หลังจากทอมออกจากห้องน้ำที่โต๊ะเล็กข้างเตียงในห้องก็มีชามข้าวโอ๊ตร้อนๆวางอยู่กลิ่นของมันหอมจนทอมแทบจะควบคุมตัวเองไม่ไหว เขาพุ่งตรงไปยังเป้าที่หมายตาเอาไว้ก่อนจะตักคำแรกเข้าปากโดยไม่สนว่ามันจะร้อนหรือไม่และไม่สนว่าตัวเองจะอยู่ในสภาพนุ่งผ้าขนหนูตัวเดียวเขาจัดการข้าวโอ๊ตตรงหน้ารวดเดียวจนหมด ก่อนจะหันไปเห็นชุดเอี๊ยมสีน้ำตาลอ่อนและเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวที่แขวนอยู่คู่กันหน้าตู้ไม้สีเข้มลงมาเป็นรองเท้าหนังสีน้ำตาลและถุงเท้าสะอาดคู่ใหม่ ทอมลุกขึ้นเดินไปยังตู้ที่มีเสื้อผ้าแขวนอยู่ เขาค่อยๆสวมมันอย่างทะนุถนอมเพราะกลัวว่าอาจจะทำมันขาดได้หากไม่ระวัง

เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาจึงเดินออกมาแถวคอกม้า หวังอยากให้ตัวเองชินกับสถานที่แห่งนี้เสียหน่อยกลับเจอแจ็คกำลังลูบม้าสีขาวตัวหนึ่งไปมาอย่างรักใคร่

"เรียบร้อยแล้วใช่ไหม"เขาถามโดยไม่ได้หันไปมองร่างบาง มือก็ลูบไปบนตัวสัตว์เลี้ยงแสนรักตรงหน้า

"ครับ มิสเตอร์ลาวเดน"

"ดี เจ้านี่คือรูดี้  ม้าพันธุ์เธอร์รัพเบรตสีขาวมันค่อนข้างเลือดร้อนและจะยอมให้คนที่มันยอมรับขี่เท่านั้นหากนายทำอะไรให้มันไม่พอใจ นายอาจจะกระดูกหักได้โดยไม่ทันตั้งตัวมันเป็นม้าแข่งของฉัน เพราะฉะนั้นนายต้องดูแลมันดีๆ ห้ามขาดตกบกพร่องเป็นอันขาดทำได้ใช่ไหม" ทอมรอบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อได้ยินผู้เป็นนายบอกแบบนั้นแถมประโยคสุดท้ายแจ็คยังกดเสียงต่ำเพื่อเน้นให้เขารู้ว่าจะต้องดูแลรูดี้ตัวนี้ให้ดีที่สุดถึงแม้ทอมจะกลัวแค่ไหนและไม่มั่นใจว่าตัวเองจะดูแลรูบี้ได้ดีหรือเปล่าเขาก็ทำได้เพียงพยักหน้าและตอบกลับไปเท่านั้น

"ครับ ผมทำได้"เขาชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองกลัวอะไรมากกว่ากัน

เมื่อแจ็คเห็นอีกฝ่ายยืนยันก็พอใจไม่น้อยที่เด็กคนนี้ว่าง่ายแต่จะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่านั้นก็คงต้องรอดูกันไป แจ็คหันหลังและเดินต่อ

"ส่วนตาแก่นี่คือแม็กซ์  พันธุ์คลายเดสเดลสีดำ เราจะใช้แม็กซ์ตอนเข้าเมืองหรือทำงานในไร่นาเท่านั้นมันไม่เหมือนรูดี้ที่เป็นม้าแข่ง ฉะนั้นเราจะไม่ใช้แม็กซ์ในการลงสนามเด็จขาด"เขาอธิบายช้าๆ พอที่จะให้ทอมค่อยๆจดจำในสิ่งที่เขาพูดได้

"และตัวสุดท้ายคือออกัส  พันธุ์เธอร์รัพเบรตสีน้ำตาล ฉันกำลังฝึกมันอยู่ มันยังโตไม่เต็มวัยนัก แต่อีกไม่นานเกินรอก็ลงสนามได้แล้วมันเลือดร้อนน้อยกว่ารูดี้ สบายใจได้เลย"แจ็คกระตุกยิ้มเล็กน้อยทำราวกับว่าการเลี้ยงม้านั้นไม่ได้ยากลำบากอะไร

