกษาใหม่ที่โรงพยาบาลประจำมหาวิทยาลัย ผมได้ขึ้นวัดส่วนสูงอีกครั้ง และผลลัพธ์ที่ได้ ก็คือ “171 ซม.”

“เฮ้ย! นี่เราสูงขึ้นอีก 1 เซนต์ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย? ถ้าเราสูง 171 จริง เราก็สูงกว่าพี่หมิว 2 เซนต์ สูงกว่าพี่แหม่ม 1 เซนต์ แล้วก็สูงกว่าพวกดารา-นางเอกอีกตั้งหลายคน”

ผมชักเริ่มภาคภูมิใจในตัวเอง และหลงคิดว่าตนเองคงตัวสูงกว่าผู้หญิงที่สูง 160 ปลายๆ ได้แบบสบายๆ

กระทั่งผมได้พบกับ “พี่อุ๊ ช่อผกา วิริยานนท์” ตอนช่วงปลายเทอมสองของปี 1

พี่อุ๊ ช่อผกา เป็นสุภาพสตรีในวงการบันเทิงและโทรทัศน์ที่ผมชื่นชอบและชื่นชมอีกหนึ่งคน 

สมัยผมยังเด็กมากๆ พี่อุ๊มีชื่อเสียงในฐานะผู้ประกาศข่าว ที่ได้รับการฝึกฝนจาก “อาจารย์สมเกียรติ อ่อนวิมล”

แต่พอช่วงผมเรียนมัธยมฯ พี่อุ๊ก็เริ่มหันเหทิศทางการทำงานมาสู่แวดวงบันเทิงมากขึ้น

ทั้งการเป็นพิธีกรรายการเกมโชว์ วาไรตี้ทอล์คโชว์ รวมถึงรับงานแสดงละครด้วย

นอกจากการจับประเด็นเก่ง พูดจาชัดถ้อยชัดคำ มีภูมิความรู้เหนือมาตรฐานดาราทั่วไป อีกสิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกประทับใจในตัวพี่อุ๊ ก็ได้แก่ รูปร่างอันงามสง่าของเธอ

กรณีของพี่อุ๊นั้นคล้ายๆ กับ “พี่นก สินจัย” และ “พี่แดง ธัญญา” คือ แรกๆ ผมไม่ค่อยได้ให้ความสนใจในส่วนสูงของเธอมากนัก แต่พอดูทีวีนานๆ เข้า ผมจึงเริ่มตระหนักว่าพี่อุ๊ถือเป็น “ผู้หญิงสูง” คนหนึ่ง

จุดเอะใจแรกๆ เกิดขึ้นเมื่อผมได้ดูละครที่พี่อุ๊ร่วมแสดง

ผมเคยติดตามชมละครเรื่อง “ไฟต่างสี” ตอนปี 2538 ซึ่งพี่อุ๊รับบทเป็นตัวร้าย ผู้ต้องประชันบทบาทกับนางเอกสูงยาวอย่างพี่หมิว ลลิตา อยู่บ่อยครั้ง

แต่กลายเป็นว่าเวลาพี่อุ๊ยืนปะทะกับพี่หมิวในละคร ทั้งคู่กลับตัวสูงใกล้เคียงกัน

ย้อนไปก่อนหน้านั้น พี่อุ๊เคยรับบทเป็นคุณหมอในละครเรื่อง “ล่า”

ซึ่งเมื่อเธอต้องเข้าฉากยืนโต้เถียงกับ “พี่นก สินจัย” พี่อุ๊กับพี่นกก็ตัวสูงไล่เลี่ยกันอีก

ทว่า ตอนปี 2537 ผมยังไม่ได้รู้สึกว่าพี่นกเป็นนางเอกตัวสูง ผมจึงพลอยมองข้ามความสูงของพี่อุ๊ตามไปด้วย

กระทั่งปี 2539 ที่พี่นกไปออกรายการสมาคมชมดาวแล้วตัวสูงกว่าพี่แหม่ม คัทลียา ซึ่งว่ากันว่าสูง 170 ซม. ผมจึงเริ่มคิดย้อนกลับไปว่า ถ้าอย่างนั้น พี่อุ๊ที่สูงใกล้ๆ (เกือบเท่า) พี่นก ก็คงมีขนาดรูปร่างสูสีกับนางเอกอย่างพี่แหม่มน่ะสิ!

