บ่ายวันหนึ่ง ขณะที่ผมนั่งหน้าคอมฯ ในสถานที่ทำงาน
ผมสัมผัสพลังงานบางอย่างรอบๆ ตัวของผม มันจ้องเล่นงานผมอย่างบ้าคลั่ง พลังงานรุนแรงมากเหลือเกิน ผมพยายามต่อกรและยืดเยื้อและต่อกรกับมัน แต่มันพยายามทำให้ร่างกายไร้เรี่ยวแรง
ผมทนนิ่งเฉยไม่ได้ ผมตัดสินใจคว้าแก้วที่วางอยู่ข้างๆ แป้นพิมพ์ ลุกขึ้นจากเก้าอี้พนักพิงสูง เปิดประตูออฟฟิต เดินไปยังห้องครัว ฉีกซองกาแฟ เทกาแฟลงในแก้ว ทิ้งซองกาแฟ กดน้ำร้อนจากกระติก น้ำเติมให้เต็มแก้ว หยิบช้อนมาคนอย่างช้าๆ สูดกลิ่นกาแฟ หลังจากนั้นผมเดินมองวิวทิวทัศน์ของเมืองที่อยู่ข้างนอกประตูกระจกใส และจิ๊บกาแฟอย่างสบายใจ
"ตึง!!! ตึง!!!"
แผ่นดินสั่นสะเทือนคล้ายๆ กับแผ่นดินไหว มันสั่นเป็นจังหวะๆ ผมทรงตัวไม่ค่อยได้ น้ำกาแฟกระฉอกออกจากแก้ว ลวกมือของผม ผมวางกาแฟไว้บนโต๊ะครัว
"กริ๊งงงงงงงงงง!!!"
เสียงสัญญาณเตือนภัยฉุกเฉินในออฟฟิตดังขึ้้น ผู้คนที่อยู่ภายในห้องที่ทำงานของผมลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว เปิดประตู วิ่งออกจากห้องไปตามทางหนีไฟ พวกเขาวิ่งหนีกันอย่างขะมักเขม้น ในขณะที่ผมหยุดนิ่งเฉย และนึกในใจว่านี่เป็นบ้าอะไรกัน
ทันใดนั้นเอง ห้องที่ได้รับแสงสว่างจากหลอดไฟ กลับสว่างจ้าเป็นอย่างมาก แสงสีขาวแทงเข้าสู่ตาของผม ผมเอามือบัง เมื่อตาปรับแสงได้ ก็พบว่าเพดานกลายเป็นท้องฟ้า เมฆยามบ่ายที่สดใส และมีตึกสูงๆ เรียงรายอยู่รอบๆ
ก็แน่ละ ก็เพดานตึกมันหายไปนี่นา
ผมเห็นสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ สูงประมาณ 200 เมตรเดินข้างๆ ตึกของผม มันมีตาสีเหลือง กลมใหญ่ มีปากอ้าออกมาให้เห็นเขี้ยวฟันที่แหลมคม มีน้ำลายยืด ไหล ระหว่างเขี้ยวฟัน ผิวหนังปกคลุมด้วยเกล็ด มือเล็กๆ ที่มีเล็บอันแหลมคม พยายามกวาดล้างตึกที่ขวางทางเดินมัน
"ติ๊ด ติ๊ด"
เสียงจากนาฬิกาข้อมือสีทองที่ผมยืมมาจากเพื่อนดังขึ้น ผมมองดูนาฬิกา หน้าปัดของมันมีข้อความแจ้งเตือน SOS และปุ่มสีเขียว ผมแตะปุ่มสีเขียวปุ่มนั้น
และแล้วชุดออฟฟิตของผมเปลี่ยนสภาพเป็นชุดสีแดงรัดติ้วแนบเนื้อ มีดาบสะพายอยู่ข้างหลัง และในไม่ช้า มีเพื่อนๆ ที่ใส่ชุดเหมือนผมวิ่งมาจากประตูอีกฝั่งหนึ่งของห้อง
"เรด พวกเราปล่อยมันไม่ได้นะ เราต้องรีบจัดการมัน"
"แต่เราจะจัดการมันยังไงล่ะพี่บลู"
"หนูว่า หนูต้องพึ่งพาสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ในตำนานแล้วล่ะ พิ้งค์กี้"
"กรีน เห็นด้วยครับผม"
"แล้วผมจะพูดอะไรดี"
"นายเงียบไปเถอะนา เยลโล่ว นายไม่มีบทในละครเรื่องนี้"
ผมและเพื่อนๆ ทั้งสี่คนชูแขน ชี้นิ้วขึ้นไปยังท้องฟ้า และพูดพร้อมๆ กันว่า