แจ็คเดินกลับไปหารูดี้ม้าคู่ใจตัวโปรดก่อนจะลูบมันเบาๆ

"มานี่สิ" ทอมที่มองตามแจ็คอยู่ได้ยินดังนั้นจึงเดินเข้าไปหาอย่างว่าง่าย

"ลองจับมันดู" พูดเสร็จก็ไม่รีรอจับมือเล็กทาบลงบนหน้าของรูดี้โดยตรงแต่คนที่ไม่ตั้งตัวก็กลัวเกินไปจนชักมือออก นั่นทำให้ม้านักแข่งไม่พอใจเท่าไหร่นักแจ็คต้องรีบปลอบและลูบมันเบาๆให้สงบสติอารมณ์เอาไว้ส่วนทอมนั้นตอนนี้หัวใจของเขาหล่นลงไปถึงตาตุ่มเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เกือบแล้วไหมละ!

"ทอม" เสียงเรียบนิ่งๆดังขึ้นปลุกให้สติของเขากลับมาอีกครั้งเมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าผู้เป็นนายกำลังทำหน้าดุเขาอยู่

"เอ่อ..." ทอมไม่กล้าพูดอะไรเพราะตอนนี้เขากลัวไปหมดแล้ว (ทั้งคนและม้า ฮาาา)

"นายต้องใจเย็นๆ นายต้องห้ามลังเลลองเชื่อใจมันแล้วมันจะเชื่อใจนาย" แจ็คพูดออกมาเสียงเรียบแต่มั่นคงนั่นกลับทำให้คำพูดของแจ็คฟังดูน่าเชื่อถือมากสำหรับทอม

"ครับ" ทอมพยักหน้าตอบเขาสูดหายใจเข้าลึกๆ หลับตาและตั้งสมาธิ ทุกการกระทำตกอยู่ในสายตาของแจ็คลาวเดน....

"ลองดูอีกครั้ง"คราวนี้แจ็คค่อยๆจับมือเล็กของทอมขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะวางลงบนหลังมือของเขาที่ลูบรูดี้อยู่  ทอมรับรู้ได้ถึงความอุ่นของมือนี้มันมีขนาดใหญ่กว่าของเขามากจนน่าตกใจ

เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ได้ท่าทีขัดขืนแจ็คจึงค่อยๆ ดึงมือของตนออก ให้มือของทอมและผิวของรูดี้สัมผัสกัน

"ว้าว" ทอมร้องออกมาเบาๆแต่ก็ดังพอที่แจ็คจะได้ยิน เขาตื่นเต้นมากๆกับการได้สัมผัสม้าเป็นครั้งแรกแถมยังเป็นม้าที่ขึ้นชื่อว่าเลือดร้อนเสียด้วยสิ ทอมลูบมันไปมาอย่างเบามือ รู้สึกมีความสุขกับสิ่งที่ทำอยู่

นั่นเป็นภาพที่แจ็ครู้สึกว่ามันดูมีเสน่ห์ชวนหลงไหลเหลือเกิน...

แจ็ครีบปัดความแพลงๆของตนออกอย่างรวดเร็วเมื่อเผลอคิดอะไรแปลกๆเสียได้

นานพอที่ทอมจะคุ้นชินกับรูดี้แล้ว  เขาจึงพาคนตัวเล็กไปหาแม็กซ์และออกัสคราวนี้ทอมไม่มีท่าทีลังเลหรือกลัวพวกมันเลยเด็กหนุ่มจับม้าทั้งสองได้อย่างง่ายดาย จนแจ็คแอบโล่งใจที่เจ้าตัวเรียนรู้ได้ไวอย่างไม่น่าเป็นห่วง

อย่างน้อยวันนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี

..........

