Title : ลอยกระทง #อนาวินทร์จิณห์วรา

Onghoon

Note : อยากลองแนวนี้ดูบ้างค่ะแฮ่

-อนาวินทร์ จิณห์วรา-

3November

18.54

ดวงตาคมจ้องมองนาฬิกาบนโทรศัพท์สลับกับเปเปอร์บนหน้าจอคอมพลางถอนหายใจ

วันนี้วันลอยกระทง – แต่พรุ่งนี้วันตายของอนาวินทร์คนนี้ต่างหากละโว๊ย!!

ใบหน้าหล่อยับย่นเมื่อนึกถึงการพรีเซนต์งานพรุ่งนี้ทั้งๆที่มันเป็นวันเสาร์แถมด้วยเปเปอร์ที่ยังเสร็จไม่ถึง 80เปอร์เซ็นต์ – โชคยังดีที่ทำโมเดลเสร็จไปแล้ว...ล่ะมั้ง?

"ไอ้อิง เป็นไรวะ?" เจ้าของชื่อเหลือบตามองคนถามในขณะที่ซบหน้าหล่อๆลงบนคีย์บอร์ดอย่างไม่ใส่ใจว่ามันจะสกปรกหรือไม่

ณัฐภัทร – เจ้าของตำแหน่งเดือนมหาลัยรุ่นที่ 75 ขมวดคิ้วเมื่อไม่ได้รับคำตอบใดๆจากเฮดสันหน้าหล่อเขามองเจ้าของตำแหน่งเฮดสันแห่งคณะสถาปัตฯ ที่กำลังทำตัวไม่สมตำแหน่ง ขอบตาคล้ำ ใบหน้าหมอง ดวงตาคมหม่น – พนันได้เลยว่าอาการแบบนี้…

"คิดถึงน้องว่ะ" 

ถ้าซื้อหวยแล้วถูกแบบนี้ก็คงจะดี

ณัฐภัทรไม่ได้ตอบอะไรนอกเสียจากตบไหล่เจ้าของตำแหน่งเฮดสันดังปุๆแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองต่อไป

อนาวินทร์เหลือบมองเพื่อนที่หมดความสนใจในตัวเขาไปแล้วพลางถอนหายใจเฮือกเล็กๆขณะที่เอื้อมมือไปหยิบเครื่องมือสื่อสารสีดำที่นอนแอ้งแม้งอย่างไร้ประโยชน์มาหลายชั่วโมง

Tunwa Tanathorn 12 min

ลอยกระทงคนเดียวมันอ้างว้างแต่หัวใจพี่ยังว่างนะคร๊าบบบบบบบ

ทันทีที่เข้าสู่เว็บไซต์สีน้ำเงินสเตตัสของเพื่อนตัวโต – ที่แสนกวนตีน จากคณะวิศวะก็เด่นหราบนไทม์ไลน์ทำเอารู้สึกคันไม้คันมือ

Ing Anawin #พ่อบ้านใจกล้า @WinNorraphat

Tunwa Tanathorn ไอ้ห่าอิง!!!

Win Norraphat อ๋อ ว่างมากสินะครับ

เขาหัวเราะเมื่อเพื่อนตัวดีรัวแชทมาโวยวายใสเสียยกใหญ่ก่อนจะเงียบหายไป – วาง500 มันไปง้อน้องแน่นอน

"อ้าว ไอ้มีน จะไปไหนวะ?" เจ้าหมาหงอยที่ฟุบไถโทรศัพท์อยู่กับโต๊ะเงยหน้าขึ้นมาทำหูตั้งเมื่อเห็นเพื่อนรักทำท่าจะจากกันไปทั้งๆที่ตกลงกันไว้เสียดิบดีว่าจะอยู่จนกว่ายามจะมาไล่ เจ้าของตำแหน่งเดือนมหาลัยรุ่นที่ 75 ไม่ได้ตอบอะไรนอกเสียจากยกโทรศัพท์ที่หน้าจอเด่นหราเป็นสายเรียกเข้าจากแฟนเด็กที่อนาวินทร์ก็รู้จักดี – ไอ้มีน! ไอ้คนทรยศ!!