ประเด็นนี้มาชัดเจนในละครเรื่อง “เรือนมยุรา” (ปี 2540) ซึ่งพี่แหม่มกับพี่อุ๊ได้ลงจอร่วมกัน ปรากฏว่าส่วนสูงของทั้งคู่ไม่แตกต่างกันนัก โดยเฉพาะเมื่อพี่แหม่มต้องรับบทเป็นสาวโบราณไม่ใส่รองเท้าส้นสูง

ช่วงเวลาใกล้เคียงกัน ผมมีโอกาสอ่านหนังสือรวมประวัติสื่อมวลชนในวงการทีวีเล่มหนึ่ง ซึ่งในหนังสือระบุไว้ว่าพี่อุ๊ ช่อผกา มีส่วนสูง “168 ซม.”

ผมเชื่อตามนั้นโดยปราศจากข้อสงสัย

แต่สิ่งที่ทำให้ผมเริ่มลังเลกับข้อมูลข้างต้นมากขึ้นเรื่อยๆ ก็คือ บทบาทการทำหน้าที่พิธีกรของพี่อุ๊ในรายการ “ดาวล้านดวง”

เพราะบ่อยครั้งในรายการดังกล่าว พี่อุ๊มักตัวสูงกว่าแขกรับเชิญที่เป็นนักแสดง-นักร้องหญิง ซึ่งข้อมูลบอกว่าสูง 168-169 ซม. ไม่ว่าจะเป็น “พี่คลาวเดีย จักรพันธุ์” (167-168 ซม.) หรือ “พี่โบ (168 ซม.) พี่จอยซ์ (169 ซม.)” วงไทรอัมพ์ส คิงดอม 

อย่างไรก็ตาม ผมไม่ได้เชื่อว่าพี่อุ๊จะสูงถึงระดับ 173-175 ซม. ผมยังคิดว่าพี่อุ๊ตัวสูงกว่าดาราเหล่านั้น ด้วยข้อได้เปรียบเรื่องรองเท้าส้นสูง 

แต่ก็เพราะรองเท้าส้นสูงนี่แหละ ที่ทำให้ผมประเมินส่วนสูงจริงๆ ของพี่อุ๊ได้ไม่แม่นยำนัก

ถ้าพี่คลาวเดีย พี่โบ และพี่จอยซ์ ใส่รองเท้าส้นสูงอย่างต่ำสองนิ้วออกรายการ พี่อุ๊ที่สูงกว่าสาวๆ เหล่านั้น ราว 5 เซนติเมตร ก็คงต้องใส่ส้นสูงสี่นิ้ว ขณะทำหน้าที่พิธีกร

“แต่ถ้าพี่อุ๊ใส่รองเท้าส้นสูงแค่สามนิ้วล่ะ เท่ากับว่าส่วนสูงจริงของเธออาจเกิน 170 รึเปล่า?” ผมตั้งคำถามอยู่ในใจ

ภาพที่ติดอยู่ในความทรงจำของผมมากที่สุดภาพหนึ่ง ก็คือ เมื่อครั้งที่รายการดาวล้านดวงเปิดตัว “พี่จอย รินลณี” เป็นนางเอกละครดาวรุ่งหน้าใหม่ของช่อง 3 หลังจากก่อนหน้านั้น เธอโด่งดังด้วยฐานะนางแบบตามหน้านิตยสาร

โปรไฟล์พี่จอยตอนนั้นดูหรูหราพอๆ กับตอนเปิดตัวพี่แหม่ม คัทลียา แถมช่วงแรกๆ นิตยสารต่างๆ ที่เธอเคยถ่ายแบบให้ ก็ระบุเหมือนกันหมดว่าพี่จอยสูง “169 ซม.”

