Onghoon – Be with You

#KamiSF #cloudystory

Note : อยากให้ลองฟังเพลงนี้ไปพร้อมๆกันดูนะคะ :-)

ขอบคุณฤดูร้อนปีนั้น ที่ทำให้เราได้พบกัน :-)

-Bewith You-

“เดินทางปลอดภัยนะจีฮุนอา”

            พัค จีฮุน โบกมือให้คุณแม่ที่ยังคงยืนมองจากหน้าบ้าน เขา ในตอนนี้เป็นเพียงเด็กหนุ่มนักศึกษาปีสุดท้ายที่กำลังจะเดินทางไปใช้เวลาในวันหยุดช่วงฤดูร้อนที่บ้านของคุณตา

            รองเท้าผ้าใบคู่โปรดย่ำไปตามทางเท้าก้าวขึ้นชินคันเซ็นที่กำลังเทียบท่าและหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้เด็กหนุ่มเท้าแขนกับกรอบหน้าต่างบานใสจ้องมองทิวทัศน์ที่เปลี่ยนจากตึกสูงใหญ่กลายเป็นท้องทุ่งกว้าง ปิดเปลือกตาลง และ – คิดถึง…

-Bewith You-

            12 ปีก่อน

            ฤดูร้อนปีนั้น...

            เป็นครั้งแรก ที่ผมได้พบกับ เขา

            “ฮึก...” ผม – ในวัยหกขวบกำลังร้องไห้อย่างหวาดกลัว ท่ามกลางป่าลึกที่เงียบสงัดเสียงร้องไห้ของตัวเขาดังก้อง ร้อยเรื่องเล่าจากคนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้านประดังประเดเข้ามาในหัว

            เขาว่ากันว่า ป่าแห่งนี้น่ะ…

            “เธอ”

            เป็นที่อยู่ของภูตผี

-Bewith You-

            “!!!” เด็กชายสะดุ้งสุดตัว ดวงตาพร่ามัวมองไปรอบกาย – ใคร ใครกัน?

            “มนุษย์หรือ?” ใบหน้าน่ารักหันมองตามเสียงอีกครั้งเงาของบางสิ่งที่อยู่หลังต้นไม้ไม่ชัดเจนจนเขาต้องเพ่งมอง สิ่งนั้นรูปร่างดูคุ้นตามองดูแล้วก็คล้ายกับ… - มนุษย์?

            “คุณ… เป็นใครน่ะ?” พัคจีฮุนถามเสียงสั่นสิ่งนั้นขยับอีกครั้งกระทั่งเงาของต้นไม้ไม่อาจบดบังไว้ได้อีก

            สิ่งนั้นรูปร่างสูงโปร่ง ผมสีดำสนิทผิวกายขาวซีด สวมเสื้อเชิ้ตทับเสื้อยืดสีแดง กางเกงขายาวสีเข้มมองเผินๆก็คล้ายมนุษย์ เว้นเสียแต่… - หน้ากากนั่น

            หน้ากากรูปแมวบดบังใบหน้าของสิ่งนั้นไปเสียหมดจนเขาไม่สามารถเดาได้ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้คืออะไรเจ้าของร่างกายสูงโปร่งขยับกายเข้าใกล้เขาทีละน้อย ในขณะที่เขาถอยหนี

            “หลงทางหรือ?” เด็กชายมองเจ้าของคำถามนั้นอย่างไม่ไว้ใจจนได้ยินเสียงหัวเราะดังเล็ดลอดออกมาจากใต้หน้ากาก

            “หัวเราะอะไร?”

            “เปล่านี่”

            อะไรกัน ก็ได้ยินว่าหัวเราะกันอยู่ชัดๆ – เด็กชายแขวะในใจ ขณะที่ยังคงเว้นระยะห่างจากบางสิ่งที่เขาไม่รู้จัก

            จะบอกว่ามนุษย์ก็ไม่ใช่ จะบอกว่าภูตผีก็ไม่เชิง – ประหลาดจริง

            “ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก หลงทางไม่ใช่หรือ? มาสิจะพาไปส่ง” ร่างสูงโปร่งย่อตัวลงนั่งในระดับเดียวกับเขา หน้ากากแมวเอียงไปตามศีรษะเด็กชายไล่สายตามองบางสิ่งตรงหน้าอีกครั้ง

            คงจะ... ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง?