เฮดสันแห่งคณะสถาปัตย์เบ้หน้าเมื่อเพื่อนรักเดินห่างออกไปไกลโดยไม่สนใจใยดีเขาสักนิดมือเรียวพับหน้าจอโน๊ตบุ๊คลง รวบทุกอย่างเข้าไว้ในอ้อมแขน

ถ้าเพื่อนไม่อยู่แล้วเราจะอยู่ไปทำไมล่ะ จริงมั้ย?

-อนาวินทร์ จิณห์วรา-

อนาวินทร์โยนทุกอย่างลงบนเบาะหลังอย่างไม่สนใจว่ามันจะกระจายไปไหนหรือไม่ปิดประตูรถดังปังพลางปวดเหงื่อที่ไหลลงมาตามกรอบหน้า

ถึงกรุงเทพจะมีลมหนาวพัดมาบ้างแล้วก็จริง – แต่เสื้อนิสิตแขนยาวนี่มันร้อนชิบหายเลยโว๊ย!!

ติ๊ง

มือเรียวลดจากการเช็ดเหงื่อบนกรอบหน้าล้วงเอาโทรศัพท์ที่นอนแผ่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นไอธันวาที่รัวแชทมาด่าเขาต่อ

-คุณธนธรณ์-

'ไอ้อิง!'

เดาผิดซะที่ไหน

ติ๊ง

ติ๊ง

-คุณธนธรณ์-

'ไอ้เวร!'

'มึงมาง้อน้องช่วยกูเลยนะ!'

-Anawin-

'เรื่องไร'

-คุณธนธรณ์-

'ได้เพื่อน! ได้!'

'ขอให้น้องจ้าวบอกเลิกมึงเพื่อนชั่ว!'

ชื่อของใครบางคนที่โผล่ขึ้นมาในบทสนทนาทำเอาเขาชะงักใครบางคนที่เงียบหายไปหลายวันตั้งแต่บอกกับเขาว่าจะต้องขึ้นงานแสดงวันนี้

ใครบางคนที่เป็นเจ้าของแก้มกลมตาใส ยิ้มสวย

ติ๊ง

ติ๊ง

-จ้าวอ้วน-

'พี่'

'มาไม่ได้จริงอะ ;-;'

ใครบางคนที่เขาคิดถึงจนจะบ้าตายอยู่แล้ว

-อนาวินทร์ จิณห์วรา-

อนาวินทร์ไม่ใช่คนที่ชอบความวุ่นวายมากนักโดยเฉพาะการไปในที่ที่มีคนเยอะๆ – มันค่อนข้างน่าอึดอัด ถึงความจริงแล้วเขาควรจะรู้สึกชินกับการโดนจ้องมอง แต่ขอโทษเถอะ – บางทีเขาก็ไม่อยากให้ใครบางคนรู้ว่าเขาจะมามั้ยล่ะ!

เจ้าของตำแหน่งเฮดสันแห่งคณะสถาปัตย์โอดครวญอยู่คนเดียวในใจเมื่อทันทีที่ก้าวลงจากรถก็ถูกจับจ้องโดยสายตาหลายคู่จากทั้งนิสิตชายและหญิงเขาปัดๆสายตาพวกนั้นทิ้งไปจากโสตประสาทพลางหยิบโทรศัพท์ที่สั่นเป็นเจ้าเข้ามาตั้งแต่ตัดสินใจขับรถออกจากคณะ

ก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าเป็นไอ้ธันวาหรือน้องที่ไลน์มา... – ถ้าเป็นอย่างหลังก็ภาวนาให้น้องอย่าเกรี้ยวกราดนักเลยเถอะ ,_,

-จ้าวอ้วน-

'พี่'

'ไมอ่านแล้วไม่ตอบอะ'

'หายงี้ก็ได้อ่อ'

'ใจร้ายว่ะ'

'ให้กำลังใจสักนิดก็ไม่ได้'

'...'

'นี่จะหายไปจริงๆดิ'

'งานเยอะอ่อ'

'งืออออออออ'

'พี่อิงงงงงงงงงงง'

'จบงานแล้วมาเลี้ยงบิงซูผมเลยนะ!'

'...'

'ง่ะ'

'อือ งานเยอะใช่มั้ยล่ะ'

'งานเยอะแน่ๆเลย'

'ฮื้อ'

'สู้ๆนะ ._.'

