ตอน ม.6 เทอมสอง ผมชอบไปเดินเที่ยวห้างสยามดิสคัฟเวอรี ระหว่างรอเรียนพิเศษแถวสยามสแควร์

แล้ววันหนึ่งขณะเดินตากแอร์ในห้างสรรพสินค้าหรู ผมก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินสูงเด่นมาแต่ไกล

ถ้าพี่แหม่ม คัทลียา คือผู้หญิงที่ตัวสูงที่สุดเท่าที่ผมเคยพบ เมื่ออายุย่าง 13 ปี

และพี่ป๊อป อารียา คือผู้หญิงที่ตัวสูงที่สุดเท่าที่ผมเคยพบ เมื่ออายุย่าง 14 ปี

เธอคนนั้นที่สยามดิสคัฟเวอรีก็เป็นผู้หญิงที่ตัวสูงที่สุดเท่าที่ผมเคยพบ เมื่ออายุ 18 ปี

เมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จนสวนกับผมในระยะประชิด ผมจึงตระหนักว่าเธอผู้นั้นคือ “พี่คาร่า พลสิทธิ์” นั่นเอง

ณ ห้วงเวลานั้น ผมไม่แน่ใจว่าพี่คาร่าสวมรองเท้าส้นสูงกี่นิ้ว แต่ที่ผมสามารถประเมินได้ทันทีก็คือ เธอน่าจะสูงกว่าผมเกิน 10 เซนติเมตรแน่ๆ

“ถ้าเราสูง 172.5 รวมส้นรองเท้านันยาง พี่คาร่าคงสูงอย่างต่ำๆ 182.5 ถ้าเธอใส่ส้นสูงสองนิ้ว ส่วนสูงจริง ก็คงประมาณ 177-178 โอ้โห! สมกับเป็นนางแบบไทยที่สูงที่สุดจริงๆ ว่ะ” ผมคาดคะเนถึงส่วนสูงของสุดยอดนางแบบหลังเดินสวนกับเธอเพียงเสี้ยววินาที

ผมเจอพี่แหม่มที่สูง 170 ซม. ตอนตัวเองสูงเพียง 160 ซม. แต่ท้ายสุด ผมก็ (น่าจะ) โตทันเธอ

ผมเจอพี่ป๊อปที่สูง 171ซม. ตอนตัวเองสูง 166 ซม. พอจบ ม.6 ผมก็สูงเกือบเท่าเธอแล้ว

แต่ผมมาเจอพี่คาร่าตอนตัวเองหยุดโตแทบจะสนิท ผมจึงต้องเตี้ยกว่าเธออย่างขาดลอยไปตลอดชีวิต