            มือเล็กเอื้อมไปข้างหน้า หากแต่สิ่งนั้นกลับถดหนี

            “อ่า โทษที ลืมไปว่าเธอแตะตัวฉันไม่ได้ รอแปปนะ”เด็กชายขมวดคิ้วอย่างงุนงง มองร่างสูงโปร่งที่หายเข้าไปในพุ่มไม้ก่อนจะออกมาพร้อมกับกิ่งไม้ขนาดพอดีมือหนึ่งอัน

          “อันนี้ น่าจะพอช่วยได้นะ :-) ”

-Bewith You-

            พัคจีฮุนลอบมองคนข้างกายที่ระหว่างเราถูกเชื่อมด้วยไม้กิ่งหนึ่งรูปร่างสูงโปร่ง ผมสีดำสนิท การแต่งกาย – ไม่มีสิ่งใดที่ไม่เหมือนมนุษย์แต่ทำไม…

          “สงสัยหรือ?”

            เด็กชายสะดุ้ง ดวงตากลมล่อกแล่กไปมาเมื่อถูกจับความคิดใบหน้าน่ารักก้มต่ำในขณะที่คนนำทางหยุดเดิน

            “ว่ายังไงล่ะ?”

            “คุณ...เป็นใครหรือครับ?” เสียงหัวเราะที่เล็ดลอดออกมาจากใต้หน้ากากนั่นทำให้เด็กชายต้องหันมอง

            “ฉันชื่อซองอู องซองอู”

            “…”

            “เธอล่ะ?”

            “ผมชื่อจีฮุน พัคจีฮุน… นามสกุลคุณ… แปลกดีนะครับ”

            “อย่างนั้นหรือ?”

“…”

“แต่ฉันน่ะ… ก็เป็นเพียงภูตผีในป่าแห่งนี้ แค่เพียงเท่านั้นล่ะ”

-Bewith You-

            “เดินไปตามทางนั้น แล้วเธอจะเจอทางลงจากเขานี้” เด็กชายมองตามปลายนิ้วซีดเขาพยักหน้าพลางหันมองเจ้าของร่างสูงโปร่งอีกครั้ง

            “ขอบคุณนะครับ” ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกจากหน้ากากนั่นพัคจีฮุนเดินห่างออกมา ในขณะที่ร่างสูงโปร่งยังยืนอยู่ที่เดิม

            “อย่าหลงเข้ามาในป่าแห่งนี้อีกล่ะ”

“…”

“ไม่อย่างนั้นเธออาจจะไม่ได้กลับออกไปอีก”

เด็กชายยืนนิ่งเขาหันมองเจ้าของเสียงทุ้มนุ่มอีกครั้งหน้ากากนั่นยังคงทำให้เขาไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ของเจ้าของมันได้เช่นเดิมเรามองกันอยู่แบบนั้น ก่อนเจ้าของหน้ากากแมวจะเป็นฝ่ายหันหลังกลับเด็กชายกัดริมฝีปากแน่น

            “ต..แต่ว่าพรุ่งนี้น่ะ!” ร่างสูงโปร่งหยุดนิ่งหลังจากเขาตะโกนออกไป

            “…”

            “จะเอาของตอบแทนมาให้นะครับ!!!”

          ฮึ – มนุษย์นี่ช่างแปลกประหลาดเสียจริง

-Bewith You-

            “…”

            “…”

            “เฮ้อ มาจริงด้วยสินะ” เสียงถอนหายใจที่ดังลอดจากใต้หน้ากากทำให้พัคจีฮุนได้แต่ยิ้มแหยๆ 

            “คุณมารอผมเหรอครับ?”

            “ก็เห็นบอกว่าจะมา เลยมารอดู” เจ้าของร่างสูงโปร่งเอ่ยเสียงเรียบในขณะที่หยัดกายขึ้นยืน

            “ไปหาที่เย็นๆกันเถอะ”

-Bewith You-

            กึด!

            กึด!

            เด็กชายลอบยิ้มขณะที่กัดเอาไอศกรีมแท่งเข้าปากร่างสูงโปร่งตรงหน้ายังคงเดินไปเรื่อยๆในขณะที่เขามองไปรอบๆตัวด้วยความรู้สึกแปลกๆเหมือนกับว่า…

          “นั่นเด็กมนุษย์หรือ?”

