6
รถรางหวีดสนั่นพลันพวยพุ่งไอระเหยออกจากปล่องเหนือหัวจักร ขอบมนเหลี่ยมสะท้อนตอบแสงนวลเหนือผืนคราม เผยเงาล้อเหล็กผสานทำนองตามคันชักเคลื่อนผลักผลุบโผล่ เหมือนค่ำนี้จะยังมีการขนส่งถ่านหินจากเหมืองไปยังโรงงานละแวกใกล้เคียงอยู่ แม้จวนเวลาเลิกงานรอมร่อ จนบางหนบางทีข้าพเจ้าก็เผลอเรอถึงคำพูดของ มร. อัชเชอร์
จริงอยู่ มันไม่เคยเติบโต หรือลดน้อยเท่ากลีบบดเมล็ดข้าว ทว่า กลับซึมฝังอยู่ภายใน ราวกับวันวานของเขาไม่เคยทอดทิ้งให้ข้าพเจ้าออกไปโลดแล่นบนโลกแห่งใดมาก่อน ชั่วขณะระหว่างจุดดำเนินพร้อย ใต้ฝ่าเท้าของข้าพเจ้ามักรำลึกหารู้จักหน่าย “ผมไม่ได้ทำเพราะรักมัน หรือมีคนบอกให้ทำ แต่เพราะกำลังใช้ชีวิตอยู่ในการทำงานของพวกเขา พวกเขาคงรอให้ใครสักคนรู้สึกเหมือนผมอยู่” และข้าพเจ้าก็สบประมาทเขาด้วยความเห็นทื่อตรงของตน ดังว่า เพราะไม่เท่าเทียมจึงควรปรับแก้ ทั้งนี้ ขึ้นอยู่กับว่าเขาสะดวกลงมือแบบใดกับซากปรักหักพังในอดีต หากหนึ่งในเราหวังประสบสิ่งที่ดีขึ้นก็คงถลำกำซาบความเป็นหมู่เหล่าโขอยู่ทีเดียว และหากหวังว่ามันจะไม่ยอมขยับออกจากจุดเคลื่อนติงขนาบเดิมนั้นก็เท็จจริงด้วยเช่นกัน ประจบล้วนรอดพ้นสภาวะอดอยาก เศรษฐกิจแหลกแหละไร้ทางหวนย้อน เกิดมิหยั่ง สูญจีรัง หนึ่งจริงแท้ อะไร ๆ ต่อแต่นี้คงไม่สำคัญเท่าอย่างเคยซ้ำสองอีกแล้ว
ข้าพเจ้าปรายตามองหาเครื่องอาภรณ์โทนเข้ม สีประจำตัวของเขา จรดตรงกันข้ามกับเส้นผมประกายอ่อน ทว่าสงบลึกหากจมดิ่งภายใต้เงาแสง ดวงกลมค่อนนิลเคลือบวงล้อมวาวใสเฉกผลแพร สบอ้างอย่างทะนงอยู่ในหลืบมุมของร้านชา กิริยาสุขุมนิ่งราวทราบดีอยู่แล้วว่าข้าพเจ้าคงคุกกรุ่นด้วยอารมณ์เหนือไกควบคุมเต็มที
“คุณไปที่ร้านเครื่องสายทำไม”
เขารามือจากองศาโน้มขอบใบใสจรดบังกรอบหน้า เซรามิกมวลหนักกระทบจานรองกังวานยิ่งขึ้น เมื่อขาดผู้เติมช่องว่างในคำถามไม่ชอบใจ “ผมรู้ ว่าคุณจะตามไป”
เพียงนั้น ข้าพเจ้าจึงคว้าพนักพิงสีเชอร์รีลากถอยจากมุมประชิดขอบโต๊ะ ก่อนย่อตัวลงนั่ง “เลิกเลียนแบบสักที ที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่นให้คนแบบคุณสักนิด”
“ทำไมคุณจะไม่รู้ว่าเป็นผม” เขาแย้งแน่นิ่ง
“แล้วทำไมผมจะไม่รู้ว่านั่นไม่ใช่คุณ” ข้าพเจ้าทวนแข็งขืน
ปราศจากถ้อยเกริ่นแทรกหัวข้อถัดไปในความคลุมเครือ เพียงแต่ เขาคงพยายามตบย้ำเหนือบ่าข้าพเจ้าเบาบางอยู่ แม้ภายนอกจะไม่ได้แสดงออก แต่เจตนากลับผกกระทำตรงกันข้าม ด้วยการตวัดปลายเท้ายกไขว้ คร่อมทับต้นขาอีกข้าง ซึ่งหยัดพื้นไม่ไหวติงตามอุปนิสัย ด้วยกิริยาเนิบช้าค่อยเป็นค่อยไป ขณะลิ้มรสละมุนใต้ฐานรอยกระเดือก หลังละวางทุกสิ่งตามปรารถนา ปล่อยให้อุณหภูมิอุ่นจางผสานกลืนผิวขาวผ่องที่โผล่พ้นปกเสื้ออย่างไม่รีบร้อน คล้ายจะบอกแก่โทสะพุ่งพรวดเหนือม่านนัยน์ดวงนี้ให้มอดดับด้วยวิธีดื่มชาของตน
