The Last Swell - รักคนที่ "เขาหลัก" เราดีกว่า - from the desert, with love

31 October 2020

ปลายปีที่แล้ว เราเขียนสิ่งที่อยากทำ 27 ข้อในช่วงอายุ 27 ปีเอาไว้ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือความตั้งใจว่าจะเดินทางไปสถานที่ใหม่ๆ อย่างน้อยเดือนละ 1 ครั้ง

เพราะช่วงสองปีที่ผ่านมา (2018 - 2019) เรามักเลือกเดินทางไปยังที่ที่คุ้นเคยเสมอ เช่น กรุงเทพ หรือประเทศอื่นๆ ในเอเชีย เราไปแล้วก็ไปซ้ำอีกวนไปเรื่อยๆ เพราะรู้ว่าเมื่อถึงที่หมายแล้วเราจะต้องไปไหน ทำอะไร กินข้าวที่ไหน ส่วนหนึ่งก็เพราะเริ่มเหนื่อยกับการออกไปค้นหาอะไรใหม่ๆ และหากกลับไปยังสถานที่เดิมๆ ก็ไม่ค่อยรู้สึกผิดเท่าไรนัก หากเลือกที่จะหมกตัวอยู่ในห้องและสั่ง UberEATS โดยไม่ออกไปเที่ยวข้างนอก

แต่เมื่อย้อนกลับมาอ่านบันทึกการเดินทางของตัวเองก็ใจหาย เพราะแทบไม่มีเรื่องอะไรใหม่ๆ มาเล่าสู่กันอ่านเหมือนอย่างเคย ประกอบกับการที่ย่ำอยู่จุดเดิมโดยไม่ไปไหนก็อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เราขาดพลังใจในการใช้ชีวิต จึงคิดว่าหากปีหน้า ถ้าเราออกเดินทางไปยังสถานที่ใหม่ๆ อาจทำให้เราค้นพบอะไรดีๆ และทำให้ตัวเองกลับมาชื่นชีวิตชูชีวาเหมือนเดิมก็เป็นได้

ในสถานการณ์ปกติ ข้อตั้งใจดังกล่าวนี้สามารถทำได้ไม่ยากเท่าไรนัก แต่ในปีนี้ที่ทุกอย่างชะงักหยุดลง และตัวเราเองก็ใช้ชีวิตติดอยู่ในเมืองทะเลทราย ไม่ได้ไปไหนเลยเกือบครึ่งปี ทำให้ข้อตัั้งใจนี้ถูกยกเลิกไปโดยปริยาย เราจึงขอเปลี่ยนเป็น ออกไปทำกิจกรรมที่อยากทำให้เต็มที่ ในช่วงสามเดือนสุดท้ายของปี 2020 ในเมื่อใช้ชีวิตให้ผันผ่านคืนวันอันอ้างว้างโดยไม่ได้ทำอะไรมาครึ่งปีแล้ว ก็เอาอีกครึ่งหนึ่งให้มันดีที่สุดเท่าที่ทำได้ก็แล้วกัน
เรารู้จักกับกระดานโต้คลื่นครั้งแรกเมื่อตอนไปดำน้ำที่บาหลีเมื่อปี 2018 (ตามไปอ่านเรื่องราวการดำน้ำของเราได้ที่ LOG BOOK ที่รัก♡ นะจ๊ะ)

ตอนนั้นเราเรียนไปแค่ชั่วโมงเดียว พอยืนทรงตัวบนบอร์ดได้แล้วก็เริ่มสนุก สัมผัสได้ถึงความท้าทาย และพอเห็นคนที่เล่นเก่งๆ ก็คิดว่า อู้ววว แสนเท่จังเลยโว้ย เลยตัดสินใจว่า เอาล่ะ อยากจะกลับมาเรียนเซิร์ฟจริงๆ จังๆ แต่จนแล้วจนเล่าก็ไม่ได้กลับมาเรียนเสียที เพราะใช้วันหยุดทั้งหมดไปกับการดำน้ำเหมือนอย่างเคย

จนกระทั่งช่วงที่ผ่านมา เราพยายามหาวิธีใช้ชีวิตอยู่ในเมืองทะเลทรายอย่างมีความสุข เลยสรรหากิจกรรมต่างๆ มาทำแก้เบื่อ ซึ่งหนึ่งในนั้น คือ การลองไปเล่น Wakesurfing ที่ทำให้หวนกลับไปคิดถึงความรู้สึกตอนที่เล่นเซิร์ฟจริงๆอีกครั้ง