-จ้าวอ้วน- senta photo

ทำไมจิณห์วราถึงได้ขยันทำตัวน่ารักขนาดนี้กันวะ!

ตะโกนในใจอย่างเกรี้ยวกราดในขณะที่พยายามกลั้นยิ้มกับรูปเซลฟี่ที่เขย่าใจเขาให้สั่นยิ่งกว่าเพจเจอร์ร้านบิงซูที่น้องชอบกิน

'ขอโทษครับ พี่ติดงานจริงๆอะ ยังไม่เสร็จเลยเนี่ยยย'

พิมพ์ข้อความตอบน้องไปแบบนั้นทั้งๆที่ขาก็ยังก้าวเดินไปเรื่อยๆเขาไม่ได้โกหกน้องนะ – ก็แค่พูดความจริงไม่หมดแค่นั้นเอง J

อนาวินทร์เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงหลังจากรัวแชททะเลาะกับคุณธนธรณ์อยู่พักใหญ่เขาทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้แถวหลังที่ยังว่างอยู่แต่ถึงอย่างนั้นด้วยความสูงเกือบเหยียบร้อยแปดสิบเซนติเมตรและหน้าตาของเจ้าของตำแหน่งเฮดสันแห่งคณะสถาปัตย์ที่เลื่องลือกันไปทั่วก็ยังทำให้เขาโดดเด่นออกมาจากคนอื่นอยู่ดี

แต่เป็นแบบนั้นมันก็ดี- เขาอยากให้คนบนเวทีมองเห็นเขาได้ชัดๆ J

หลังจากแอบไลน์ไปถามเพื่อนของน้องอย่าง(ไอ้)น้องภิณก็ได้คำตอบมาว่ายังไม่ถึงคิวแสดงแถมยังส่งวิดีโอที่เจ้าตัวยุ่งนั่งทำหน้ามุ่ย ขยับปากนุ่มนิ่มนั่นอยู่คนเดียวก็คงไม่พ้นบ่นถึงเขาอีกนั่นแหละ

เฮ้อ – สักวันเขาจะต้องสำลักความน่ารักของจิณห์วราตายแน่ๆ

“ขอบคุณการแสดงจากชมรมนาฏศิลป์ด้วยนะครับ สวยงามมากๆเลย” เสียงพิธีกรบนเวทีเรียกสติเฮดสันแห่งคณะสถาปัตย์ให้กลับมาอยู่ที่โลกความจริงอีกครั้งหลังจากเอาแต่กดรีเพลย์วิดีโอนั้นซ้ำไปซ้ำมารอยยิ้มกว้างประดับบนใบหน้าหล่อซะจนรู้สึกเมื่อยแก้มอนาวินทร์ลดโทรศัพท์ลงเมื่อพิธีกรเริ่มพูดถึงโชว์ต่อไปที่เหมือนจะมีคนรออยู่เยอะเลยทีเดียวใบหน้าหล่อกลับมามีรอยยิ้มประดับอีกครั้งเมื่อใครบางคนปรากฏขึ้นบนเวทีดวงตากลมสดใสเบิกกว้างเมื่อมองเห็นเขาแต่ก็ยังทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดีตั้งแต่ต้นจนจบวันนี้จิณห์วราของเขาอยู่ในชุดเสื้อไหมพรมสีชมพูกับกางเกงขายาวสีครีม – น่ารักเป็นบ้า

และอนาวินทร์คนนี้ก็อยากจะบ้าตายจริงๆเมื่อทุกสายตาจับจ้องไปที่เจ้าคนน่ารัก(ที่ไม่เคยรู้ตัวว่าน่ารัก) ผมสีน้ำตาลรับกับใบหน้าหวาน แก้มแดงปลั่ง ดวงตากลมสดใส น่ารัก – ข้าวจ้าวคนนี้น่ารักซะจนอนาวินทร์คิดว่าเขาคงยกหัวใจให้ใครอีกไม่ได้แล้ว

-อนาวินทร์ จิณห์วรา-

“ไหนบอกว่ามาไม่ได้ไง!” ร่างโปร่งของเฮดสันจากสถาปัตย์ผงะถอยหลังเมื่อน้องข้าวจ้าวก้าวเข้าหาพร้อมทุบไหล่ไปหนึ่งที – มือหนักชิบ