เท่ากับว่าวงการละครโทรทัศน์จะได้นางเอกรูปร่างค่อนข้างสูงใหญ่เพิ่มมาอีกหนึ่งคน (อย่างน้อยก็สูงเท่าพี่หมิว ลลิตา)

แต่ปรากฏว่าพอนางเอกดีกรีนางแบบเช่นพี่จอยมายืนคู่พี่อุ๊ในดาวล้านดวง พี่อุ๊กลับเป็นฝ่ายตัวสูงกว่าเยอะมากๆ 

คำถามชุดเดิมจึงเริ่มวนกลับมาในหัวผม

“พี่อุ๊สูงกว่าพี่จอยเพราะรองเท้าส้นสูง หรือเพราะจริงๆ แกตัวสูงกว่าพี่จอยอยู่เป็นทุนเดิม แต่พี่จอยนี่ 169 เลยนะเฟ้ย ถ้างั้นคือพี่อุ๊สูงเกิน 170 เหรอ?” ผมชักมึนงง

(หลายปีต่อมา ข้อมูลระยะหลังๆ จึงเปลี่ยนมาระบุคล้ายกันว่า พี่จอย รินลณี ตัวสูงเพียง 167 ไม่ใช่ 169 ซม.)

แล้วผมก็งุนงงหนักขึ้นไปอีก เมื่อต่อมา มี “ข้อมูลใหม่” ที่เปิดเผยจากตัวพี่อุ๊เองว่าเธอสูงแค่ “167 ซม.”

แต่จริงๆ ถ้ารู้จักปล่อยวางเสียบ้าง ตัวเลข 167 กับ 168 ซม. ก็ห่างกันเพียงเซนติเมตรเดียว (แทบไม่ต่างกันเลยด้วยซ้ำ) และหากพี่อุ๊ใส่รองเท้าส้นสูงสามหรือสี่นิ้วออกงานหรือออกจอ เธอก็ยังจะตัวสูงมากๆ อยู่ดีนั่นแหละ

จนจบ ม.ปลาย ผมจึงยังเชื่อว่าพี่อุ๊สูง 167-168 ซม. พร้อมด้วยข้อแม้ว่าเธออาจสูงกว่านั้นเยอะแยะ ถ้าใส่รองเท้าส้นสูง

ระหว่างเรียนปี 1 ผมมีเพื่อนสตรี 2-3 ราย ที่สูงประมาณ 167-168 ซม. ซึ่งเวลาพวกเธอใส่ส้นสูงสองนิ้ว ก็จะตัวสูงกว่าผมอยู่นิดๆ

ผมเข้าใจว่า ถ้าได้เจอพี่อุ๊ตัวจริง เธอน่าจะสูงราวๆ นั้น 

ในที่สุด ผมก็ได้เจอพี่อุ๊จริงๆ ที่งานฉายหนังเรื่อง “ข้างหลังภาพ” (ฉบับของ “คุณเชิด ทรงศรี”) รอบปฐมทัศน์

อันที่จริง วันนั้น ผมหวังไปชื่นชมความงามของ “พี่คาร่า พลสิทธิ์” นางเอกของเรื่อง

ในช่วงเดินสายโปรโมทหนัง พี่คาร่าให้สัมภาษณ์ตามสื่อต่างๆ ว่าเธอสูง 176 ซม. (อย่างไรก็ตาม มีนิตยสารบางเล่มบอกว่าเธอสูง 177 ซม.)

ความสูง 176-177 ซม. บวกรองเท้าส้นสูงของพี่คาร่า ยังเหนือกว่าส่วนสูง 171 ซม. บวกรองเท้าผ้าใบของผมอย่างหายห่วง

แล้วอยู่ดีๆ ขณะเดินขึ้นไปยังโรงหนัง ผมก็ได้เจอพี่อุ๊ ช่อผกา โดยบังเอิญ 

ผมไม่แน่ใจว่าพี่อุ๊มาดูข้างหลังภาพเหมือนกันหรือไม่? แต่ตอนผมพบเธอ เธอกำลังยืนคุยอยู่กับเพื่อนผู้หญิงอีกคนหนึ่ง 

ผมไม่แปลกใจกับส่วนสูงของพี่คาร่า ซึ่งตัวเองเพิ่งมีโอกาสได้เจอตัวจริงเป็นหนที่สอง เมื่อไม่ถึงชั่วโมงก่อน 