          “เฮือก!!”

            เด็กชายสะดุ้งสุดตัวก่อนจะหลบเข้าหลังที่พึ่งหนึ่งเดียวในป่านี้อย่างรวดเร็วเขาลอบมองเงาตะคุ่มสีดำนั่นอย่างหวาดกลัว

            “กินได้หรือไม่?” เงาตะคุ่มนั่นเอ่ยขึ้นอีกพร้อมกับเขาที่พยายามบีบตัวให้เล็กลง

            “ไม่ได้หรอก เขาเป็นเพื่อนข้า”

            “งั้นหรือ? หึ อย่าเผลอแตะตัวองเข้าล่ะไม่งั้นข้าจะกินเจ้าเสีย!” เสียงตวาดลั่นทำให้เด็กชายตัวสั่นเทิ้ม

            “อะแฮ่ม!”

            “เฮือก!”

            “อ๊ะ นั่น สุนัขจิ้งจอก?”

            “อื้อ เจ้านั่นก็เป็นภูตผีในป่านี้เหมือนกัน อย่าไปใส่ใจเลยถึงจะขู่ไปแบบนั้นแต่ก็ขี้ขลาดเอาเรื่อง แต่จริงๆก็ใจดีนะ” เด็กชายมองตามเงาของสุนัขจิ้งจอกที่วิ่งหายไปในความมืดพลางพยักหน้าและออกเดินตามคนข้างหน้าไปเรื่อยๆอีกครั้ง

            “ทำไมถึงแตะตัวคุณไม่ได้ล่ะครับ?” เด็กชายเอ่ยถาม

            “มันเป็นคำสาปน่ะ… แต่จะพูดแบบนั้นก็ไม่เชิง”

            “…”

            “เพราะคำสาปนั่น ทำให้ฉันมีชีวิตอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้”

            “…”

“และหากฉันแตะตัวมนุษย์เมื่อใด”

“…”

“ร่างกายฉันจะดับสูญไป”

“ดับสูญหรือครับ?”

“หายไปน่ะ”

“อ๋อ- อ๊ะ!”

            “ระวัง!”

            ตึก ตึก ตึก

            “โอย…” เด็กชายร้องโอดโอยหลังจากกลิ้งลงจากเนินมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนพื้นภาพของใครอีกคนที่ยื่นมือมาหมายจะจับตัวเขาไว้แล่นเข้ามาในความคิด

          เกือบไปแล้ว

            “เป็นอะไรไหม?” พัคจีฮุนส่ายศีรษะในขณะที่องซองอูย่อตัวลงตรงหน้าเขา

            “ขอโทษนะ” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยเด็กชายส่ายศีรษะอีกครั้ง

            “ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรเลย”

            “…”

            “แต่คุณช่วยสัญญากับผมอย่างหนึ่งได้ไหม?”

            “…”

            “ฮึก… ไม่ว่าจะเกิดอะไร ฮึก… อย่าแตะต้องตัวผมเลยนะครับ”

-Bewith You-

            “ทำไมคุณถึงต้องใส่หน้ากากล่ะครับ? คุณเป็นผีไร้หน้าเหรอ?” เขาเอ่ยถามขึ้นในวันวันหนึ่งที่เรานอนแผ่อยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ต้นใหญ่เสียงหัวเราะที่ดังลอดจากใต้หน้ากากทำให้เขาฉงนอีกครั้ง

            “ไม่มีเหตุผลมากมายหรอก”

            เจ้าตัวตอบเพียงเท่านั้น ก่อนจะเงียบเสียงไปสายลมในฤดูร้อนพัดผ่านเข้ามาเสียจนผมหน้าม้าเขาปลิวไสว

            “ซองอู…”

            “…”

            “หลับแล้วหรือ?”

            “…”

            เด็กชายขยับเข้าใกล้คนที่นอนนิ่ง – ถ้าแตะแค่หน้ากาก… คงจะไม่เป็นไร?

