'ฉันกำลังทำอะไร?" เป็นสิ่งที่ฉันตั้งคำถามกับตัวเองตลอดเวลา
ตั้งแต่เด็ก ฉันเป็นเด็กที่เติบโตบนเส้นทางของเหตุและผล
ทุกเรื่องต้องมีเหตุผลมารองรับ แม้บางครั้ง เหตุผลนั้นจะแสนไร้สาระก็ตาม
จำได้ว่า เมื่อยังเล็ก ชอบเรียนภาษาและวิชาสังคมมาก
แต่ก็มองไม่เห็นภาพตัวเองจะทำอาชีพอะไรและจะเลี้ยงดูตัวเองอย่างไร
ด้วยความที่คนรอบตัว ไม่เป็นหมอ ก็เป็นทันตแพทย์ หรือก็วิศวะ
'ฉันจะเป็นหมอ' จึงเป็นเป้าหมายที่ตั้งไว้
ความจริงแล้ว ก่อนที่จะบอกแม่ว่า 'อยากเป็นหมอ' เคยพูดว่า 'อยากเป็นดอกเตอร์'
โดยที่ตอนนั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า จะเป็นดอกเตอร์ด้านอะไร
เมื่อตอนเข้ามหาวิทยาลัย
จำได้ว่า ได้ความถนัดแพทย์น้อยมากและเป็นจุดที่เปลี่ยนชีวิตเราไปโดยสิ้นเชิง
ตัดสินใจ เปลี่ยนมาเรียนบัญชี และมองภาพตัวเอง 5ปี หลังจากวันนั้นไว้ชัดเจน
แต่เมื่อเวลาสามปีผ่านไป จนมาถึงตอนนี้ ที่กำลังฝึกงานอยู่
ฉันเหมือนคนกำลังจมน้ำ หายใจไม่ออก ไม่รู้ว่า ตัวเองกำลังทำอะไร
รู้สึกกลัวการใช้ชีวิตวัยผู้ใหญ่
กลัวการเปลี่ยนแปลง
กลัวช่วงเวลาของการใช้ชีวิตที่จะหายไป
กลัวค่าตอบแทนของมัน จะไม่คุ้มค่า
กลัวว่า สุดท้าย จะสูญเสียความเป็นตัวเองไป
ฉันเป็นคนหัวกลางๆ เป็นคนเฉยๆกับเกือบทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามา
เรียกได้ว่า เป็นคนที่ตั้งสติรับมือกับปัญหาได้ดีในระดับหนึ่ง
แต่ฉันในตอนนี้ กำลังไขว่คว้าสิ่งที่มองไม่เห็น เพื่อสิ่งที่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจ
ช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าสับสน
เพื่อนของฉันเคยพูดไว้ว่า 'เราจะไม่รู้ว่าไม่ชอบ จนกว่าจะได้ลองทำจริงๆ'
ช่างเป็นคำพูดที่กระทบใจเหลือเกิน
หรือความจริงแล้ว สิ่งที่เราตามหาก็ยังคงเป็นชีวิตที่เรียบง่าย
ไม่ต้องวิ่ง ไม่ต้องแข่งขัน
เมื่อสองปีก่อน ไม่รู้สึกเลยว่า อยากกลับไปเรียนหมอ
แต่ตอนนี้ รู้สึกว่า งานของเรามันไม่ตอบโจทย์จิตใจของเราเลย
หากเรากำลังมองแค่เปลือกอยู่หรือเปล่า?
บางที เราก็แค่ต้องเตรียมตัวให้พร้อมกับทุกโอกาสที่ผ่านเข้ามา
มองหาสิ่งที่ใช่และวิ่งเข้าหามันอีกครั้ง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in