อนาวินทร์ไม่ได้ตอบอะไรนอกเสียจากยิ้มแหยๆให้คนที่กำลังทำหน้าบึ้งตึงแก้มกลมพองลมและเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด ไม่รู้เพราะเขิน ร้อน หรือโกรธ – แต่ดูแล้วน่าจะเป็นอย่างสุดท้ายมากกว่า

“โอ๋ๆ พี่อิงขอโทษครับ อยากให้เซอร์ไพรส์ไง” เขาเอื้อมมือไปหยิกแก้มกลมพองลมนั่นอย่างแสนเอ็นดู

“พี่อะ… พี่ไม่..” ริมฝีปากนุ่มนิ่มบ่นงึมงำอยู่ในลำคออนาวินทร์เลิกคิ้วเพราะไม่ได้ยินสิ่งที่น้องพูด

“เมื่อกี้ว่าไงนะครับ?” เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้เพราะอยากฟังน้องให้ถนัดแต่เจ้าตัวกลับย่นคอหนี ครางฮื่อในลำคอเมื่อเขาจับเข้าที่ท้ายทอย

“เมื่อกี้เราพูดยังไงครับ หืม?”

“ก..ก็ ฮื่อ”

“…?”

“ก็พี่ไม่ให้กำลังใจผมอะ!” เจ้าตัวนิ่มขยับออกจากวงแขนเขาพลางเอามือขึ้นปิดหน้าส่งเสียงฮื่อๆเหมือนลูกแมว เฮดสันจากสถาปัตย์หลุดยิ้มแขนยาวคว้าเอาคนขี้เขินที่หน้าแดงหูแดงไปหมดมาไว้ในอ้อมกอด

“โอ๋ๆ ไม่งอนนะ”

“…”

“เดี๋ยวจะพาคนเก่งไปกินหนม J”

อ่า…– จิณห์วราชักจะใช้ความน่ารักเปลืองเกินไปแล้ว

-อนาวินทร์ จิณห์วรา-

           “ฮื้อ พี่อันนี้อร่อยอะ เดี๋ยวพาผมย้อนกลับมาซื้ออีกหน่อยซี่~” เจ้าตัวนุ่มนิ่มหันมาเกาะแขนเขาหลังจากกัดเบอร์เกอร์เข้าไปคำใหญ่แก้มนิ่มสองข้างพองออกเหมือนหนูแฮมสเตอร์ที่เก็บเอาเมล็ดทานตะวันไว้ข้างใน แต่นี่ – น้องข้าวจ้าวตาหวานแห่งมนุษยศาสตร์ที่มีแก้มไว้เก็บสารพัดของกิน ไม่ใช่เมล็ดทานตะวันแบบเจ้าหนูตัวจ้อยพวกนั้น

            “ไปหิวมาจากไหนเนี่ย ถึงกับต้องให้แก้มช่วยกินด้วยเลยอ่อ?” เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยแซวพลางเอื้อมมือไปปัดเศษขนมปังบนแก้มสีแดงปลั่งของน้อง – อีกแล้ว จิณห์วราเขินอีกแล้วอนาวินทร์อมยิ้มเมื่อคนขี้เขินสะบัดหน้าหนีส่งเสียงงึมงำในลำคอพร้อมกับกัดเบอร์เกอร์เข้าไปอีกคำใหญ่

           เหมือนวันนี้เขาจะพูดคำว่าน่ารักออกมาเป็นครั้งที่ร้อยแต่ขออีกทีเถอะ – จิณห์วราของเขาโคตรน่ารักเลยโว๊ย!!

-อนาวินทร์ จิณห์วรา-

           “พี่กินมั้ย?” คนตัวเล็กที่ตาแวววาวหูตั้ง หางกระดิกทันทีที่ตักบิงซูคำใหญ่เข้าปากหันมายื่นช้อนที่พูนไปด้วยน้ำแข็งใสคำใหญ่ที่โปะมาพร้อมกับเมล่อนสีเขียวชิ้นเล็กอนาวินทร์อ้าปากรับ ดวงตาคมจดจ้องบนใบหน้าน่ารักที่กำลังมีความสุขกับของกินในมือตากลมสดใส แก้มกลมนุ่มนิ่ม ริมฝีปากสีแดง

           จุ๊บ!