"เอ้า รับไปสิ" ทอมมองสิ่งที่ผู้เป็นนายยื่นให้แก่ตนมันเป็นกระดาษที่ข้อความเขียนด้วยลายมือหวัดๆและถุงเงินถุงเล็กๆหนึ่งใบ

"เอ่อ...อะไรหรอครับ"

"วิธีการเลี้ยงม้าที่ฉันยังไม่ได้พูดถึงอีกฉันเขียนเพิ่มเติมไปให้แล้ว ส่วนนี่ก็เป็นเงินสำหรับอาทิตย์แรกของนายจงใช้มันอย่างฉลาดด้วยล่ะทอม"แม้น้ำเสียงจะเรียบนิ่งแค่ไหนแต่ทอมกลับเห็นความอ่อนโยนนัยน์ตาสีฟ้าตรงหน้าได้อย่างชัดเจนเขาเอื้อมมือสั่นๆของตัวเองออกไปรับของที่ผู้เป็นนายมอบให้

ในเมื่อเขาได้มีโอกาสมาอยู่ในที่ที่แสนจะอบอุ่นถึงเพียงนี้ได้มาอยู่กับนายที่พึงพิงได้นายที่แสนจะเฉยชาแต่กลับอ่อนโยนและใจดี(มั้ง)ได้รู้จักกับคนอื่นในบ้านหลังนี้และอาหารอุ่นๆแสนอร่อย

ทอมไม่เคยเจอใครที่ทำดีกับเขามาก่อนเขาไม่เคยได้รับความอ่อนโยนจากใคร พวกนั้นเอาแต่ด่าทอเขาสารพัดด้วยเสียงดังที่โวกเวกโวยวายจนบางครั้งต้องยกมือทั้งสองขึ้นมาปิดหู กั้นคำเสียดสีต่างๆนานาจากคนรอบข้างไหนจะไม้หนาอันใหญ่ที่คอยแต่จะฟาดลงมาบนตัวเขาอยู่ทุกวัน แต่วันนี้...

"ขอบคุณครับ" เขายิ้มกว้างให้กับผู้เป็นนายสัญญากับเองในใจว่าจะทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุดให้สมกับที่มิสเตอร์ลาวเดนยอมรับเขาเข้ามาทำงานด้วยเขาจะเดินตามหลังชายคนนี้และจะไม่มีวันทรยศผู้มีพระคุณคนนี้เด็จขาดและนั่นคือคำสาบานของเขา

...

เด็กหนุ่มที่กำลังยิ้มกว้างไม่รู้ตัวเลยว่าท่าทางแบบนั้นของตนเองทำให้คนที่ปกติมักจะไม่สนใจและเมินเฉยต่อสิ่งรอบข้างกลับต้องนิ่งค้าง เผลอจ้องรอยยิ้มสดใสเป็นธรรมชา

ติของเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างลืมตัวนั้นทำให้แจ็ค ลาวเดนรู้ว่า ทอม กลินน์ คาร์นีย์เป็นคนที่เหมาะจะมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าที่สุด

เขาคงเผลอจ้องใบหน้าของอีกฝ่ายนานไปหน่อยจนตอนนี้คนตัวเล็กหยุดยิ้มแล้วกลายมาเป็นผงะถอยหลังแทนท่าทางแบบนั้นทำแจ็คถึงกลับขมวดคิ้วสงสัย เขาหน้ากลัวขนาดนั้นเลยหรือยังไง? ยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ!!

แจ็คแอบเสียดายเล็กน้อยที่รอยยิ้มเมื่อกี้หายไปแล้ว

"เห้อ~~" เขาถอนหายใจออกมาแรงๆหนึ่งที จนร่างบางถึงกลับสะดุ้งด้วยความตกใจกลัวว่าตนจะทำให้ผู้เป็นนายโกรธ

"ถ้ามีอะไรสงสัยอีกก็มาถามฉันได้โดยตรงเลย วันนี้พอแค่นี้ก่อนเริ่มพรุ่งนี้ตามเดิมที่บอกไปก่อนหน้านี้ นายไปพักได้แล้ว"

"ครับ!"ทอมตอบก่อนจะค่อยๆหันหลังเดินกลับไปยังห้องพักของตนเอง

พรุ่งนี้จะต้องสนุกแน่!!

TBC.

มาแล้วว  หลังจากห่างหายไปนาน(มากก ก.ไก่ล้านตัว) ก็กลับมาแบบสั้นๆ555

ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่ เลยไม่ค่อยได้มาอัพT^T แต่จะพยายามมาอัพนะคะ

จริงๆเรื่องนี้แต่งจบแล้ว(ในหัว)5555 แต่ไม่มีเวลามาลงเลยเนอะะ555

ปล.อาจจะมีอ่านแล้วแปลกๆหรือเจอคำผิด ต้องขอโทษก่อนนะคะ เพราะอันนี้รับพิมพ์แล้วลงเลยอาจจะตกลงเยอะนะคะ เเต่จะพยายามกลับมาแก้คำผิดค่า