จากตอนที่แล้วฉันได้คาดการณ์ว่าวันจันทร์ที่ผ่านมาจะต้องวุ่นวายมากแน่ ๆ แต่ความเป็นจริงไม่ใช่เช่นนั้น ยังมีเด็กที่ร้องไห้อยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่รู้หน้าที่ของตนเองดีว่าจะต้องมาโรงเรียน เด็กใหม่ก็เริ่มปรับตัวได้ และไม่งอแงแล้วด้วย  นอกจากนี้มีเด็กน้อยมาใหม่ชื่อว่า มิรินทร์ มาโรงเรียนวันแรกเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา เด็กคนนี้ตัวโตกว่าเด็กเตรียมคนอื่น พูดจาและเข้าใจสิ่งรอบตัวได้ดี จนฉันทึ่งมากเลย นอกจากนี้น้องมิรินทร์ยังคอยไปกอดปลอบเพื่อน ๆ น้อง ๆ ที่ร้องไห้ด้วย

เมื่อมีเด็กมากขึ้น พื้นที่ในการนอนกลางวันก็เริ่มจะไม่พอ เลยต้องแยกเด็ก ๆ ที่นอนง่ายมาไว้อีกห้องหนึ่งประมาณ 5-6 คน ตั้งแต่วันอังคารเป็นต้นไปฉันจึงได้ไปคุมเด็ก ๆ ห้องนี้นอน พวกน้อง ๆ นอนง่าย ไม่ลุก ไม่ตื่น ไม่ร้องไห้ระหว่างนอนเลย อาจเป็นเพราะว่าห้องเล็กลง เพื่อนน้อยลง ทำให้สงบเงียบและหลับง่ายขึ้น  

วันพุธที่ผ่านมาฉันขอลาไปทำใบขับขี่ เพราะฉันต้องขับรถไปฝึกงาน จึงจำเป็นต้องทำ ทางผอ.เพลง และพี่มุกก็อนุญาตให้ไป ฉันจึงโล่งใจ และหยุดไปทำธุระได้อย่างไม่มีอะไรติดค้าง

วันศุกร์พี่มุกลาเพราะเป็นตากุ้งยิง ซึ่งพี่บ่นว่าปวดตามาหลายวันและอยากจะลาตั้งแต่วันพฤหัสแล้ว แต่เป็นห่วงเรื่องงานจึงไม่ลา และมาลาวันศุกร์แทนเพราะอาการหนักขึ้น ฉันกับพี่ป่านจึงต้องดูแลเด็ก ๆ กันสองคน โชคดีที่วันศุกร์นี้เด็ก ๆ มากัน 15 คนเท่านั้น จึงไม่วุ่นวาย และไม่มีการสลับกระเป๋าหรือที่นอนเกิดขึ้น (ทุกวันศุกร์เด็ก ๆ ต้องนำที่นอนกลับบ้าน)

สำหรับสัปดาห์นี้ก็ประมาณนี้ เรียบง่ายดีว่าไหม ฉันอยากให้ทุกสัปดาห์เรียบง่ายแบบนี้จังเลย แต่นักรบย่อมมีบาดแผล คงต้องมีอุปสรรคมาให้ก้าวผ่านไปอีกแน่นอนในอนาคต ฉันหวังว่าถึงตอนนั้นฉันจะทำได้ดี 

ป.ล. สัปดาห์นี้ไม่ได้ถ่ายรูปเด็ก ๆ ไว้เลย สัปดาห์หน้าจะถ่ายภาพพร้อมกับขออนุญาตคุณครูนะคะ (เพื่อปกป้องสิทธิ เสรีภาพของเด็ก ๆ ทุกครั้งที่ถ่ายภาพจะขออนุญาตก่อนเสมอค่ะ)