มือของเขาประสานกันแน่น คังดาเนียลพึมพำบทสวดบางอย่าง

            หมอกควันไหลเอื่อยอยู่ในสายลมรอบตัวเขา

            หน้าหนาว – หนาวไปถึงขั้วหัวใจ แต่เขายังพยายาม

            แสงสีขาวเริ่มปรากฏ

            ความฝันกำลังจะมาถึงในไม่ช้านี้

            เด็กหนุ่มพร่ำสวดภาวนาต่อไป ทั้งที่ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความเหน็บหนาว

            องซองอู องซองอู – ขอแค่ครั้งนี้

            ม่านหมอกบนฟ้ากำลังพาเข้าไปอีกที่หนึ่ง

            เงียบสงัดราวกับทั้งโลกเหลือเพียงตัวเขา

            ดาเนียลหลับตาลง ริมฝีปากปิดสนิท ไม่มีบทสวดใดๆ อีกต่อไป

            เขาต้องการจะฝัน

            ดาเนียลดำดิ่งลงไปในหุบเหวความคิด – ลึกยิ่งกว่ามหาสมุทร

            ในนั้นมืดมิดเสียจนน่ากลัว

            ไม่มีตะเกียง ไม่มีเทียนไข ไม่มีแสงไฟ

            แดนดิไลออนที่เหลือเพียงเมล็ดสีขาวลอยเคว้งคว้างอยู่ตรงหน้าเขา

            เขาเอื้อมมือคว้ามันไว้ แต่ช่างว่างเปล่า มีเพียงสายลมอยู่ในกำมือ

            สัญลักษณ์ที่บอกว่าไม่มีองซองอู

            ขาดหาย–

            แม้เป็นความฝันก็ไม่มีอีกต่อไปแล้ว

            คำภาวนาแด่พระเจ้า ไร้ความหมาย

            น้ำตาของเขาล่องลอย ดั่งหยาดฝนที่ไม่ได้รับอนุญาตให้ตกลงมา

            เสียงสะอื้นดังก้องในความฝัน

            แดนดิไลออนดอกนั้นยังอยู่ตรงหน้าเขา เหมือนกำลังเฝ้ามอง

            คังดาเนียลรู้ว่าองซองอูกำลังจ้องมองเขา ด้วยความเจ็บปวด – ไม่ต่างกัน

            ไม่มีอ้อมกอดที่คอยปลอบโยนเหมือนครั้งก่อน มีเพียงความเศร้าโอบอุ้มเขาไว้

            คิดถึงจนแทบขาดใจ องซองอู

            “ขอโทษ” เขาเจ็บที่อก เหมือนหัวใจกำลังถูกบีบอัดลงในกระป๋อง “ทุกๆอย่าง”

            เขาแค่อยากบอก – เป็นครั้งสุดท้าย

            ในสถานที่ที่เราทั้งคู่ได้มาบรรจบกัน

            “ผมรักพี่” หัวใจในอกเต้นแรง แต่ช่างเจ็บปวด

            คำบอกรักที่เขาเคยพูดให้ฟัง ในวันนี้มีหยดน้ำตาเป็นพยาน

            แดนดิไลออนดอกนั้นให้ปุยเมล็ดแก่เขา

            บอบบางจนกลัวว่าจะแตกสลาย

            ของขวัญครั้งสุดท้าย

            แทนคำบอกรักขององซองอู