"งั้นพวกเราขอบูชายัญจอมเวทย์มนต์ขาวชาออตกับไนท์ทูซาหวอด แล้วอัญเชิญบลูโน้ทแบล๊กดราก้อนออกมา"
เมื่อผมพูดจบมีเสียงคำรามมาจากอีกฟากหนึ่งของเส้นขอบฟ้า วัตถุประหลาดพุ่งตรงพุ่งตรงมาที่ตึกทำงานผมอย่างรวดเร็ว
ในพริบตาเดียว หุ่นยนต์ที่มีลักษณะเหมือนมังกรเหล็ก จมูกสีน้ำเงิน ร่างกายสีดำ ตัวใหญ่โตมโหฬารอยู่ข้างหน้าผม มันอ้าปากออกมา ผมและเพื่อนทั้งห้ารีบวิ่งเข้าไปในปาก
ภายในปากของมัน มีลักษณะเหมือนห้องจตุรัสขนาดประมาณ 20 ตารางเมตร มีกระจกใสหน้า ส่องเห็นภาพตึกที่ทำงานของผม และมีตู้คอนโทรลติดกับกระจกข้างผม มีที่นั่งจำนวน 5 ที่นั่ง ผมเดินไปนั่งข้างหน้าสุด ส่วนเพื่อนอีกสี่คนที่เหลือ แยกย้ายไปประจำที่นั่งของตนเอง
"พร้อมแล้วพี่เร้ด....สับคันโยกแล้วเดินเครื่องยนต์ได้เลย"
ผมเอามือดันคันโยกที่อยู่ข้างหน้าอย่างสุดแรง แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ทำไมมันเป็นอย่างนี้"
"นายบิดกุญแจนะ"
"ใช่ จริงด้วย"
"คาดเข็มขัดนิรภัยด้วยนะ"
"ได้เลยพี่บลู.....พร้อมแล้ว เดินเครื่องยนต์ได้"
หลังจากนั้นผมดันคันโยกอีกครั้ง เสียงต๊อกๆ แต๊กๆ ดังขึ้น พร้อมกับควันสีดำที่พ่นออกมาจากท่อไอเสียของหุ่นยนต์ มังกรเหล็กสั่นกระตุกจนผมและเพื่อนเกือบตกจากเก้าอี้ หลังจากนั้นมังกรเหล็กร้องคำรามใส่สัตว์ประหลาด
ผมกับเพื่อนพยายามบังคับมังกรเหล็กให้ต่อสู้กับสัตว์ประหลาดตัวนั้น ทั้งข่วน ตะปบ และกัดผิวหนังของสัตว์ประหลาด แต่มันก็ไม่สร้างริ้วรอยใดๆ
ผมสังเกตเห็นครีบมันเปล่งแสงสีทองที่อยู่ข้างหลังของมัน หลังจากนั้นมันพ่นไฟออกมาจากปาก ตรงดิ่งเข้ามาหามังกรเหล็กของผม ผมบังคับให้หุ่นมังกรเหล็กหักหลบลำแสงมัน ผมหักหลบพ้นจากลำแสงพิฆาตนั้น แต่ผมต้องแลกกับการเสียการควบคุมส่วนด้านขวา
"ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด"
เสียงสัญญาณหน้าตู้คอนโทรลดังขึ้นอีกครั้ง แสงสีแดงในห้องกระพริบเป็นจังหวะ ผมมองไปที่ตู้คอนโทรล เห็นหน้าจอตัวหนึ่ง มีข้อความสีแดงแจ้งเตือนว่า พลังชีวิตเหลือน้อย ผมต้องรีบไปเติมพลัง ผมสั่งให้บลูดึงคันโยกที่หน้าตู้คอนโทรล ปล่อยพลังงานอย่างเต็มที่ เตรียมจะถอยหนีไปเติมพลังชีวิต
แต่เจ้าตัวประหลาดมันจับขามังกรเหล็กเอาไว้ มันดึงขา ทำให้มังกรเหล็กไม่สามารถเคลื่อนที่ได้ เชื้อเพลิงของมังกรเหล็กสีดำหมดถัง ผมเห็นมันง้างมือขึ้นบนฟ้า และตบเข้าที่หัวของมังกรเหล็ก ทำให้ผมรู้สึกมึนตามไปด้วย
"ตื่นได้แล้วโว้ย...." ผมลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ผมเห็นแฟนใส่เสื้อสายเดี่ยวสีขาว กางเกงสั้นยืนข้างเตียงผม "วันนี้จะไปทำงานไหมเนี่ย"
"จ้า จ้า ผมจะไปทำงานนะที่รัก"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in