แต่เอาความจริงคือมึงจองตั๋วรถทัวร์ไม่ทัน มึงไม่อยากนั่งหรอก รถไฟชั้นสาม ช่วงสงกรานต์ …เชื่อกู คือพื้นที่ทุกภาคส่วนจะเต็มไปด้วยมนุษย์     เก้าอี้ พื้น ตะแกรงวางกระเป๋าบนหัวยังมีคนไปนอน

แค่เรื่องง่ายๆ อย่างการลุกไปปลดทุกข์ ก็กลายเป็นเรื่องตื่นเต้นขึ้นมาได้

เดินกลับมาที่นั่งกูจะยังอยู่ไหม ไหนยังจะต้องเดินเหยียบย่ำร่างของผู้คนบนพื้นมากมาย เพื่อไปเจอกับห้องน้ำ..ที่พัง แล้วแม่งเอาเชือกฟางมามัดไม่ให้กูเปิด

แต่ในความทุลักทุเล ก็มีเรื่องที่น่าประทับใจ นั่นคือ

. . . 

แม่ค้า คือเยอะมาก แล้วของกินคืออุดมสมบูรณ์โคตรๆ — ข้าวแกงใส่ใบตองอันเล็กๆ ที่คิดในแง่ร้ายคือแม่ค้าเขาเอาเปรียบมึง แต่คิดแบบลอยตัวคือมันเป็นโอกาสที่มึงจะลองของกินหลายๆ แบบ — ซาลาเปา หนมจีน หมูปิ้ง ข้าวเหนียว ผัดไท เรื่อยไปยันของหวาน หนมชั้น ไอติม ฝอยทอง

หลังจากจัดมาหลายเมนู ก็เริ่มง่วง กรึ่มๆ สติกำลังจะหลุดจากร่าง แต่เสียงแม่ค้าคนนึงดังฝ่าฝูงชนมาจากด้านหน้าโบกี้

กูงี้ตื่นเลย!…. ขายอะไรวะ!?
ขายกะหรี่บนรถไฟเนี่ยนะ ... แล้วคือมีป้าบๆ ด้วย  มันจะดิลิเวอร์ลี่ไปไหม

ไหนว่าเมืองไทยเมืองพุทธ

สักพักมาอีกแล้ว

คือไอ้กูก็พยายามจะหาว่าต้นเสียงมันมาจากไหน แต่ป้าคนขายก็หลายคนเหลือเกิน นี่ยังไม่นับคนในขบวนที่เบียดกันจนโบกี้จะระเบิดอยู่แล้วนะ

สรุปว่า ตอนเดินผ่านกูไป ไม่มีป้าคนไหนร้องขายกะหรี่เลย

ไม่ไหวแล้วโว้ย กูอยากรู้ ไม่เคยคิดว่าความเสือกของตัวเองมันจะสูงส่งเพียงนี้ กูเดินผ่าฝูงชนไปตามต้นเสียง ประหนึ่งเป็นสายลับกำลังตามล่าเป้าหมาย

- นั่นไง กูเห็นแล้ว!!!

ผมเอื้อมมือไปสะกิด … สงสารป้าเหมือนกัน ป้าอดป้าบ ป้าบ เลย “ป้าๆๆ”
ป้าหันมาพร้อมกับ ตะกร้าสานที่มี ‘กะหรี่ปั๊บ’ เรียงเป็นก้นหอยวนอยู่อย่างเป็นระเบียบ “เอาไส้ไรจ้ะ”

ด้วยรัก

ผู้พลาดพลั้งแห่งการรถไทยแห่งประเทศไทย