            การกระทำไวกว่าความคิด มือเล็กแตะลงบนหน้ากากใบใหญ่และค่อยๆยกมันออกอย่างแผ่วเบา

            ใบหน้าคม

ดวงตาหลับพริ้ม

ปลายจมูกโด่ง

ริมฝีปากบาง

“ฮึ”

“เฮือก!!!”

“โอ๊ย ปล่อยมาได้ยังไง มันเจ็บนะ” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่ยังคงติดตาเขายันกายขึ้นนั่งขณะที่สวมหน้ากากที่เขาเผลอปล่อยตกใส่เจ้าตัวให้เข้าที่

“ฉันดูปกติใช่มั้ยล่ะ?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบเขาพยักหน้าตามคำพูดนั้น ใช่ ซองอูดูปกติ – ปกติซะจนน่าตกใจเลยล่ะ

“แล้วทำไมถึงใส่หน้ากากล่ะครับ?” เด็กชายเอ่ยถามในขณะที่อีกฝ่ายยกแขนขึ้นเท้าคางเขาได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอดังลอดออกมา ไม่หรอก – ซองอูไม่ได้หัวเราะเขา

“ก็ถ้าไม่ใส่ ฉันก็จะดูไม่เหมือนภูตผีน่ะสิ จริงไหม?”

องซองอูกำลังหัวเราะเยาะให้กับตัวเองต่างหาก

-Bewith You-

            ตึก

          ตึก

            เสียงส้นรองเท้ากระทบกับพื้นหินดังก้องในโสตประสาทพัคจีฮุนลอบมองแผ่นหลังกว้างที่เดินนำเขาอยู่ข้างหน้าอยู่ๆก็รู้สึกวูบโหวงในหัวใจเมื่อคิดได้ว่าเขาอาจจะไม่ได้เห็นแผ่นหลังนี้อีกต่อไปแล้ว

            “เป็นอะไร?”

            “ค…ครับ?”

            “เป็นอะไร ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น?” กิ่งไม้อันเดิมถูกแตะลงบนระหว่างคิ้วของเขาที่มันขมวดเข้าหากันตั้งแต่เมื่อใดเขาก็ไม่อาจทราบเด็กชายส่ายหน้า ในขณะที่ริมฝีปากเอื้อนเอ่ย

            “วันพรุ่งนี้… ผมจะไม่ได้มาที่นี่อีกแล้วนะครับ”

            “…”

            “อย่างที่เคยบอกว่าผมจะมาที่นี่เฉพาะช่วงหน้าร้อนเท่านั้น พรุ่งนี้… ผมก็ต้องกลับบ้านแล้วล่ะครับ”

            “…”

            “…”

            “แล้วปีหน้า…”

            “…?”

“เธอจะมาที่นี่อีกได้ไหม?”

เด็กชายหลุดยิ้มกว้างและให้คำมั่นสัญญา

“ได้สิครับ ได้แน่นอนอยู่แล้ว :-)”

-Bewith You-

            เพราะเขา

          ทำให้หน้าร้อนของผมในทุกๆปีเปลี่ยนไป

            “ท่าด๊า~ ผมเป็นเด็กม.ต้นแล้วนะ!” พัคจีฮุนในวัยสิบสามปีหมุนตัวไปมาเพื่ออวดชุดยูนิฟอร์มแบบใหม่ของชั้นม.ต้น ถึงจะมองไม่เห็นใบหน้าหล่อเหลาใต้หน้ากากแต่ก็เดาได้ไม่ยากว่าคนๆนั้นต้องกำลังยิ้มอยู่แน่นอน

            “ดูดีเลยเชียวล่ะ”

            “นั่นมันแน่อยู่แล้วครับ ฮ่าๆๆ”

-Bewith You-

            “คุณซองอู..” เด็กหนุ่มเอ่ยในขณะที่แตะปลายเท้าลงบนผืนน้ำ

            “ว่าไง?”

            “ตอนอยู่กับผม… ช่วยถอดมันออกได้มั้ยครับ?” เขาหลุบตาลงต่ำในขณะที่เอ่ยคำถามนั้น องซองอูเงียบไปหลายอึดใจก่อนที่เสียงทุ้มนุ่มนั่นจะจุดประกายรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาพร้อมๆกับใบหน้าหล่อที่ปรากฎบนครรลองสายตา

            “ได้สิ ได้แน่นอน :-)”

-Bewith You-

            เพราะเขา

          ทำให้หน้าร้อนของผมนั้นอบอุ่น

            “รู้จักว่าวมั้ยครับ?”