เพราะผมเคยเจอเธอมาครั้งหนึ่งแล้ว ที่สำคัญ ผมพอคาดการณ์ได้ว่านางแบบร่างสูงโย่งเช่นเธอย่อมสูงกว่าผมมากมาย

แต่ผมยอมรับว่าตัวเองรู้สึกเซอร์ไพรส์เมื่อได้พบตัวจริงของพี่อุ๊

กล่าวคือ แม้จะตระหนักว่าเธอน่าจะ “ตัวสูง” เกินมาตรฐานหญิงไทยปกติ ทว่า ผมไม่เคยคาดคิดว่าผู้หญิงที่สูง 160 ปลายๆ จะสามารถ “สูงสง่า” ได้ถึงขนาดนี้ (แม้มีรองเท้าส่วนสูงช่วยก็เถอะ)

พี่อุ๊ตัวสูงโดดเด่นท่ามกลางผู้คนชายหญิงจำนวนมากหน้าโรงภาพยนตร์ เธอสูงกว่าผมเยอะแน่ๆ (อย่างต่ำคง 5 เซนติเมตร) และผมก็เริ่มไม่แปลกใจกับภาพเก่าๆ ที่พี่อุ๊แลดูตัวสูงใหญ่กว่าดาราหญิงจำนวนมากในจอโทรทัศน์

อย่างไรก็ดี ความสูงสง่าเช่นนั้นคงเป็นผลมาจากรองเท้าส้นสูงด้วยส่วนหนึ่ง เพราะผมสังเกตเห็นพี่อุ๊ใส่กางเกงขายาวกรอมส้น ซึ่งมีปลายกว้างบานลงมาเรี่ยพื้น นั่นอาจแสดงว่ากางเกงตัวนั้นกำลังปกคลุมรองเท้าส้นสูงมากๆ ที่เธอสวมอยู่

“ถ้ารวมรองเท้า เราก็สูง 173.5 ถ้าพี่อุ๊สูงกว่าเรา 5 เซนต์ แกก็จะสูงประมาณ 178.5 ถ้าแกใส่ส้นสูงสี่นิ้ว ส่วนสูงจริงก็จะเหลือราวๆ 168-169” ผมอยากให้ข้อเท็จจริงดำเนินไปตามนี้

“แต่ถ้าพี่อุ๊สูง 167 ตามที่แกให้สัมภาษณ์ แล้วแกใส่ส้นสูงสี่นิ้ว ส่วนสูงรวมก็จะเป็น 177 ถ้าแกสูงกว่าเรา 5 เซนต์ ส่วนสูงรวมรองเท้าของเราก็จะเหลือ 172 ถ้าหักส้นผ้าใบออกก็จะไม่ถึง 170 เฮ้ย! นี่มันไม่ใช่แล้วมั้ง?” นี่คือความเป็นไปได้แบบแรกที่ผมปฏิเสธ 

เช่นเดียวกับความเป็นไปได้อีกชุดหนึ่ง คือ “หรือจริงๆ พี่อุ๊อาจจะสูง 170 นั่นแหละ แต่ถ้าแกเกิดใส่ส้นสูงมาแค่สามนิ้วล่ะ รวมแล้ว แกก็จะสูง 177.5 ส่วนเราก็มีส่วนสูงรวมรองเท้า 172.5 เหลือของจริงไม่ถึง 171 อยู่ดี เฮ้ย! มันเป็นไปไม่ได้หรอก”

เรื่องพี่อุ๊จะสูง 167-168 ซม. ตามข้อมูลดั้งเดิม หรือ 170 ซม. ตามการกะเกณฑ์ใหม่ของผม เป็นสิ่งที่ต้องไขว่คว้าหาคำตอบต่อไป

แต่กรณีของพิธีกรหญิงเก่งท่านนี้ช่วยเตือนใจให้ผมได้รับรู้ว่า บางครั้ง “ส่วนสูง 160 ปลายๆ” ของผู้หญิงในวงการบันเทิง ซึ่งผนวกเข้ากับรองเท้าส้นสูงที่พวกเธอสวมใส่นั้น 

อาจมีประสิทธิภาพมากพอจะเบียดขับให้ผมกลายเป็นเพียงผู้ชายตัวเตี้ยคนหนึ่ง