น่าพิสดารพิลึกที่ข้าพเจ้าจำต้องอดทนรอ กระทั่งก้นใสกระทบแผ่นรองเนื้อเดียวกันอีกหน
“ผมแค่อยากรู้ ในข้อเท็จจริงนั้น...เหตุผล” มร. อัชเชอร์ สะบัดผ้าผืนเล็กออกจากช่องโค้ตด้านใน ขนาดใยสังเคราะห์ทอพอประมาณกับใบหน้าผู้เป็นเจ้าของ ทว่า รอยเย็บหว่างผืนยังกะทัดรัดไม่น้อยต่อเรียวนิ้ว
ราวเขาชำเลืองอ่านข้าพเจ้าอยู่เนือง ๆ ปฏิกิริยาเหนือความสามารถต่างผู้อื่นนั้นจึงเยื้อต่อโดยไร้ช่วงทัดท้านจากข้าพเจ้าตามเคย “ผืนนี้...มีอะไรหรือเปล่า”
“มีอะไรที่ผมจะต้องรู้อีกไหม”
มุมปากบางกระตุกชั่วครู่ “เคยมีคนบอกด้วยไหมว่า หน้ากากคุณมันสะท้อนเงาตัวเองอยู่” เขาเริ่มบรรจงพับขนาดผืนบางให้เทียบประมาณกับใยสังเคราะห์ภายใน
“คุณก็แค่พอใจกับกฎเกณฑ์และมุมมองที่ตัวเองสนใจเป็นพิเศษเท่านั้นเอง ยังไง โลกของเราไม่มีวันเหมือนกันแต่แรกอยู่แล้ว หรือคุณจะบอกผมว่าไม่จริง”
“เหตุผลล่ะ” เขาปราย เหลือบต่ำเสียข้าพเจ้าพาลยะเยือกกระดูกสันหลังจับใจ
“อย่างไหน”
“เรื่องปัจเจกที่ผมจะต้องบอกคุณ ในสิ่งที่คุณอยากได้มันจากผม”
ความเป็นอยู่ของคุณ ไม่ ข้าพเจ้าจะล่วงวจีออกไปยังประภาคารจอมปลอมได้อย่างไร ถึงแม้น่านน้ำแห่งนี้ ใต้เขตแดนที่ข้าพเจ้าพอใจดำรงอยู่ จะถูกคลื่นลูกใหญ่ซัดกระหน่ำเพราะแรงลมพายุ กระทั่งดวงตาของข้าพเจ้าเริ่มมืดบอด ข้าพเจ้าก็ควรสงบเงียบกว่ากาลไร้ดวงดาวส่องประกาย นำตนให้พ้นจากทิศบิดเบี้ยวใต้เส้นวงกต และหยุดผลุนผลันในความไม่อาจหลวมตัวหลงมัวเมาไปกับท่วงทำนองที่เขาแต่งมันขึ้นมา เหมือนอย่างเคย— เสียที
“ผมอยากกลับไป” ข้าพเจ้าชั่งใจเจรจา หวั่นเรื่องสัมพันธ์ใต้อาณัติอันเป็นเอกภาพสลัวราง
ระหว่างข้าพเจ้า
“กับคุณ...ที่บ้านหลังนั้น” ข้าพเจ้าทวนซ้ำสอง ปรากฏว่าตนหลุดร่วงมันออกไปเสียแล้ว
“ไม่มีปัญหา” เขาระบายยิ้มตื้นเขิน ตื้นหลีกเร้น เร้นในส่วนอื่นที่คงจะหมายถึงกำลังพึงใจกับคำตอบเช่นนั้นเหลือเกิน
“...ถ้ามันตรงตามข้อสันนิษฐานของผม บ้านพักของเขาจะต้องหลงเหลือโรซินอยู่สักจุด”
ข้าพเจ้ารู้สึกราวฝ่ามือและฝ่าเท้าของข้าพเจ้ากำลังเป็นปรปักษ์ เนื้อตัวและริมฝีปากอันมิควรเอื้อน พลันสั่นระริกพอ ๆ กับจังหวะสูบฉีดผิดเพี้ยนใต้ทรวงอก ยามผสานจ้องเรือนผมผละไสวกับแรงฮีตเตอร์ข้างกาย กระนั้น รอยปรกซ่อนจึงค่อย ๆ เกลื่อนริ้วแยกห่างออกจากแววกลมโต เผยจุดตะคุ่มกึ่งกลาง ฉายระลอกเงาทรราชอย่างผู้วายชนม์ของข้าพเจ้าอยู่ในจุดตรงกันข้ามกับเขาแจ่มชัด
“วันนั้น...โค้ตของคุณมีกลิ่นน้ำมันสนด้วยนี่ มร. เพียร์ซ เวลล์ ฉะนั้น บ้านของเขาก็ควรจะมีกลิ่นนั้นติดอยู่ด้วย จริงหรือไม่ล่ะคุณหมอ”
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in