            “หืม?”

-Bewith You-

            “พอผมเริ่มวิ่ง คุณก็ปล่อยเลยนะ”

            “อื้อ”

            เด็กหนุ่มมองคนที่พยักหน้ารับคำเขาอย่างว่าง่ายแขนยาวทั้งสองข้างชูว่าวกระดาษลอยเหนือศีรษะ เด็กชายอมยิ้มในขณะที่เริ่มออกวิ่ง

            “หวา~ ลอยขึ้นไปแล้ววว~” พัคจีฮุนมองตามว่าวกระดาษที่ค่อยๆลอยสูงขึ้นไปตามแรงลมขณะที่ใครอีกคนกำลังขยับเข้าใกล้เขา ดวงตาสีเฮเซลนัทเป็นประกายยามต้องแสงอาทิตย์ร่างสูงโปร่งมองตามสิ่งของที่เขาไม่รู้จักอย่างประหลาดใจในขณะที่ใครอีกคนกำลังอมยิ้ม

            “ลองเล่นมั้ยครับ?”

-Bewith You-

            เพราะเขา

          ทำให้การรอคอยฤดูร้อนของผมไม่เหมือนเดิม

            “เครื่องแบบใหม่หรือ?”

            “อื้อ! ปีนี้เป็นเด็กม.ปลายแล้วล่ะ!”

            “เวลาผ่านไปไวเหมือนกันนี่” เด็กหนุ่มยิ้มและพยักหน้าตาม

            “นั่นสินะครับ”

            เราเดินไปด้วยกันท่ามกลางแมกไม้ใหญ่พัคจีฮุนลอบมองคนข้างกายที่ยังคงเหมือนเดิมตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน – ในขณะที่เขาเติบโตขึ้นเรื่อยๆ

            วันหนึ่ง เขาจะแก่กว่าซองอูไหมนะ?

-Bewith You-

            “คุณตา ที่นี่ตอนหน้าหนาวเป็นอย่างไรหรือครับ?”

            “หืม? ที่นี่หรือ? ก็ต่างจากตอนหน้าร้อนลิบลับเลยล่ะที่นี่น่ะ ถ้าร้อน ก็จะร้อนมาก แต่ถ้าหนาว ก็จะหนาวมากๆเลย”

            “อย่างนั้นหรือครับ…”

-Bewith You-

            “หือ? ผ้าพันคอหรือ?”

            “อื้อ! ตอนหน้าหนาวก็อย่าลืมใช้นะครับ”

            “…”

            “ผมไปแล้วนะ”

            “อื้อ เจอกันปีหน้า”

          “เจอกันปีหน้าครับ :-)”

-Bewith You-

            ฤดูหนาวย่างเข้ามาเยือน มือเล็กแตะลงบนกระจกเย็นเฉียบเกล็ดหิมะสีขาวร่วงโรยลงมาจากฟากฟ้า

          ที่นั่น… จะเป็นอย่างไรนะ?

            “จีฮุนอา ต้องไปเรียนคาบต่อไปแล้วนะ”

            “อ - อื้อ”

            คิดถึง…

          เขาคิดถึงซองอูเหลือเกิน

-Bewith You-

          เพราะเขา

          ทำให้ผมรู้จักการได้รักใครสักคน

            ฤดูร้อนย่างก้าวเข้ามาอีกครั้ง เรากำลังนั่งอยู่บนโขดหินริมลำธารเด็กหนุ่มปล่อยให้กระแสน้ำเย็นไล้เลียฝ่าเท้า ในขณะที่วาดรอยยิ้มบนใบหน้า

          ดี – ตอนนี้น่ะ ดีที่สุดเลย :-)

“คิดอะไรอยู่?” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามขณะที่ยกหน้ากากออกจากใบหน้าแสงแดดที่ลอดเข้ามากระทบยิ่งเสริมให้ความหล่อเหลาเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณผีเสื้อตัวน้อยที่เกาะอยู่บนปลายนิ้วเรียวและรอยยิ้มบางเบา

            กำลังทำให้พัคจีฮุนหลงรักเขา – อย่างไม่คิดจะถอนตัว

            “ว่ายังไงล่ะ คิดอะไรอยู่?” พัคจีฮุนหัวเราะออกมาเบาๆเพราะสิ่งที่เขาคิดอยู่นั้นช่างน่าเขินอาย

            “คิดถึงคุณอยู่ครับ” แต่เขาก็เลือกที่จะพูดมันออกไป

            “หือ?”