ขออวดหน่อย ฮิฮิ

และนี่คือสาเหตุว่าทำไมเราเลือกเดินทางมาที่นี่

สวัสดี Memories Beach เขาหลัก
เรามาเรียนเซิร์ฟอย่างจริงจังแล้วนะ!
Day 1 - คลื่นทะเลบอกให้เราซู่ๆ

แสงแดดยามสิบโมงเช้าส่องเป็นประกายระยิบระยับเมื่อกระทบกับเกลียวคลื่น เรายืนทำใจตุ่มๆ ต่อมๆ อยู่หน้าเพิงไม้ไผ่ริมทะเลของ Memories Beach Bar ระหว่างที่รอเข้าเรียนทฤษฎีบนบกกับทาง Better Surf Thailand

เนื้อหาการเรียนทฤษฎีพื้นฐานบนบกนั้นก็ประกอบด้วยการทำความรู้จักกับเซิร์ฟบอร์ดของเราก่อนว่าประกอบด้วยอะไรบ้าง จากนั้นก็มาเรียนรู้เกี่ยวกับท่ายืน pop up บนบอร์ด สัญลักษณ์มือและสัญญาณขอความช่วยเหลือ ตลอดจนเรื่องของข้อควรปฏิบัติต่างๆ เมื่อโต้คลื่นในทะเล ทั้งนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของตนเองและคนรอบข้างด้วยจ้ะ

สนุกตั้งแต่ยังไม่ลงน้ำ แฮ่!

ด้วยความที่หาดตรงนี้ไม่ลึกและเป็นพื้นทรายไม่มีปะการังหรือหินที่ทำให้บาดเจ็บ ฉะนั้นเลยเหมาะมากๆ กับผู้มาเรียนใหม่ ว่ายน้ำไม่เป็นก็มาเรียนได้ เพียงแค่ต้องแจ้งคุณครูผู้สอนก่อนค่ะ

เมื่อพร้อมแล้วก็ลงทะเลกันเล้ยยย!

ช่วงลงทะเลรอบเช้านี้ เราไม่ออกไปไหนไกลเพราะต้องเริ่มจากคลื่นขาว นั่นคือคลื่นที่แตกตัวเป็นฟองแล้ว เหมาะสำหรับการฝึกยืน ทรงตัว เป็นคลื่นสำหรับมนุษย์ Beginner อย่างเรานี่แหละจ้า ซึ่งบอกเลยว่าล้มตกบอร์ดหลายรอบ ดื่มน้ำทะเลไปหลายอึกจนอิ่ม แต่สุดท้ายเริ่มจับจังหวะการยืนได้และเริ่มหัดพายจับคลื่นได้บ้างแล้วค่ะ

ลุ้นกว่านักเรียนคือคุณครูนี่แหละ ฮาา

ในช่วงบ่าย เราก็ฝ่าแดดเปรี้ยงไปลงทะเลอีกครั้ง คราวนี้ครูให้ลองพายจับคลื่นขาวเอง ไม่ช่วยดันแล้ว ผลคือจับได้บ้างไม่ได้บ้าง เนื่องจากบางทีเราเลี้ยงบอร์ดไม่ตรงบ้าง พายไม่ถูกจังหวะบ้าง แต่ก็สนุกมากๆ อิ่มน้ำทะเลอีกตามเคย ฮาาา

จบวันแรกด้วยการนั่งมองพระอาทิตย์ตก
วันนี้เป็นวันที่ดีมากๆ เลย

:)
Day 2 - อยู่ทะเลยังมีคลื่น ถ้าอยากสดชื่นให้มาลองเซิร์ฟ

เช้าวันนี้คุณครูพาเราไปหัดจับคลื่นเขียวแล้วค่ะ เรียกได้ว่าตลอดทั้งวันนี้เป็นที่โหดหินสำหรับเราพอสมควรเลย เพราะต้องหัดพายฝ่าคลื่นขาวออกไปเอง รวมถึงหัดทำ Turtle Roll หรือการพลิกบอร์ดเพื่อหลบคลื่น ซึ่งทุกอย่างที่กล่าวมานั้นมันเหนื่อยมากกกกกกก ยังไม่ไปถึงจุด take off ก็หอบแฮ่กแล้วจ้า

แต่พอลงไปจับคลื่นเขียวจริงๆ แล้วสนุกมาก! สนุกกว่าคลื่นขาวอีกเพราะระยะที่เราอยู่บนบอร์ดมันนานกว่า แรงส่งของคลื่นมากกว่า และรู้สึกว่าพอยืนได้นานๆ โดยไม่หน้าคว่ำมันเท่จังเลยโว้ย 555555

