ส่วนของข้าพเจ้านั้น มีเยอะนะ อยู่ที่ว่าจะนึกถึงตอนไหนก็เท่านั้นเอง บ้างครั้งหลงลืมไป ว่าเรื่องนี้เราชอบนิ หรือแต่ก่อนร้องไห้คร่ำครวญเบอร์ไหน บางทีอารมณ์ไหนก็ไม่ทราบ คิดอยากจะดูซะงั้น 

อาทิตย์ที่แล้ว จู่ๆก็นึกอยากดูซีรี่ส์เกาหลีเรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องที่ดังมากๆในไทย เชื่อว่าคอซีรี่ส์น่าจะเคยดูหรือผ่านตามาบ้างแน่นอน ส่วนอิชั้นนั้น ต้องใช้คำว่า รักเลยแหละ รักมากก เลิฟยูเบบี้ โดยเฉพาะผู้ชายในเรื่อง 555555 เป็นแฟน(มโน)คอลเลคชั่นอันดับแรกๆ ก่อนจะทยอยมีมาเรื่อยๆจนถึงปัจจุบัน ซึ่งตอนนี้สี่ห้องหัวใจ ถูกสับย่อยยิ่งกว่าหุ้นของกูเกิลซะอีก 

ยิ่งเดี๋ยวนี้คนหล่อกับคนเก่ง ผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด จิตใจชะนีขี้อ่อนไหว&ขี้เหงา จะไปไหนรอดคะ ผู้หญิงฉลาดอย่างเรา ก็เลยแก้ปัญหาด้วยการ...  รักมันทุกคนนี้แหละ เหมาแม่ง 5555 จะมากจะน้อย ก็ถือว่าเป็นความรักนะคะ

เจ้าหญิงวุ่นวายกับเจ้าชายเย็นชา แค่เอ่ยชื่อ ก็อ๋อทันที แทบจะเป็นสูตรสำเร็จของชื่อซี่รี่ส์เกาหลีที่ถูกแปลเป็นชื่อในไทย ส่วนใหญ่ก็จะสไตล์แบบนี้กันทั้งนั้น เอาตรงๆนะคะ ดูก๊องแก๊ง กะโหลกป๊งมากๆ ใช้ชื่อนี้จริงดิ? อ้ากเรียล!?

แต่พอดูแล้ว ก็ต้องบอกว่าสมชื่อเขาอ่ะนะ นางเอก(ยูนอึนฮเย)วุ่นวายวื้นวือสมชื่อจริงๆ ยอมรับว่าตอนดู ไม่เชียร์นางแม้แต่น้อย รำคาญระดับ10 ไม่หนับหนุนอย่างแรง บายส์ ส่วนนางรอง(ซงจีฮโย) แม้ในสายตาชั้นจะสวยกว่านางเอก เริ่ด เชิดกว่า ถึงตอนท้ายจะกลายเป็นนางร้ายช่องเจ็ดก็ตามแต่ ก็ไม่จิ้นใดๆ ไม่เอาใครท้้งนั้น ไม่เหมาะ ไม่จิ้น ไม่อิน 

เพราะอะไรน่ะรึ หึ (ยิ้มร้ายมุมปาก) เพราะชั้นจิ้นตัวเองให้ได้กับพระเอกมากกว่าไงล่ะ! 

องค์รัชทายาทหรือชิน(จูจีฮุน) ก็คือความดีงามในเรื่อง ตอนนั้นรักยังไง ตอนนี้รักมากกว่าเดิมไปอี๊ก  แต่ก่อนที่จะหลงเสน่ห์พระเอกน้านน อิชั้นหลงรักพระรอง(คิมจองฮุน)ก่อน 5555 อุปสรรคแห่งรักที่แท้ แหม ก็พระรองนางหล่อใสสไตล์โอป้ามากๆ ตอนเริ่มเรื่องก็เกริ่นมาซะน่าสงสาร โถ่พ่อคุณ ใครเห็นใครก็รัก 

ส่วนพระเอก ตอนแรกไม่เข้าใจ ว่าทำไมถึงได้เป็นพระเอก ไม่เป็กเลยอ่ะ ชอบแบบพระรองมากกว่า พอดูไปเรื่อยๆ สุดท้ายก็เข้าใจ ว่าทำไมเขาถึงได้เป็นพระเอก โหหห เสน่ห์ ท่วงท่า ออร่ามันพุ่งกระแทกตาเวอร์ ของแบบนี้ไม่ใช่ว่านักแสดงคนไหนคิดจะมี คิดจะสร้าง ก็มีได้อ่ะ พูดยากจริงๆ รู้แค่ว่า สุดท้ายดิชั้นก็เทใจหมดหน้าตักให้เขาอ่ะค่ะ เขิน

เนื้อเรื่องก็ตามชื่อเป๊ะๆเลย ไม่มีอะไรแปลกใหม่ เป็นแนวความรัก โรแมนติค ชิงสมบัติเล็กๆ พอหอมปากหอมคอ ให้คนดูอย่างเราเราได้เครียดบ้าง เพราะส่วนใหญ่จะเครียดกับความบ้าบอของนางเอกมากกว่า สำหรับข้าพเจ้า นิสัยนางเอกไม่ได้ร่าเริง สดใส น่าเอ็นดู น่าสงสารแต่อย่างใด มีแต่จะทวีความเหม็นเบื่อมากยิ่งขึ้น ส่วนใครที่ชอบนางเอก ก็ขออภัยด้วยนะคะ (ไหว้ย่อ)

แต่ถึงจะไม่ชอบนางยังไง ก็ชอบฉากเข้าพระ-เข้านางนะ ตอนดูโหยหวนขั้นสุด เขินจนมือหงิก แค่แตะนิดสัมผัสหน่อยก็ทัชใจมากๆ ยิ่งตอนที่พระเอกรู้ใจว่ารักนางเอกเข้าแล้ว ก็คือช่วยหามชั้นเข้าโรงพยาบาลที ไม่ไหว น่ารักเหลือเกิน โดยเฉพาะฉากที่พระเอกพานางเอกไปเที่ยวทะเลกันสองคน นักแสดงเล่นดีมากๆ จนนึกว่าไม่ใช่การแสดง ให้ความรู้สึกเรียล 

 

ยิ่งฉากในรถที่นางเอกหนุนตักพระเอก แล้วพระเอกค่อยๆเลื่อนมือไปกุมมือนางเอกอ่ะ โดยที่สายตาก็ยังจดจ้องกับหนังสือที่มืออีกข้างถืออยู่ ธรรมชาติมากก แฟนมาก ไม่มีบทพูดอะไรเลย ได้ยินแต่เสียงคลื่น แต่ชั้นกลับชอบฉากนี้ที่สุด

ส่วนเพลงประกอบนั้น จนถึงตอนนี้ก็ยังฟังอยู่เสมอ ฟังอยู่ตลอด  ตอนดูก็สะดุดกับเพลงทันที เพราะมาก ฟังทีไร ภาพในหัวก็จะมีแต่ซีรี่ส์เรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ ลำดับเป็นฉากๆ ให้อารมณ์ย้อนวัย เหมือนเพื่อนที่โตมาด้วยกัน คล้ายรักแรกอ่ะ ไม่ใช่เรื่องที่ดีที่สุดในโลก ดังที่สุด  แต่ก็รักมากสุดๆ ฮืออ พูดแล้วจะร้อง อยากกลับไปเป็นเด็กจัง ยังจำอาการตั้งตารอวันเสาร์-อาทิตย์ เพื่อดูเรื่องนี้อยู่เลย เหมือนพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง