ตื่นเช้ามารดน้ำต้นไม้ที่เรียงกระถางไว้หน้าตรงกำแพงหน้าบ้านด้วยวิถีฮิปสเตอร์ ซึ่งเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเรียกว่าวิถีฮิปสเตอร์ แต่รู้สึกว่าตลกดี

     อาจจะดูขัดเขินไปหน่อยที่พิมพ์อะไรแบบนี้ออกมา แต่รู้สึกว่าถ้าว่างขนาดนี้ก็ควรจะหาอะไรทำบ้างเถอะ ให้เกิดประโยชน์ต่อตัวเอง บ่ายวันนั้นเลยเดินเข้าครัวแล้วต้มมาม่ากิน กลับมานอนดูทีวี อ่านหนังสือที่ชอบที่ค้างไว้จนจบ ได้ยินเสียงแว่วๆเข้าหูมาจากยายว่า'ร้อนโว้ย' นั่นแหละ ยายบ่นว่าร้อนแล้วก็ล้มตัวลงนอนบนพื้นกระเบื้องเย็นๆหลังบ้าน บ่นกับหลานอีกคนที่นอกจากเราว่า'เปิดประตูหลังบ้านไว้ด้วย ลมจะได้พัด' ซึ่งตัวเราก็ไม่ค่อยเห็นด้วยกับคำพูดนั้นเท่าไหร่ เพราะลมที่พัดเข้ามาก็ไม่ใช่ลมที่เย็นซะทีเดียว นึกภาพตอนเป่าผมเเล้วลมออกมาจากไดร์เป่ามาปะทะหน้าได้ไหม นั่นแหละ อารมณ์เดียวกัน..

    ยายก็ยังบ่นต่อไป ไอ้เราที่ทนไม่ไหวก็ลุกขึ้นไปเอาน้ำแดงเฮบลูบอยละลายน้ำเปล่าที่แม่แช่ตู้เย็นไว้ใส่แก้วมาให้ยายกิน เงียบไปได้สักพักนึงแล้วก็หลับไป เราเลยมาคิดว่า ถ้านั่งอยู่เฉยๆ แบบไม่กระดิกตัวเลยเหมือนที่คนเขาบอกไว้ว่า'ร้อนเพราะใจร้อน' นี่มันหลักการเดียวกันไหม ถ้าคนเรานั่งอยู่นิ่งๆตรงหน้าพัดลมตัวนึงแล้วคิดว่าอากาศมันเย็น มันจะเย็นไหม แต่ก็ไม่เคยได้ลองทำหรอกนะ ความร้อนมันทำให้เราต้องลุกขึ้นไปหาน้ำแข็งและโค้กที่นอนแอ้งแม้งอยู่ในตู้เย็นออกมาเทดื่ม เฮ้อ ช่วยดับร้อนไปได้นิดนึง แล้วก็มานั่งดูหนังต่อ  

    จริงๆเราคิดว่าทั้งวันตั้งแต่ตื่นว่าวันนี้จะทำอะไรดี เลื่อนทามไลน์เฟสบุ๊คก็เห็นเพื่อนเช็คอินดูหนังเรื่องนึง ความคิดในหัวก็ผุดขึ้นมาว่าอยากดูหนัง เลยลองหากระทู้แนะนำหนังในพันทิปดู แต่ก็ยังไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่ เราเป็นพวกไม่ถูกกับหนังรัก ถ้าไม่ใช่หนังรักแบบหน่วงๆจะไม่ค่อยชอบ แปลกเนอะ ปกติคนเราชอบดูหนังรักแบบสมหวังกัน แต่ว่านะ ดูแบบนั้นไปมันจะได้อะไรสักเท่าไหร่กัน ได้รู้ว่าพบอุปสรรคแล้วรักกันอย่างนั้นน่ะหรอ เราว่าบางทีความรักก็ไม่ต้องสมหวังไปหมดทุกเรื่องก็ได้ ไม่อย่างนั้นเราจะเรียกมันว่าความรักไปทำไม และนั่นแหละ ความรักก็คือส่วนประกอบของชีวิต ถ้าไม่มีความยุ่งเหยิง ก็ไม่ใช่ชีวิตสิว่าไหม... เมื่อจนปัญญาจริงก็กดเข้าไลน์ไปถามรุ่นน้องที่สนิทดูว่ามีหนังอะไรที่ดูเรื่อยๆได้บ้าง ก็ได้แมรี่ อิส แฮปปี้มา เราชอบนะ ดูละตลกดีได้อะไรหลายอย่าง แบบ การมองข้ามความรักของคนใกล้ตัว ไปมองความรักที่อื่น มารู้ตัวอีกทีว่ารักก็สายไปเเล้ว เรียกร้องอะไรกลับมาไม่ได้ด้วย.. ดูเสร็จก็นั่งคุยไลน์กับเพื่อนเรื่องความรักไปแปปนึง แล้วก็เดินจากห้องไปรดน้ำต้นไม้ในตอนบ่ายสี่โมง ตอนรดน้ำก็มองท้องฟ้าแล้วขมวดคิ้ว เห้ย ฝนจะตกว่ะ เหลือเชื่อมาก ร้อนมาตั้งแต่เดือนที่แล้วอะ ตอนนี้ฝนจะตกแล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มครึ้มขึ้นเล็กน้อย แม่โทรมาที่บ้านพอดี เลยต้องละสายตาไปจากท้องฟ้าก่อน 

    แม่บอกให้ไปเอาผ้าที่ซักบ้านอาม่ามาตาก เราก็ขมวดคิ้วอีกแปปนึง หรือว่าแม่จะไม่เห็นว่าฝนมันจะตกอะ คิดไปก็บ่นไม่ได้หรอก มนุษย์แม่นั้นน่ากลัวกว่าที่ใครจะคาดคิด เลยต้องเดินฝ่ามรสุมแดดไปบ้านอาม่าเพื่อไปเอาตะกร้าไม้หวายใส่ผ้าที่อบแห้งแล้วมาซัก ทำไมกันนะ ทำไมเครื่องซักผ้าไม่มีแบบที่อบแห้งละแห้งจนไม่ต้องตากแดดได้เลยอะ ไม่คุ้มเลยจริงๆ...

  พอเดินมาถึงบ้านก็ตกใจกับยายอีก ยายออกมานั่งที่เก้าอี้หน้าบ้าน เปิดน้ำจากสายยางที่ใช้รดน้ำต้นไม้ใส่ไว้ในถังพลาสติกเก่าๆ เห็นขันสีม่วงอ่อนลอยเคว้งอยู่ข้างใน 

   ยายใส่ผ้าถุงลายดอกสีแดงกำมะหยี่ แล้วก็เริ่มตักน้ำในถังที่เกือบเต็มแล้วมารดตัวเอง เริ่มบ่นออกมาอีกครั้งว่า'ร้อนจะตายชัก เมื่อไหร่ฝนจะตก' ตอนนั้นเรายิ้มในใจ แน่ล่ะ อีกไม่นานแล้วล่ะที่ฝนจะตกหลังจากรอมานาน 

   ตอนนั้นยังมีแดดออกอยู่นิดหน่อย ไม่มากนัก แต่ก็ยังพอตากผ้าได้ เราเงยหน้ามองท้องฟ้าตอนตากผ้าผืนสุดท้ายเสร็จ ครึ่งนึงเป็นสีเทาครึมๆ อีกครึ่งนึงเป็นสีฟ้าสว่างๆ มองไปแปปนึงแล้วก็เดินเข้าบ้านไปเอาหวานเย็นที่เเม่เเช่ไว้มานั่งแทะเล่น รอเวลาที่จะได้ลากราวตากผ้าเข้าบ้าน..

   ฝนตกตอนประมาณหกโมงเย็น ฝนที่เรารอมาทั้งเดือนตกลงมา แต่ก็ไม่ได้ทำให้เราเย็นขึ้นซักนิดเดียว ยังคงเส้นคงวาในความร้อนอยู่ ตอนนั้นแม่กลับมาที่บ้านแล้ว กำลังทำแกงเลียงผักหวานอยู่ในครัว ส่งเสียงเรียกให้เราไปล้างผักที่จะกินเคียงกับข้าว.. 

   ตอนที่แม่ทำกับข้าวเสร็จ เป็นตอนที่ยายเดินมาหลังบ้านพอดี เราสามคนกำลังนั่งลงกินข้าว แม่ก็พูดขึ้นมาว่าน้องกลับจากภูเก็ตอาทิตย์หน้านะ ส่งเสียงอืมในลำคอว่ารับรู้แล้วก็เริ่มตักกับข้าวกินกัน เรารู้สึกมีความสุขกับการกินข้าวแบบนี้ แบบที่นั่งพูดถึงคนในครอบครัว เราชื่นชมในตัวแม่มาตลอด แม่คนเดียวเลี้ยงเรา น้อง และยาย มาตลอดได้อย่างสบายมาก แม่ไม่เคยบอกว่าเหนื่อยเลย แม่มีความสุขกับสิ่งที่ทำเสมอ นั่นแหละ ฝนตกในหน้าร้อนวันนั้นเราก็ยังมีความสุขอยู่เสมอเมื่อนึกถึง ถึงเราจะไม่มีเสาหลักครอบครัวแบบพ่อ แต่เราก็ยังมีแม่ที่เติมเต็มได้แบบไม่ขาดเลย ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณที่มีความสุขนะ... 

5/04/2556 ; my first story