วันนี้น้องวินโดว์จะบินกลับไทยแล้วครับ และผมกับเฉินก็ไปส่งเขาที่สนามบิน

เอาจริง ๆ ผมยังจำวันแรกที่เราขึ้นเครื่องมาจากสุวรรณภูมิได้เลย วินโดว์บอกกับผมว่ามันไม่เคยขึ้นเครื่องบินออกนอกประเทศมาก่อน มันเลยถามผมว่าขั้นตอนเป็นยังไงบ้าง ต้องผ่าน ตม. ก่อนหรือหลัง Security Check จากตรงนี้ไปต่อยังไง ผมยังจำได้

ตลอดสองเดือนที่ผ่านมา ถึงแม้ว่าพวกเราสี่คนจะทำงานกันคนละหน่วย แต่เราก็ยังติดต่อสื่อสารและนัดกันไปช้อปปิ้งและทำอย่างอื่น เช่น ไปขึ้นภูเขาด้วยกัน (ถึงแม้ว่าผมจะเป็นคนบ่นว่าเหนื่อยเยอะที่สุดในกลุ่มก็ตาม) ไปกินอาหารด้วยกัน วิ่งขึ้นรถไฟด้วยกัน และอื่น ๆ อีก พอมาถึงวันที่สมาชิกคนหนึ่งในแก๊งเราจะจากเราไป เราก็ใจหายนะ ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่

เดี๋ยว ๆ ๆ วินโดว์แค่กลับไทย มันไม่ได้ไปตายนี่หว่า เศร้าทำไมวะท๊อป

แต่เอาเถอะครับ พอเห็นวินโดว์กลับไทย ผมก็เริ่มเห็นนิมิตในอนาคตแล้วว่าเราต้องจากที่นี่ไปเหมือนกับวินโดว์ในอีกหนึ่งสัปดาห์ เราจะต้องจากเซิร์น เราจะต้องจากดินแดนในฝันที่เราฝันใฝ่จะมาทำงานด้วยกัน ดินแดนที่เต็มไปด้วยความทรงจำ มิตรที่ดี อาจารย์ที่เก่ง บรรยากาศที่เอื้อแก่การวิจัย ทุกอย่างที่เราไม่มีทางมีได้ในไทยมันกำลังจะหายไปในอีกหนึ่งสัปดาห์นี้แล้ว ทุกอย่าง

อีกหนึ่งสัปดาห์ เราจะไม่ได้ถือบัตรผ่านเซิร์น อีกหนึ่งสัปดาห์ เราจะไม่ได้มานั่งเขียนโค้ดทำงานในบรรยากาศแบบนี้ อีกหนึ่งสัปดาห์ เราจะไม่ได้ยืนทำกับข้าวชิล ๆ ตอนเย็น อีกหนึ่งสัปดาห์ เราจะไม่ได้เจอหน้าเพื่อน ๆ อาจารย์ที่ปรึกษา และคนอื่น ๆ อีก อีกหนึ่งสัปดาห์ เราจะไม่ได้ออกไปชิลหลังเลิกงานและในวันเสาร์อาทิตย์แบบที่เราทำกันมาตลอด อีกหนึ่งสัปดาห์ เราต้องจากเมืองเจนีวาอันแสนวิเศษนี้แล้ว (ถึงแม้ว่าค่าครองชีพจะแพงก็เถอะ)

ผมอยากจะร้องไห้จริง ๆ