Theme: Fictober

Author: icypumpkin

มือเรียวปิดประตูแผ่วเบาหลังจากก้าวเท้าเข้าห้องเพียงเพราะกลัวจะปลุกคนที่นอนอยู่ในห้องนอนตื่น ตาคมเหลือบมองนาฬิกาที่ชี้บอกเลขหกแล้วก็ทอดถอนใจ

เขากลับเช้าอีกแล้ว

"อื้อ" หลังอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า นาแจมินเดินวนไปดูคนที่หลับอยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าเรียว ดวงตาปิดสนิท ลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะบ่งบอกถึงห้วงนิทราแสนสุข แก้มนุ่มที่เกยหมอน อดไม่ได้ที่จะนำมือไปบีบแก้มอีกข้างน้อยๆ แม้จะส่งเสียงร้องอือออแต่ก็ไม่ตื่นขึ้นมา ฝังจมูกลงบนแก้มนั่นก่อนจะเดินไปอีกข้าง ขึ้นเตียงที่ประจำของตน ขยับตัวเข้าใกล้ ยืดแขนข้างหนึ่งรองคอ อีกข้างคว้าเอวคนข้างกายมากอดต่างหมอนข้าง หัวทุยขยับยุกยิกสุดท้ายจึงซุกลงกับอกของเขาเหมือนเจอที่นอนสบาย

"ฝันดีนะจีซอง" กอดจูบลงบนกลุ่มผมนั่นก่อนจะหลับตาลงบ้าง แค่มีจีซองอยู่ใกล้ๆ แจมินก็หลับสบายแล้ว

ปาร์คจีซองลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าโดยมีอ้อมแขนแข็งแรงโอบรอบเอว จำไม่ได้หรอกว่าคนตรงหน้ากลับมาเมื่อไหร่ แต่ความจริงแล้ว มันก็มักจะเป็นแบบนี้เสมอ เขารอจนดึกแต่สุดท้ายรอไม่ไหวก็หลับไปก่อนแต่พอตื่นขึ้นมาก็จะพบความอบอุ่นจากอ้อมแขนของนาแจมิน พลิกตัวเหลือบสายตาขึ้นมองนาฬิกาก่อนจะค้นพบว่ามันเพิ่งเข้าสู่เลขเก้า... เช้าเกินไปที่จะปลุกคนที่โอบกอดอยู่ให้ตื่นขึ้น แถมวันนี้วันอาทิตย์ ตัวเขาเองก็ไม่ได้มีธุระที่ไหน จีซองเลือกที่จะพลิกตัวหันกลับเข้าประจันหน้ากับคนที่กำลังนอนหลับอีกครั้ง

ผมสีน้ำตาลเป็นประกายสีทองล้อแสงแดด ดวงตาปิดสนิทจนเห็นแพขนตาหนาและยาวที่ใครหลายคนชอบเอ่ยชม จมูกโด่งเข้ารูปรับกับริมฝีปากบาง

"หึ" หลุดขำออกมาเมื่อพอมองพินิจพิจารณาแล้ว นาแจมินก็ไม่ได้หล่อสมบูรณ์แบบอะไรขนาดนั้น ถึงว่าย้อนกลับไปสมัยมหาวิทยาลัยถึงไม่ได้เป็นตัวท็อปของคณะหรืออะไรเลย แต่ไม่ใช่ว่ามันไม่ดีหรอกนะ ปาร์คจีซองน่ะรักนาแจมินที่เป็นแบบนี้ ไม่ต้องเพอร์เฟกต์มากก็ได้ มีมุมที่เป็นผู้ชายธรรมดา... แค่นี้สาวน้อยสาวใหญ่ก็เข้าหากันไม่หยุดแล้ว

"ไม่รู้ผู้หญิงพวกนั้นจะชอบจนอยากได้อะไรขนาดนั้น หน้าตาแบบนี้เนี่ย"

"แล้วปาร์คจีซองหวงไหม"

"อุ่ย" สะดุ้งสุดตัวเมื่อได้รับคำตอบจากคนที่คิดว่านอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ตรงหน้า ก่อนดวงตาจะค่อยๆ กระพริบถี่และลืมตาขึ้นมาน้อยๆ

"ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ" จีซองเลือกที่จะไม่ตอบคำถามแต่เปลี่ยนหัวข้อสนทนาแทน

"ตอนที่มีเด็กมานอนจ้องหน้าแล้วก็หัวเราะ" ก็ตั้งแต่ต้นเลยไม่ใช่หรือไงกัน ให้ตายเถอะ ทุกครั้งที่จีซองรู้สึกว่าเขากำลังแอบมอง สุดท้ายก็ตัวเองนั่นแหละที่ถูกใครอีกคนแอบมองตลอด