            “ก็คิดว่า… ดีจังเลยนะที่ได้อยู่กับคุณตรงนี้ผมน่ะ… คิดไว้เยอะมากๆเลยนะ”

            “…”

            “ผมคิดว่าถ้าเรียนจบ ผมจะมาหางานทำทีนี่ เราจะได้อยู่ด้วยกันเยอะๆไม่ใช่แค่ฤดูร้อน แต่เป็นทั้งฤดูหนาว ฤดูใบไม้ร่วง หรือแม้แต่ฤดูใบไม้ผลิ… เราก็จะอยู่ด้วยกัน”

            “จีฮุน…”

            “ผมน่ะ… ทนคิดถึงคุณไม่ไหวแล้ว ฮึก ผมน่ะ… ทนรอให้ถึงฤดูร้อนในทุกๆปี ฮึก… ไม่ไหวแล้วล่ะครับ”

            “จีฮุนอาฟังนะ… ตัวฉันน่ะ… ไม่ใช่ภูตผีหรอก แต่ถึงอย่างนั้นฉันน่ะก็ไม่ใช่คนอีกต่อไปแล้วเช่นกัน… พวกเขาเล่าว่าฉันถูกเอามาทิ้งไว้ที่ป่านี่ตั้งแต่ยังเป็นทารก  ตอนนั้นน่ะฉันเอาแต่ร้องไห้เสียงดัง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนั้นตายไปหรือยัง… แต่ฉันก็ถูกทำให้มีชีวิตอยู่ต่อได้เพราะเวทย์มนตร์นั่นแต่ถึงอย่างนั้นฉันน่ะ… ก็ไปสู่สุขคติไม่ได้”

“…”

“เหมือนกับผีนั่นล่ะ… ร่างกายที่คงอยู่ได้เพราะเวทย์มนตร์น่ะมันช่างอ่อนแอจริงๆนะ”

“…”

“หากไปแตะตัวมนุษย์เข้าเวทย์มนตร์จะคลาย ร่างกายก็จะดับสูญ… แต่ร่างกายเธอน่ะ-”

            “ฟังแล้ว… เหมือนหิมะเลยนะครับ..”

            “…”

            “สักวัน… เวลาคงจะพรากเราจากกัน…”

            “…”

            “แต่ว่าถึงจะเป็นแบบนั้น… จนกว่าจะถึงตอนนั้น…”

            “…”

“เรามาอยู่ด้วยกันเถอะนะครับ” ใบหน้าเปื้อนน้ำตาถ่วงใจเจ้าของกายสูงให้หน่วงหนัก อกข้างซ้ายเขาหนักอึ้งในขณะที่ไหล่เล็กสั่นเทิ้ม

อยากกอด…

แต่กอดไม่ได้.. 

เขากอดพัคจีฮุนไม่ได้…

แย่จังเลยนะองซองอู

-Bewith You-

            “งานเทศกาลภูตผีหรือ? เป็นยังไงครับ?”

            “ก็เหมือนกับของคนนั่นล่ะ เป็นงานเลียนแบบน่ะตอนเด็กๆฉันคิดว่าเธออาจจะกลัว เลยไม่ได้ชวน แต่วันนี้… เธออยากมาไหม?” ใบหน้าหล่อเหลาผินจากผืนนภากลับมาหาคนที่นั่งอยู่ข้างกายใบหน้าน่ารักทำหน้าครุ่นคิดอยู่เพียงครู่สุดท้ายดวงตาเป็นประกายแบบที่เขาชอบนักหนาก็เงยขึ้นมา

            “อยากครับ ผมอยากไป”

-Bewith You-

            “หวา เหมือนของคนจริงๆด้วยนะครับ” เด็กหนุ่มในชุดยูกาตะหันไปมองรอบๆอย่างสนอกสนใจเหล่าภูตผีแข่งกันแปลงกายให้เหมือนมนุษย์กันเต็มที่ บางส่วนก็ยังดูน่าขันแต่ถึงอย่างนั้นก็ดูแปลกตา

            “เด็กคนนั้นมีหางด้วยล่ะครับ คิคิ” เด็กหนุ่มหัวเราะในขณะที่ก้าวเดินไปเรื่อยๆ

            “จีฮุนอา”

            “ครับ?”