ส่วนช่วงบ่ายนั้น เรามาเรียนรู้วิธีการดูคลื่นว่าคลื่นไหนเล่นได้ เล่นไม่ได้ คลื่นไหนบวม (คือ คลื่นที่กำลังก่อตัว) คลื่นไหนชัน รวมถึงหัดจับคลื่นเขียวลูกเล็กๆ ค่ะ

ท้องฟ้าตอนเย็นสวยทุกวันเลย ชอบมาก
เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้เราคิดถึง Memories Beach ค่ะ

เราขอแนะนำว่าก่อนมาเรียนเซิร์ฟควรเตรียมความพร้อม ฟิตร่างกายมาก่อนซักนิดนึง เพราะเราที่แทบจะไม่ได้ออกกำลังกายเลย นั่งๆ นอนๆ เป็นก้อนกลมมาตั้งแต่เดือนมีนา พอวันนี้ที่ต้องมาพายฝ่าคลื่นออกไป บางทีเราหมดแรง ต้องพักเพื่อหอบหายใจ ซึ่งช่วงนี้นี่แหละที่จะโดนคลื่นซัดเข้าหาฝั่งไปอีกรอบ โฮ

อีกอย่างหนึ่ง คือ เราคิดว่าคนที่เริ่มเซิร์ฟใหม่ๆ ควรใส่ Rashguard ไว้ก่อน เพราะบางทีคลื่นมันแรง บิกินี่อาจหลุดได้ หรือตอนที่เรากระดึ๊บตัวขึ้นไปอยู่บนบอร์ดแล้วไม่ทันระวัง ก็มีบางจังหวะที่ตัวเราอาจไปครูดกับบอร์ดได้นะเออ
Day 3 - รักทะเล รักเขา รักเราด้วยก็ได้นะ :P

วันนี้เป็นการเรียนวันสุดท้ายแล้วค่ะ ซึ่งเช้านี้ก็มาทดลองฝึกหมุนบอร์ดเพื่อรอจับคลื่น ซึ่งก็ล้มลุกคลุกคลานพอสมควรเนื่องจากเราหมุนไม่ได้ มันหมุนแล้วไม่ไป หรือถึงไปก็ช้าเกิน จับคลื่นไม่ทันไปอี๊ก

ไหลมาเรื่อยๆ แต่ยังเลี้ยวไม่ได้เพราะมัวแต่มองที่ปลายบอร์ดด้วยความกลัวล้ม แอ้แง

ด้วยความที่เราไม่ได้เตรียมความพร้อมร่างกายมาให้ดีพอ ทำให้มีจังหวะนึงเหมือนเราจะ pop up ผิดท่าไปนิด ทำให้กล้ามเนื้ออกด้านซ้ายที่ต่อกับแขนมันตึงเปรี๊ยะขึ้นมา ถ้ายันตัวกับพื้นทำท่า plank แล้วจะเจ็บมาก ประกอบกับพอมันเจ็บแล้วทำให้หายใจเข้าไม่ได้เต็มที เลยต้องล้มเลิกการเรียนช่วงบ่ายไป เศร้าใจมาก ฉะนั้น ทุกคนคะ ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอและอย่าลืมเหยียดยืดกล้ามเนื้อก่อนและหลังลงน้ำทุกครั้งนะคะ

ครูโอเล่ย์และการทรงตัวขั้นเซียน /ไหว้งาม
กล่าวโดยสรุป...

ทริปนี้สนุกมาก! ด้วยความที่ตรง Memories Beach มีความน่ารัก ทุกคนที่นี่อยู่กันเป็น community ที่รวมคนที่มีความรัก ความชอบ ความสนใจอย่างเดียวกัน ซึ่งมันทำให้บรรยากาศอบอุ่นเป็นกันเอง

เราสามารถหันไปคุยเจ๊าะแจ๊ะกับคุณพี่ที่ยืนล้างตัวอยู่ข้างๆ กันว่าวันนี้เป็นยังไงบ้างคะ สนุกมั้ย และชวนคุยกันได้เรื่อยๆ รวมถึงได้ฟังเรื่องเจ๋งๆ คูลๆ จากคนนู้นคนนี้ที่มาแชร์ประสบการณ์เซิร์ฟที่นู่นที่นี่ให้ฟัง ซึ่งได้ประโยชน์มากๆ เรียนรู้ทริคเล็กๆ น้อยๆ ได้เยอะมากเลย ฉะนั้นถ้ากังวลว่าไปคนเดียวจะเหงารึเปล่า บอกเลยว่าไม่เหงาแน่นอนจ้า

(ภาพก่อนที่จะเดี้ยง กระดูกลั่นกร๊อบแกร๊บ กล้ามเนื้อตึง)

