เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกับเสื้อคลุมสีเหลือง
ที่กลายเป็นสีโปรดของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เด็กผู้หญิงที่อยากโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี
ได้ใช้ชีวิตอย่างที่อยากใช้ ได้ไปในที่ที่อยากไป ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ

แต่เพราะเธอยังเป็นเพียงเด็กผู้หญิง
เธอเลยยังใช้ชีวิตที่อยากใช้ไม่ได้ ยังไปในที่ที่อยากไปไม่ได้

แม่ของเธอบอกว่า
ถ้าเธอทำให้หมาป่าทุกตัวเป็นเพื่อนกับเธอได้
เธอจะได้โตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี

เด็กผู้หญิงจึงออกจากบ้านและเข้าป่าไปเพื่อหาหมาป่า
พยายามเป็นเพื่อนกับพวกมันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ 

ทุกวันนี้ เด็กผู้หญิงคุยกับหมาป่าได้แล้ว
แต่ก็ยังไม่ค่อยแน่ใจว่าหมาป่าจะเป็นเพื่อนที่ดีได้หรือเปล่า

เพราะการที่เธอรับมือ ต่อรอง และคุยกับหมาป่าได้นั้น
มันไม่ได้หมายความว่า หมาป่าจะไม่กัดเธอในอนาคต

เพราะกว่าที่เธอจะคุยกับหมาป่าได้นั้น
เธอร้องไห้ไปมากมายกับบาดแผลที่ได้รับ

และหมาป่าตัวล่าสุด ยอมคุยและเล่นกับเธออย่างง่ายดาย..
แต่ใครจะรู้ ว่ามันจะแว้งกัดเธอเมื่อไหร่

มันอาจจะหลอกล่อให้เธอเล่นและเดินคุยกับมันเข้าไปในป่าลึก
แล้วค่อยกัดเธอที่หน้าบ้านของมันก็ได้

แต่ถึงคิดได้อย่างนั้น.. เด็กผู้หญิงก็ไม่กลัวที่จะโดนกัด
เพราะสุดท้ายแล้ว ต่อให้หมาป่าลวงเธอเข้าไปในป่าลึกแค่ไหน
เธอจะมองเห็นแสงไฟที่แม่เธอส่องเรียกเธอให้กลับบ้านเพื่อไปทำแผลเสมอ

และทุกแผล.. มันคือบทเรียน