ผมกับตะปูพิมพ์ไลน์คุยกันมาได้เกือบ 2 เดือน เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ของเราทั้งสองคนดีขึ้นเรื่อย ๆ แต่ตะปูยังคงวางตัวเป็นปกติไม่มีทีท่าว่าจะชอบผมมากกว่าความเป็นเพื่อนเป็นพี่ เธอยังคงคุยกับผมเหมือนวันแรกที่เข้ามาทักในอินบ็อกซ์ระหว่างที่คุยกันผมไม่กล้าหยอดคำหวานหรือจีบเธอเลย เพราะเธอจะปรามเสมอเวลาพิมพ์ข้อความจีบหรือหยอดคำหวานส่งไปให้เธอ

“พี่อย่าเยอะ  ตะปูไม่ชอบ”

ผมอ่านข้อความแล้วถึงกับอึ้งไปชั่วขณะยอมรับว่าท้อมากแต่ผมยังยืนหยัดสู้ต่อไปจะยอมแพ้เรื่องแค่นี้ไม่ได้ เพราะความรู้สึกผมมันไปไกลกว่าที่ตะปูคาดคิดและเข้าใจเสียแล้ว ผมชอบตะปู ชอบในแบบที่เธอเป็นเธอ แต่ผมไม่กล้าบอกเธอ

“ตะปูอยากเปิดร้านคาเฟ่เอาแม่มาอยู่ด้วย ตะปูไม่อยากมีความรัก ที่ผ่านมาเจ็บมาเยอะแหละ” ผมยังจำข้อความนี้ได้ดีมันตอกย้ำทำให้ผมไม่กล้าจีบเธอ

ในที่สุดผมก็ตกผลึกความคิดที่กลั่นกรองออกมาเป็นอย่างดี ผมเปลี่ยนกลยุทธ์การคุยกับเธอ เริ่มหยอดคำหวานส่งไปให้ตะปูบ้าง แม้บางครั้งจะถูกตอกกลับหรือต่อว่ากลับมาแต่ไม่เก็บเอามาใส่ใจยังคงเดินหน้าทำแบบนี้เรื่อยไป  

“สักวันเธอต้องเข้าใจความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอ”ผมภาวนาและคิดเสมอว่าไม่ว่าอะไรมันจะเกิด มันก็ต้องเกิด ผมเตรียมใจยอมรับกับสิ่งที่ผมทำไว้แล้ว แต่ถ้าจะห้ามความรู้สึกที่มีต่อตะปูคงทำไม่ได้ จากนั้นผมเริ่มปฎิบัติตามแผนการโดยหยอดคำหวานส่งให้เธอบ่อยขึ้น ๆ  เริ่มรุกเธอที่ละนิดไม่ให้เธอรู้สึกอึดอัด ปล่อยมุกจีบเป็นครั้งคราว ระหว่างนี้ดูตะปูไม่ค่อยต่อว่ามากเหมือนก่อน แต่ก็ไม่แสดงอาการตอบรับว่าชอบหรือไม่ 

ครั้งหนึ่งตะปูบอกว่าโชคดีที่มีพี่มาคุยเป็นเพื่อนด้วย เพราะเธอใช้ชีวิตอยู่เพียงตามลำพังในมหานครซิดนีย์ ไม่ค่อยมีเพื่อนฝูงมากนักจะปรึกษาหารือกับใครก็ลำบาก มีผมมาเข้ามาเป็นเพื่อนคุยก็ดีได้ปรึกษาบางเรื่องได้ เพราะผมเป็นผู้ใหญ่ผ่านชีวิตมาเยอะน่าจะหาคำตอบให้เธอได้ดีจากปัญหาที่เธอคิดไม่ตก เพราะหลังจากตะปูเลิกกับนักมวยรุ่นน้องคนนั้นไปแล้ว เธอไม่ค่อยเปิดใจคบกับใครอีกจะมีคนเข้ามาคุยด้วยบ้างจีบบ้างแต่เมื่อเธอไม่เล่นด้วยก็จะหายไป  

วันหนึ่งระหว่างที่เรากำลังพิมพ์ไลน์คุยกัน อยู่ดี ๆ ตะปูเกิดเงียบหายไป หายไปนานมากจนผมไม่แน่ใจว่าเกิดเหตุร้ายขึ้นกับตะปูหรือไม่ จึงพิมพ์ข้อความถามไปแต่ก็ไม่ได้คำตอบ จากนั้นเวลาผ่านพ้นไปเกือบหนึ่งชั่วโมง

“เดี๋ยวตะปูขอคุยธุระกับเพื่อนก่อนนะคะ เสร็จแล้วจะมาคุยด้วย” นั่นเป็นข้อความที่เธอตอบกลับ

ผมรอจนถึงเย็นไม่เห็นมีวีแววว่าตะปูจะส่งข้อความมาคุยด้วยรู้สึกใจคอไม่ดีกังวลว่าตะปูต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน แต่ทำไมครั้งนี้ตะปูถึงไม่ปรึกษาผมเหมือนเช่นทุกครั้งหรือเป็นเพราะปัญหาเกิดจากตัวผมเองที่ทำให้เธอไม่พอใจ ผมเริ่มสับสนและกังวลมากขึ้นจนอดรนทนไม่ไหว

“ตัวเล็กเป็นอะไรหรือป่าว ทำไมวันนี้ไม่คุยกับพี่เลยอ่า” ตะปูยังไม่เปิดอ่านจนเวลาล่วงเลยจนค่ำ

“ตัวเล็กมีอะไรไม่สบายใจหรือป่าว ตอบพี่หน่อย” ผมพิมพ์ถามย้ำอีกครั้ง

“พี่ไม่ต้องเข้ามาคุยกับตะปูอีกแล้วนะ”

“ทำไมอ่า เกิดอะไรขึ้น”

“ผู้ชายมันก็เป็นแบบนี้ทุกคนละ”ผมอึ้งกับข้อความนั้น

“เกลียดนัก ผู้ชายที่ชอบโกหก”

“เกิดอะไรขึ้น บอกพี่ได้ไหม”

“พี่เลิกติดต่อตะปูเหอะ หรือบล็อคตะปูไปเลยก็ได้”