สำหรับที่พัก เราพักที่ Apsara Beachfront Resort and Villa ที่อยู่ใกล้กับ Memories Beach แบบเดินถึงกันได้เลย มีรถกอล์ฟวิ่งรับส่งตลอดทั้งวัน สะดวกมากๆ แต่เขาหลัก - ตะกั่วป่ามีที่พักอีกเยอะมากๆ เลยนะคะ ยังไงลองทักไปถามกับทางที่เรียนก่อนก็ได้เด้อ (อ้อ อันนี้แอบบอกไว้นิดนึงว่าเราจองรถตู้ภูเก็ต-เขาหลักกับทางโรงแรมไว้ราคานึง แต่พอมาถามกับทางนี้ตอนจะจองรถขากลับ เราได้เรตอีกราคานึงซึ่งดีกว่า ยังไงก็ลองทักไปคุยดูได้จ้า ส่วนคนที่ขับรถเป็นก็เช่ารถขับมาโลด เพราะสองข้างทางมีร้านอาหารเด็ดๆ รวมถึงแหล่งท่องเที่ยวอีกมากมาย!)

ส่วนอาหารการกินนั้นอุดมสมบูรณ์มาก เพราะกับข้าวที่ Memories Beach Bar อร่อยมากกกกกก เรากินข้าวกะเพราทะเลไข่ดาวทุกวัน ย้ำว่าทุกวัน ทั้งมื้อกลางวันและเย็น น้ำปั่นก็อร่อย เวรี่กู้ดดดดด

สุดท้ายนี้ นอกจากเรื่องเซิร์ฟแล้ว สิ่งที่ทำให้เราคิดถึงเขาหลักมากที่สุดก็คือ ท้องฟ้ายามเย็น ค่ะ ทุกๆ วันเราจะมานั่งกินข้าวกะเพรา มองดูฟ้า ดูเหล่าคนเล่นเซิร์ฟวาดลวดลายส่งท้ายก่อนพระอาทิตย์จะลับขอบฟ้า

ซึ่งพอมองท้องฟ้าและให้ลมทะเลตีหน้าทุกวันก็ทำให้ใจสงบและคิดขึ้นได้ว่า ก่อนหน้านี้เราอยู่ในภาวะหมดไฟและหมดใจในการทำสิ่งต่างๆ ใช้ชีวิตวนลูปเดิมไปวันๆ ด้วยความเหี่ยวเฉา พอได้ออกมาทำอะไรใหม่ๆ แล้วมันเป็นการเติมเชื้อไฟและสร้างสีสันให้กับชีวิตได้มากทีเดียวค่ะ

เราเป็นคนกลัวความผิดพลาด ไม่ชอบที่จะทำไม่ได้ หรือคิดเสมอว่าถ้าทำไม่สำเร็จแปลว่าเราเป็นคนล้มเหลว ไม่เก่ง ไม่เอาไหน ซึ่งการมาเล่นเซิร์ฟสอนให้เรารู้ว่าจริงๆ แล้วเรามีความสามารถในการทำสิ่งต่างๆ ได้เยอะมากเลยนะ เพียงแค่เราต้องให้เวลาตัวเองในการฝึกฝน ทดลองทำหน่อยเท่านั้นเอง

แม้ว่ามันจะไม่สำเร็จตั้งแต่ทีแรกและต้องล้มลุกคลุกคลานไปบ้าง แต่นั่นคือส่วนหนึ่งของการเรียนรู้ หากเรายังมีความพยายามและทำมันด้วยความสนุกอยู่ ก็เชื่อว่าเราสามารถทำสิ่งนั้นให้สำเร็จได้อย่างแน่นอน

ใจดีกับตัวเองให้มาก
อย่าไปกดดันว่าฉันต้องทำให้ได้จนเกินควร

เพราะคลื่นมันไม่หมดทะเลหรอก
ถ้ายังจับลูกนี้ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ค่อยจับลูกหน้าเอาก็ได้นี่เนอะ

:)

และทั้งหมดนี้คือเรื่องราวทริปเขาหลักตลอดสามวันที่สุดแสนจะประทับใจค่ะ
สำหรับกิจกรรมต่อไป เราจะพาไปเที่ยวที่ไหน ไปทำอะไร
โปรดติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ

(แอบบอกไว้ว่าต้องไปอ่านในหัวข้อ LOGBOOK ที่รักแหละ ฮี่ฮี่)

ด้วยรัก...จากเขาหลัก พังงา ประเทศไทย

ด้วยรัก...จากทะเลทราย

ป.ล.บล็อกนี้มีรูปตัวเองเยอะมาก เอาจริงๆ แอบเขินเหมือนกันนะเนี่ย แฮ่