คราวนี้เสียงนั้นดังขึ้นดุดันขึ้น แก้วกดดันมากยิ่งขึ้น เหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามใบหน้า ในคอเริ่มแห้งผากด้วยความเครียดที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

  แก้วพูดพร้อมหันไปสบตาเจ้าของเสียงนั่นที่นั่งดูอยู่ด้านหลัง ด้วยสายตาที่วิงวอนซึ่งขณะเดียวกันน้ำตาหยดน้อยๆกำลังก่อตัวขึ้น

  เสียงนั่นหยุดลงก่อนจะจบประโยค พลางถอนหายใจด้วยความรำคาญแล้วเบือนหน้าหนีแสดงความไม่พอใจยิ่งขึ้น

   แก้วรวบรวมสติอีกครั้ง เธอสะอิดสะเอียดสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าเหลือเกิน หญิงสาววัยอย่างเธอทำไมต้องเจอเรื่องราวเลวร้ายอย่างนี้ แก้วพยายามนึกถึงคำบอกเล่าของเพื่อนสาวหลายคนที่เคยผ่านมันมา พวกเธอต่างกล่าวขวัญถึงความตื่นเต้นปนขยะแขยงในครั้งแรกที่ได้ลอง

  แต่แก้วกลับรู้สึกกลัว คงเพราะเธอเห็นดวงตาคู่นั้นก่อนหน้าที่จะเริ่มทำมัน เธอรู้สึกสับสนในจิตใจ ความผิดชอบชั่วดีเริ่มออกฤทธิ์ในสมองของเธอตอนนี้

           "เอาเลยให้มันจบๆไป ใครๆก็เคยทำมัน"

   "จะเจ็บมั๊ย ใครๆก็บอกว่าครั้งแรกมักจะได้ เลือดเสมอ"

            "ถ้าไม่ทำ ก็โดนเฆี่ยนเหมือนทุกที"

          "ฉันกลัว มันน่าขนลุกจะตาย ทำไมนะ.."

   เสียงสนทนากับตัวเองของแก้วดังก้องอยู่ในหัว เธอนิ่งไปราวสี่ถึงห้าวินาที แต่สำหรับคนที่นั่งรออยู่มันยาวนานนับครึ่งวัน เก้าอี้ที่มีคนนั่งอยู่ด้านหลังดังเอี๊ยดอ๊าด แสดงถึงการเริ่มขยับตัวของคนที่นั่งอยู่

     หนูรู้แล้วค่ะ หนูจะทำ!   

  ตอนนี้น้ำตาที่เอ่อในตาเริ่มล้นออกมา มันไหลไล้ไปตามแก้มสีชมพูเพราะเลือดฝาดและความตื่นเต้นที่เธอมี หัวใจเธอเต้นรัว ความรู้สึกถึงเส้นเลือดที่เต้นไปตามจังหวะของหัวใจ มันรู้สึกได้ไปตลอดทั้งตัว ตั้งแต่ขมับไปจนถึงอุ้งเท้าที่เปียกชุ่ม

    แก้วขยับตัวเข้าไปใกล้อีกครั้ง ผิวหนังที่เปลือยเปล่าสัมผัสกันอีกครั้งหนึ่ง ดวงตาคู่นั้นเริ่มดูดุดันกว่าเดิม ดูแล้วก็รู้สึกถึงความตื่นกลัวที่ซ่อนอยู่ภายในแววตาคู่นั้นเช่นกัน เนื้อตัวที่สัมผัสกันเริ่มเสียดสีกัน กล้ามเนื้อทั้งคู่เริ่มหดตัวและขยับไปตามธรรมชาติ คล้ายจะผลักอีกทางก็บีบรัดเข้า การดิ้นรนปัดป้องเกิดขึ้น แต่ความพยายามของอีกฝ่ายก็ไม่ลดละ พยายามกอดรัดให้แน่นขึ้นแน่นขึ้น

  น้ำตาแก้วไหลเป็นทาง ริมฝีปากเม้มกัดฟันแน่น เธอทั้งเกลียดทัั้งกลัวแต่ก็จำยอม เธอไม่สามารถต้านทานคำสั่งของคนที่นั่งอยู่ด้านหลังได้เลย 
     
    เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังจะทำนั้น เป็นสิ่งที่คนที่นั่งดูอยู่ด้านหลังเธอทำมาทั้งชีวิต แม้ว่าคนอื่นจะตราหน้าว่าเป็นคนชั่วช้าและบาปหนาเพียงใดก็ตาม ซึ่งตอนนี้ถึงเวลาที่เธอต้องทำมันบ้าง เพื่อสืบทอดงานชิ้นนี้ต่อไป แม้ว่าจะเป็นงานที่บางคนรังเกียจ แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นกระมัง หน่ำซ้ำยังช่วยให้คนรับมันสบายขึ้นด้วยอีกต่างหาก

   แก้วกัดฟันอีกครั้ง คราวนี้เธอพยายามปล่อยให้เป็นธรรมชาติ เพื่อนเธอเคยสอนไว้ว่าครั้งแรกอย่าเกร็ง ทำตามธรรมชาติสั่งก็พอ แก้วคลายแรงลง กล้ามเนื้อคลายตัวออก เส้นเลือดที่ปูดโปนที่ขมับเริ่มหายไป 

 อวัยวะนั่นทิ่มเข้ามาในร่างกายเธอ ความเจ็บปวดแทรกตัวอย่างรวดเร็วมาในระบบประสาทส่วนกลาง ร่างกายตอบสนองด้วยการหดตัวกลับของกล้ามเนื้อ แก้วร้องโอ๊ยด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ร่างทั้งสองผละออกจากกัน เลือดค่อยๆซึมผ่านออกมาตามรอยแยกของผิวหนังที่เจ้าวัตถุแปลกปลอมนั้นแทรกผ่านเข้ามา 

  ความเจ็บปวดท่วมท้นอย่างที่แก้วบอกไม่ถูก มันปวดตุ๊บๆอยู่อย่างนั้น คงเพราะมันเป็นอวัยวะที่มีเส้นประสาทมาหล่อเลี้ยง มีตัวรับความรู้สึกหนาแน่นมากที่สุดส่วนหนึ่งของร่างกายนั่นเอง มันถึงเจ็บได้มากมายขนาดนี้

  แก้วหันไปบอกยาย ยายของแก้วที่นั่งอยู่ ดันตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ก็โยกเยกอยู่ซักครู่เพราะอาการข้อเข่าเสื่อมที่คุกคามยายมานานหลายปี ยายค่อยๆเดินมาใกล้ๆ แก้วกดแผลที่นิ้วแก้ว เลือดยังไหลออกมาเรื่อยๆ 

  ยายค่อยเอื้อมมือที่เหี่ยวย่นมาบีบแผลที่นิ้วชี้ของแก้ว ค่อยๆบีบเอาเลือดออก แล้วช่วยแก้วเอาน้ำสะอาดล้างแผล

แก้วผยักหน้าหงึก พร้อมกอดโอบยายที่เอว เอาแก้มสีชมพูระเรื่อแนบกับผ้าถุงยาย แก้วรู้ดีว่ายายขายปลาทำปลามาตลอดสี่สิบกว่าปีมาแล้ว และหาเลี้ยงแก้วที่กำพร้ามาแต่เด็กด้วยอาชีพนี้เอง

 แล้วยายกับหลานก็ยืนกอดกันกลม ส่วนเจ้าปลาดุกตัวดีก็ดิ้นไปมาในถังต่อไป และรอดชีวิตไปอีกหนึ่งวัน....