ในรีวิวบอกว่า มันเป็นหนังเต็งหนึ่งชิงออสการ์ มันเป็นหนังที่ถ่ายด้วยกล้อง IMaX มันเป็นหนังที่มีดราม่าหลังฉายเยอะแยะไปหมด มันเป็นหนังที่ ไรอัน กอสลิ่ง แสดงได้นิ่งและคมขึ้นมาก และมันเป็นหนังที่โดนหนังไทยเรื่องหนึ่งเบียดตกขอบลดรอบฉายเหลือวันละรอบสองรอบ (ข้อหลังนี้ไม่มีในรีวิวนะ) ผมเลยรีบหาวันว่างไปดู

ดูแล้ว...ปรากฎว่า...โอ้... ผมยอมแพ้หนังอวกาศครับ ดูกี่เรื่องกี่ทีก็ใจหวิวๆ คิดแทนหนังทุกทีเลยว่า หากเราเป็นมนุษย์คนหนึ่งที่ลอยคว้างที่นอกโลก มันคงเหงาน่าดู มองไปทางไหนก็มีแต่ความว่างเปล่า แล้วพี่จะพยายามขึ้นไปทำม้ายยยยย

ตัดกลับมาที่หนังครับ พอมันไม่ใช่หนังที่เชิดชู อเมริกาจ๋า แต่กลับไปเล่าความเป็นมนุษย์คนหนึ่ง ของ นีล อาร์มสตรอง เราก็ได้รู้ว่า นีลต้อง สตรองแค่ไหน และต้องแลกกับอะไรบ้าง (ตัวเอง ความรัก ชีวิตครอบครัว ) เพื่อให้ได้มาซึ่ง ความฝัน ความสำเร็จ( ส่วนตัวผมกลับรู้สึกว่า.. เขาทำสิ่งนี้ เพื่อจะลบปมบางอย่างในใจ )

อีกอย่างสิ่งที่มองข้ามไม่ได้ และคิดว่า เป็นประเด็นหลักของหนังคือ หนังเล่าเรื่องคนหลังบ้าง ของนีล หนังทำให้รู้สึกว่า การเป็นภรรยาของนักบินอวกาศมันต้องสตรองเบอร์นี้เลยนะเว้ย ต้องรับผิดชอบชีวิต ที่เหลือของคนในครอบครัว ยังไงบ้าง

ฉากที่กดใจลงไปลึกที่สุดสำหรับผม คือ ฉากการล่ำลา ครอบครัวบนโต๊ะอาหารก่อนออกเดินทางไปกับ อพอลโล 11 บางทีการหายไปเฉยๆ ยังดีกว่าการลำลาแล้ว ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเจอกันอีกไหม อ่ะเน๊อะ

ดูแล้วได้อะไรหลายอย่างเยอะเลยครับ (แต่ต้องวางประเด็นดราม่า ที่ว่า การไปดวงจันทร์นี่เป็นเรื่องจริงหรือจัดฉากเด้อ พี่เถียงกันมาตั้ง 40 กว่าปีแล้ว จนป่านนี้ยังเถียงกันอยู่เลย)

ผมชอบฉากตอนจบเป็นที่สุดงดงามในความรู้สึกมากๆ