           “พี่อิง!!!!!”

เฮ้อ – เขายิ้มจนปวดแก้มไปหมดแล้วจริงๆนะ

-อนาวินทร์ จิณห์วรา-

แน่นอนว่าวันนี้วันลอยกระทงมาถึงนี่แล้วจะไม่ลอยได้ยังไงกัน แต่ถึงแบบนั้นในเวลาเกือบสี่ทุ่มครึ่งก็ทำให้กระทงเหลือน้อยเต็มทีในมือของเขากับน้องตอนนี้จึงมีกระทงอยู่แค่อันเดียวเท่านั้น

“อธิษฐานดิ” เฮดสันสถาปัตย์ว่าเมื่อเห็นน้องยังนั่งนิ่งมองหน้าเขาอยู่แบบนั้น

“ไม่เอาดิ ขอพร้อมกัน” เขาอมยิ้มให้กับคำขอน่ารักๆสมกับเป็นจิณห์วราสองมือจับกระทงอีกฝั่ง มองดวงตากลมสวยที่หลับพริ้ม ก่อนจะหลับตาลงเพื่ออธิษฐานบ้างเราสองคนปล่อยให้ความเงียบพัดผ่านไปพร้อมๆกับลมหนาวที่เริ่มแทรกซึมเข้ามาอนาวินทร์ลืมตาก่อนจะพบว่าเขาเป็นฝ่ายอธิษฐานเสร็จก่อนดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานที่จริงจังกับการอธิษฐานกับเจ้าแม่คงคาดวงตากลมปิดสนิทจนเห็นขนตาแผ่เป็นแพสวย เขาชอบเครื่องหน้าของจิณห์วราที่สุดในโลก

ชอบดวงตากลมสวยรูปปีกนกที่หวานเสียยิ่งกว่าน้ำผึ้งเดือนไหน

ชอบพวงแก้มนุ่มนิ่มที่มักจะขึ้นสีแดงจัดทุกครั้งเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

ชอบริมฝีปากอิ่มที่วาดรอยยิ้มสดใสให้เขาทุกครั้งในวันที่อยากได้กำลังใจ

“พี่”

“หืม?”

“อธิษฐานว่าอะไรอะ?”

“เรื่องแบบนี้ใครเขาบอกกันไออ้วน”

“หน่า บอกหน่อยซี่~”

“งั้นจ้าวก็บอกของตัวเองด้วยดิ”

“อื้อ”

“งั้นนับนะ หนึ่ง”

“…”

“สอง”

“ขอให้มีเราอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป/ขอให้มีเราอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป”

เจ้าของตำแหน่งเฮดสันแห่งสถาปัตย์ยิ้ม เจ้าของรอยยิ้มที่เขาชอบก็ยิ้ม

 ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินขวั่กไขว่ไปมาท่ามกลางผู้คนเป็นล้านบนโลกใบนี้

 ขอบคุณอะไรก็ตามที่ส่งจิณห์วรามาให้เขา

รัก – อนาวินทร์คนนี้โคตรรักจิณห์วราเลย J

-อนาวินทร์ จิณห์วรา-

[Talk]

อ้าวเลยวันลอยกระทงแล้ว แง5555555

ช่วงนี้เครียดค่ะเลยต้องหาทางระบาย T_T

ฮื่อจริงๆพลอตนี้วางไว้นานแล้ว อยากลองแต่งแบบไทยๆดูบ้าง ไม่รู้ว่าออกมาดีมั้ยนะคะ555

เรื่องนี้เราคิดไว้ว่าอาจจะมีมาเป็นตอนสั้นๆบ้างแล้วแต่อารมณ์แฮ่

ถ้ามีข้อผิดพลาดตรงไหนเราต้องขอโทษด้วยนะคะ T – T

ยังไงก็ฝากอนาวินทร์-จิณห์วราไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะฮับ .w. เจอกันได้ที่แท็ก #อนาวินทร์จิณห์วรา ก็ได้นะคะ 5555 

เรารออ่านฟีดแบ็คอยูเน้อออ ;w;

แล้วเจอกันใหม่ค่ะะ