จนผมต้อง “เตี้ย” กว่าความคาดหวังของตัวเองอยู่เสมอ

ตลอดหนึ่งปีที่เรียน ม.3 ผมตัวสูงขึ้น 2 เซนติเมตรเท่านั้น พอขึ้นมัธยมฯ ปลายปีแรก ผมเลยทำใจเอาไว้เนิ่นๆ ว่าช่วง ม.4 ตนเองคงสูงขึ้นเพียง 1 เซนติเมตร 

แล้วผมก็สูงขึ้นแค่นั้นจริงๆ

แล้ววันดีคืนดี ผมก็ได้พบตัวจริงของพี่ป๊อป อารียา อีกครั้ง ตอน ม.4 เทอมสอง

เมื่อครอบครัวของผมไปเที่ยวต่างจังหวัด และได้เจอกับพี่ป๊อปพร้อมเพื่อนๆ ณ สถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่ง

ถ้าจำไม่ผิด ช่วงนั้น เหมือนพี่ป๊อปจะเพิ่งเริ่มรับราชการทหาร ด้วยการเป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษประจำโรงเรียนนายร้อยฯ

วันนั้น พี่ป๊อปไม่ได้แลดูสูงยาวไกลเกินเอื้อม เหมือนเมื่อครั้งผมพบเธอที่ร้านหนังสือสมัย ม.2

ส่วนหนึ่ง คงเพราะผมสูงขึ้น แต่เหตุผลสำคัญอีกประการ คือ เพราะพี่ป๊อปไม่ได้ใส่รองเท้าส้นสูง แต่สวมรองเท้าผ้าใบเหมือนกับผม

ผมเข้าไปขอถ่ายรูปคู่กับพี่ป๊อปเป็นที่ระลึก โดยให้แม่ช่วยบันทึกภาพให้ หลังถ่ายเสร็จ แม่ยังชมว่าผมตัวสูงเกือบเท่าอดีตนางสาวไทยแล้ว

“พี่ป๊อปเค้าสูง 171 ส่วนผมก็ 170 อีกแค่เซนต์เดียวก็สูงเท่ากันแล้ว” ผมได้ทีคุยใส่แม่ ขณะนั่งรถกลับกรุงเทพฯ แม้ในความเป็นจริง ผมจะเพิ่งวัดส่วนสูงจากที่โรงเรียนมาได้แค่ 169 ซม. ก็ตาม