วันนี้อยู่ดี ๆ ก็คิดขึ้นมาได้ว่า ความน่าเสียดายหนึ่งของการสูญเสีย ไม่ใช่แค่การจะไม่เจอเขาคนนั้นบนโลกใบนี้อีกแล้ว 

ไม่ใช่แค่การเรียกหาเท่าไหร่เขาก็ไม่มา 

แต่ยังรวมถึงการไม่สามารถทำอะไรให้เขาได้อีก แม้แต่กระผีกเสี้ยวของการกระทำ เพราะเขาไม่รับรู้ ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น และถึงแม้เขาจะรับรู้ เราก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าเขารับรู้ 

จริง ๆ วันเกิดพ่อปีนี้ ตั้งใจไว้ว่าจะพาไปกินข้าวด้วยกันบนเรือสำราญ เพราะพ่อเคยสัญญาไว้ว่าเรียนจบจะพาไป จนเราเรียนจบมาได้สองปีแล้วพ่อก็ยังไม่พาไป เลยคุยกับน้องว่าเดี๋ยวพาพ่อไปเองเลยแล้วกัน 

แต่พ่ออยู่ไม่ถึงวันนั้น 

อีกอย่างที่อยากซื้อให้คือร้องเท้าแตะ เสื้อเชื้ต แต่ไม่มีโอกาสให้สักที เพราะคิดว่าเขาคงอยู่กับเราไปอีกนาน ไว้เดี๋ยวก่อน ไว้มีเงิน ไว้ปีหน้า

จนวันนี้ถึงได้รู้ว่า ในวันที่เราพอจะ 'ให้' เขาได้ เขากลับไม่อยู่ให้เรา 'ให้เขา' ได้อย่างที่เราตั้งใจ เราไม่สามารถรั้งและรอเวลาได้เลย แม้แต่การประวิงเวลา เพื่อบอกเขาว่าเรารักมากแค่ไหนยังไม่มี 

ความตายมันรวดเร็วและฉับพลันจนเราไม่อาจตั้งตัว