            “ผูกข้อมือเอาไว้นะ เดี๋ยวจะหลง” เด็กหนุ่มรับผ้าผูกข้อมือนั้นมาในขณะที่อมยิ้ม

            “เหมือนมาเดทเลยนะครับ”

            “ก็มาเดทน่ะสิ :-)”

          ให้ตายเถอะ เขาแพ้แล้วจริงๆนะ

            แพ้ให้องซองอูแบบราบคาบเลยล่ะ

-Bewith You-

            “คนเยอะแบบนี้ มีมนุษย์หลงเข้ามาบ้างไหมครับ?”

            “ก็มีบ้างนะ”

            “แล้วอย่างนั้นเราจะแยกยังไงล่ะครับ?”

            “แยกไม่ออกหรอก” เด็กหนุ่มทำหน้ามุ่ยแต่เพียงชั่วครู่ก็วิ่งเข้าหาร้านสายไหม

            “น่าอร่อยจังเลยครับ” เขารับสายไหมก้อนใหญ่มาไว้ในมือแต่ยังไม่ทันจะอ้าปากงับ ก้อนสีขาวนั่นก็ลอยไปรวมกับก้อนอื่นๆบนท้องฟ้าเด็กหนุ่มหัวเราะ ในขณะที่องซองอูก็หัวเราะ เรา – กำลังหัวเราะไปด้วยกัน แต่ไม่รู้ทำไม… อยู่ๆภายในใจเขาก็วูบไหวแปลกๆ

            อย่างกับว่า…

          มันจะเป็นวันสุดท้าย

-Bewith You-

            “วันนี้สนุกมากเลยนะครับ จัดแบบนี้ทุกปีเลยหรือครับ?” เด็กหนุ่มเอ่ยในขณะที่เราย่ำเท้าไปบนผืนหญ้าริมน้ำผ้าผืนนิ่มยังคงคล้องข้อมือของเราทั้งสองไว้แบบนั้น

            “อื้อ ฤดูร้อนของทุกปีแหละ” เด็กหนุ่มพยักหน้ารับรู้ผืนนภาสีน้ำเงินเข้มในค่ำคืนนี้แววระยับไปด้วยหมู่ดาวนับพันสะท้อนลงบนผืนนทีเป็นแสงระยิบระยับ สวยงามแปลกตาในแบบที่เด็กเมืองกรุงไม่เคยพบเห็น

            “จีฮุนอา… ฉันน่ะ… รอให้ฤดูร้อนปีหน้ามาถึงไม่ไหวแล้วล่ะ”

            “…”

            “ตอนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ต่อให้จะเดินผ่านผู้คนมากมาย.. ฉันน่ะ… ก็ยังเอาแต่คิดถึงจีฮุนนะ..”

            “ อ๊ะ”

            หน้ากากที่เคยอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาถูกทาบลงมาบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม 

ใบหน้าคมคายเคลื่อนเข้าใกล้

กลิ่นกายหอมกรุ่นลอยฟุ้ง

และรอยจูบถูกกดลงตรงตำแหน่งแก้มข้างขวา 

– หัวใจของพัคจีฮุนพองโต

            กลิ่นหอมกรุ่นถอยออกไป ในขณะที่เสียงทุ้มนุ่มเริ่มเอื้อนเอ่ยอีกครั้ง

            “หน้ากากนั่นน่ะ”

            “…”

          “เก็บเอาไว้นะ”

            แปลกที่รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อวันนี้ กำลังทำให้เขารู้สึกใจหาย..

            ฤดูร้อนปีหน้า…

          จะยังมีเขาอยู่ไหมนะ?

            “คิคิ รอด้วยซี่ อ๊ะ!”