"หึหึ" แม้จะยังตื่นไม่เต็มตาแต่ก็มองเห็นใบหน้ามู่ทู่ที่ตอนนี้แก้มสองข้างพองไปหมดจนอดไม่ไหวที่จะฝังจมูกลงไปก่อนจะสูดหายใจลึกนาน... อาบน้ำตั้งแต่เมื่อคืน แต่ยังหอมกลิ่นแป้งอยู่เลย

"อื้อ ถ้าตื่นแล้วไปหาอะไรกินกันไหมฮะ"

"ขอพี่นอนต่ออีกนิดไม่ได้หรอ" ถ้าจีซองไม่ถาม แจมินไม่เคยบอกหรอกว่าตัวเองกลับมาถึงบ้านกี่โมง เพราะไม่อยากให้กังวลมากจนเกินไป แค่นี้วันหยุดจีซองก็แทบไม่เคยร้องขอที่จะออกไปไหนเพราะอยากให้เขาพักผ่อนให้เต็มที่

"นอนต่อแล้วทำไมมือล้วงเข้าเสื้อผมแบบนี้อะ" 

เพียงเท่านั้นคนมือไวก็หัวเราะลั่นแต่ไม่ยอมละมือออกไป ไม่ใช่แค่แก้มหรอกที่นุ่ม แต่เนื้อตัวจีซองก็นิ่มลื่นมือเช่นกัน มันไม่ได้นุ่มนิ่มเหมือนผิวของผู้หญิง จีซองมีกล้ามเนื้อไม่ต่างจากผู้ชายคนอื่นแต่เขาก็ยังรู้สึกว่ามันน่าสัมผัสมากอยู่ดี

"อยากกอดให้แน่นๆ ไง"

"มือเลื่อนลึกขึ้นเรื่อยๆ จนเสื้อจะหลุดแล้วนะ" แจมินหัวเราะให้กับคำพูดนั้นอีกครั้ง เพราะถึงปากจะพูดแต่มือกลับไม่ปัดป้องใดๆ ปล่อยให้เขาสัมผัสอยู่แบบนั้น

"ถ้าพี่ทนไม่ไหว ต้องโทษจีซองเลยนะที่ไม่คิดจะห้ามกัน"

"ผมห้ามพี่อยู่นี่ไงฮะ"

"แต่มือโอบรอบคอพี่แล้วนะ" เพียงเท่านั้นแก้มขาวกลับขึ้นริ้วสีชมพูน่ามอง แจมินหัวเราะในลำคอ เลื่อนใบหน้าเข้าครอบครองริมฝีปากของอีกฝ่าย มืออีกข้างที่ให้จีซองหนุนนอนเปลี่ยนมาจับลำคอเพื่อปรับองศาให้รับจูบได้ถนัดยิ่งขึ้นก่อนจะถอนริมฝีปากออกและเลื่อนไปยังซอกคอขาวที่โผล่พ้นเสื้อนอนตัวโคร่งแทน

"อื้อ... พี่แจมิน" ร้องออกมาเบาๆ เมื่อลำคอถูกขบเม้ม เขารู้ว่ามันจะไม่เป็นรอยแต่ก็ไม่ใช่จะไม่ตกใจกับสัมผัสที่ได้รับนี่น่า

"น่ารัก" แจมินเอ่ยพร้อมกับกดจูบลงบนปลายจมูกรั้น นำจมูกชนตนเองกับอีกฝ่ายและถูไปมาอย่างที่ชอบทำ

"อ้อนแบบนี้แปลว่านอนน้อย"

"อ้อนแบบนี้เพราะจีซองน่ารักมากต่างหาก" ตั้งแต่คบกับปาร์คจีซอง สาบานเลยว่าสิ่งที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้น คือเกิดกับเขาทั้งหมด รัก หลง หวง เป็นห่วงเกินเหตุ แต่ชอบแกล้งนี่นิสัยติดตัวแก้ไม่หายสักที

"ไปแปรงฟันกันก่อนฮะ"

"กินอาหารเช้าแล้วค่อยแปรงฟันได้ไหม" 

"ผมกลายเป็นอาหารเช้าไปแล้วหรอ"

"สำหรับตอนนี้ก็ใช่ แต่อาจจะมีการปรับเปลี่ยนตามช่วงเวลาอีกที"

"คนเจ้าเล่ห์"

และที่สุดเลยแห่งความเปลี่ยนแปลง คือเสพติดปาร์คจีซองจนไม่รู้จะเลิกได้อย่างไร

END