หมอบอกว่าน้องติดเชื้อมาตั้งแต่ในท้องแม่ มันเลยเป็นเหตุผลที่นางต้องใส่แว่นหนาเตอะตั้งแต่เด็ก(แต่ก็ยังเป็นเด็กติดเกมทั่วไป ตามประสาเด็กผู้ชาย ซึ่งนั่นทำให้แม่เป็นห่วงมาก เพราะสายตาน้องอาจจะพังลงเรื่อยๆ)

หมอนัด8โมงเช้า เราเดินเข้ามาในแผนกที่บางส่วนยังคงปิดไฟมืดอยู่ ดีหน่อยที่มีใบนัด ไม่งั้นคงต้องต่อคิวยาวเป็นหางว่าว

น้องบอกว่าปกติแล้วจะตรวจกับอาจารย์หมอ ในความคิดของเราคืออาจารย์หมอน่าจะโหดหน่อยๆ(จากการตามติดชีวิตเอกเทิร์นหลายๆคนที่มักจะบ่นว่าอาจารย์หมอโหด) ซึ่งพอมาเจอจริงๆแล้วก็ไม่นะ แกน่ารักดี หรืออาจจะเพราะเราไม่ใช่ลูกศิษย์ที่แกอาจจะอยากเข้มงวดด้วยเลยใจดีนั่นแหละ

รอบนี้อาจารย์หมอบอกน้องเราว่าตามีสภาพดีขึ้นเพราะว่าแม่ขยันบอกให้หยอดยาทุกวันเพื่อไม่ให้ตาแห้ง
และนอกจากการที่น้องเรามีสภาพตาดีขึ้นแล้ว

ก็มีเรื่องน่ารักๆในศิริราชให้ได้เห็นอยู่นะ

ตอนเรานั่งรอนัดตรวจนั้นแหละก็หันไปเปลเตียงข้างๆที่มีคุณยายอายุน่าจะราวๆ70-80ปีนอนอยู่,เธอข่มตานอนหลับแล้วขมวดคิ้วหน่อยๆ เรานั่งมองอยู่ก็เข้าใจได้ว่าอาจจะมึนหัวหรือเจ็บอะไรสักอย่าง

สักพักก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาแล้วยืนนิ่งๆอยู่ข้างเตียงแปปนึงแล้วหยิบกล่องข้าวที่น่าจะทำมาจากบ้าน เปิดฝา หยิบช้อนส้อมเล็กๆแล้ววางไว้ข้างๆยายคนนั้น
เธอปลุกยายให้ตื่นด้วยการเรียกที่เรารู้สึกอุ่นใจแปลกๆ
"แม่ กินข้าวค่ะ" พูดจบเธอก็ฉีกยิ้มให้ยาย มันเป็นประโยคง่ายๆที่แสดงถึงความห่วงใยได้อย่างดีเยี่ยม
ซึ่งยายก็ลุกขึ้นมานั่งนิ่งๆ ลูกก็ส่งข้าวกล่องนั่นให้กิน
ยายยิ้มหลังจากกินข้าวคำแรกเสร็จ 

เรารู้สึกชอบในความสุขเล็กๆน้อยๆจากคนรอบตัว
จริงๆแล้วคนเราสามารถมีความสุขด้วยอะไรเรียบๆเล็กน้อยจากชีวิตประจำวัน

อย่างเช่นเราวันนี้ เรารู้สึกว่ามีความสุขที่ได้พาน้องมาหาอาจารย์หมอ รู้สึกมีความสุขที่น้องมีอาการที่ดีขึ้น
ผู้หญิงคนนั้น ที่มีความสุขในการดูแลยายซึ่งเป็นคนป่วย
ยายคนนั้น ที่มีความสุข จากการได้กินกับข้าวรสคุ้นมือจากลูกตัวเอง
ซึ่งเราคิดว่ามันเป็นสิ่งเล็กๆน้อยๆที่แฝงด้วยความเอาใจใส่ ความรักจากคนใกล้ๆ โดยที่ไม่ต้องไปหาความรักจากข้างนอก หรือจากใครที่ไหนเลย...