            “เกือบไปแล้วนะ ระวังกันหน่อยสิเด็กๆ” เด็กชายที่ถูกคว้าแขนเอาไว้โค้งศีรษะให้ร่างสูงโปร่งอย่างขอบคุณก่อนจะวิ่งตามเพื่อนออกไป

            “น่ารักดี- ซองอู!?” เด็กหนุ่มร้องเสียงหลงเมื่อปลายนิ้วของคนรักกำลังเลือนรางพัคจีฮุนตัวแข็งทื่อในขณะที่คิดย้อนกลับ

            “เด็กคนนั้น! มนุษย์หรือ?!” ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับมาหาเขา ดวงตาสีเฮเซลนัทเบิกกว้างแต่เพียงครู่มันก็หยีลง

            ณ ตอนนั้น พัคจีฮุนน่ะ…

            “จีฮุนอา มาสิ”

            “ฮึก..”

            “มาสิ ตอนนี้ฉันน่ะ กอดเธอได้แล้วนะ”

            “ฮึก ซองอู!” 

          พัคจีฮุนน่ะเจ็บ – เจ็บอย่างกับจะตายเลย

น้ำสีใสไหลอาบแก้มยามที่เขาสวมกอดบนร่างกายอุ่นกลิ่นกายหอมกรุ่นแตะเข้าจมูกมากกว่าทุกครั้ง แต่เพียงไม่กี่วินาทีทุกอย่างก็พลันหายไป

ดับสิ้น

สาบสูญ

ว่างเปล่า

ราวกับไม่เคยมีอยู่จริง

คำพูดสุดท้ายของซองอูยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทราวกับมีคนกรอมันไปมาในหัวของเขา

“ฉันรักจีฮุนนะ”

ไม่ว่าเมื่อไหร่

ไม่ว่าที่ใด

พัคจีฮุนน่ะ -

“ฮึก… ฉันก็รักซองอูเหมือนกันนะ”

จะรักแค่องซองอูตลอดไป

มือเล็กคว้าหน้ากากที่ตกข้างกายขึ้นมากอดไว้น้ำตาสีใสหลั่งรินลงมาอีกครั้ง อีกครั้ง และ – อีกครั้ง

ไม่มีอีกแล้วเสียงทุ้มที่คอยปลอบประโลม

ไม่มีอีกแล้วความรู้สึกอุ่นใจ

ไม่มีอีกแล้วดวงตาคมที่แสนอบอุ่นมากมาย

ไม่มีอีกแล้ว…

ไม่มีองซองอูอีกต่อไปแล้ว…

-Bewith You-

          ครืด

            เสียงประตูรถไฟเลื่อนเปิด ขาเรียวก้าวพาร่างกายเหยียบลงบนชานชาลาสูดกลิ่นที่แสนคิดถึงเข้าเสียให้เต็มปอดหน้ากากแสนคุ้นเคยถูกยกให้ขึ้นมาอยู่ในระดับสายตา

            กลับมาแล้วนะซองอู…

          ฉันกลับมาอยู่กับซองอูที่นี่แล้วนะ

-Bewith You-

[Talk]

สวัสดีค่ะ ฮืออย่าเพิ่งโยนหม้อใส่เราที่พาดราม่าขนาดนี้นะคะ T_T

จริงๆเรื่องนี้เราเขียนไว้สักพักแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้ลงสักที

วันนี้ก็เลยเอามาลงให้ทุกคนได้อ่านกันค่ะเพราะเดี๋ยวเราจะต้องขอตัวไปสอบไฟนอลแล้ว555

น่าจะหายไปสักพักเลยล่ะค่ะจนกว่าจะสอบเสร็จอย่าเพิ่งลืมกันน้า (; - ;)

สำหรับเรื่องนี้เราเขียนอิงตามอนิเมะเลยค่ะดูแล้วประทับใจมากๆเลย เศร้ามากๆ อินมากๆ (และพระเอกก็หล่อมากๆ5555)

อาจจะมีหลายคนที่เคยดูแล้วสำหรับใครที่ยังไม่เคยดู ถ้าว่างๆลองไปดูกันได้นะคะ ชื่อเรื่อง Hotarubi no mori e ค่ะเราแนะนำมากๆเลย :-)

ฝากเรื่องนี้ไว้ในใจทุกคนด้วยน้าแล้วเจอกันใหม่เมื่อเราสอบเสร็จค่ะ แฮ่ะๆ ซียูค่า~