“มาที่นี่เพราะชอบฟังแจ๊สหรือ” ชายหนุ่มที่นั่งถัดไปเอ่ยทักขึ้นหลังจากเราดื่มหมดไปคนละสองแก้ว เขาเอียงคอ แกว่งแก้วไวน์ในมือเล็กน้อย น้ำแข็งในแก้วกระทบกันเสียงเบาเคล้าเสียงเพลงแช่มช้าแว่วมาจากเครื่องเล่นแผ่นเสียงที่ตั้งห่างออกไปไม่ไกล
"จะว่างั้นก็ได้" ผมตอบ รีบยกเครื่องดื่มในมือขึ้นจิบกลบเกลื่อน ผมแทบไม่รู้จักเพลงแจ๊ส อันที่จริงแยกแจ๊สกับบลูส์ไม่ออกเสียด้วยซ้ำ ระหว่างฝืนกลืนเหล้ารสขมปร่าลงคอจึงได้แต่ภาวนาให้เขาไม่ชวนคุยเรื่องดนตรีต่อ ก่อนมาที่นี่ได้ยินมาว่าบาร์นี้ขึ้นชื่อเรื่องเพลงหายาก แน่นอนว่าผมไม่ได้มาเพราะเรื่องนั้น
“
“
ผมไม่ตอบ แสร้งเบนสายตาไปทางอื่นแก้เก้อทว่าด้วยพื้นที่ของบาร์ที่ค่อนข้างแคบทำให้ไม่มีอะไรให้มองมากนัก กวาดสายตาเห็นบาร์เทนเดอร์ยืนพิงเคาเตอร์ด้วยท่าทีเคร่งขรึม ด้านหลังมีขวดเครื่องดื่มบนชั้นเรียงเป็นระเบียบล้อแสงสลัวสีส้มอ่อน
People say in Boston even beans do it
Let's do it, let's fall in love
อย่าดีกว่า
หากตกลงปลงใจไปตอนนี้ ความสัมพันธ์ของเราจะจบเมื่อแสงแรกของพรุ่งนี้มาเยือน มีเพียงเรื่องนั้นที่ชัดเจน
เราต่างกันเกินไป...ในหลายๆ แง่
“ผมชอบ
ผมยิ้มมุมปากเลียนแบบเขา หันไปยื่นแบงก์พันให้บาร์เทนเดอร์
“มือลั่นครับ”
//ลาก่อน
แปะสำหรับคนที่งง :
ช่างกล้าาาาาาาาา ทั้งเรื่องมุกนี้และเรื่องที่ตอบรับคำชวนเล่น Novelber ไป 555555555 ไม่ได้เขียนมาร่วมสามปีได้มั้ง ใครหลงเข้ามาก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ //กำกาวแน่น
ปล. ทุกเรื่องเขียนวันต่อวันค่ะ ไม่มีพล็อตแน่นอน *หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง*
cover photo from https://www.ted.com/playlists/335/talks_for_jazz_lovers
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in