หลังจากที่เราอัพเดตงาน 30% ไปแล้วนั้นจึงได้ลงมือเริ่มต้นเขียนเนื้อเรื่องตามโครงที่วางเอาไว้ ทว่า... ปัญหาก็เกิดขึ้นมากับเราจนได้ การเขียนงานด้วยภาษาที่ลองปรับจากเดิมและการต้องคงเอาไว้ซึ่งนิสัยและภาพลักษณ์ของตัวละครวรรณคดี อีกทั้งยังต้องพยายามแทรกประเด็นตามที่คิดเนื้อเรื่อง ทำให้การดำเนินงานไม่เป็นอย่างใจคิด

 ช่วงเวลานั้นเราพยายามฝืนเขียนออกมาให้ได้ แต่สุดท้ายไม่พอใจอยู่ดีจึงได้ลบแล้วเริ่มต้นเขียนใหม่ แน่นอนว่าเราทำซ้ำไปมาเกือบสัปดาห์น่าจะได้ หายจากการอัพเดตงานคุณครูไปเลย โดยเราบ่นเรื่องนี้กับเพื่อนบ้าง ทวิตเตอร์บ้าง และพยายามหลีกเลี่ยงความกดดันตัวเองไปพักผ่อนบ้างก็ไม่ดีขึ้น

 เราเขียนไม่ได้ดั่งใจตัวเอง

 ความคิดมากมายเกิดขึ้นภายในใจ มักจะนั่งถามตัวเองว่าเรากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ความมั่นใจลดลงจนไม่อยากเขียนงานชิ้นน้ี้แล้ว ปกติเราไม่ใช่คนร้องไห้ง่าย แต่เพราะงานที่ฝันว่าตัวเองทำได้และเริ่มหลงรักอย่างเต็มเปากำลังทำให้น้ำตาไหลออกมา สุดท้ายต้องพักงานชิ้นนี้ไว้ก่อนและเริ่มลองหาเรื่องใหม่ขึ้นมาทำ

 ตอนที่คุยกับเพื่อน ๆ เราดันคิดถึงพล็อตเรื่องซึ่งเก็บไว้นานแล้วขึ้นมา จังหวะนั้นรู้สึกไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วจึงลงมือเขียนเรื่องใหม่เสีย บอกตัวเองว่าทดลองเขียนดูก็ได้แล้วค่อยกลับไปเขียนเรื่องเก่าสลับกันเพื่อเลือกให้เป็นชิ้นงานอันแน่นอน

 เมื่อเขียนได้สักสองตอนก็ได้นัดพบคุณครูเอื้องเพื่อขอคำปรึกษา แน่นอนว่าคุณครูตกใจที่เราคิดจะเปลี่ยนเรื่องที่ทำ แต่ก็เข้าใจเกี่ยวกับความหนักหนาของสิ่งที่เราไม่อาจทำได้ตอนนี้เช่นเดียวกัน ชิ้นงานใหม่จึงได้ถือกำเนิดขึ้นมาบัดนั้น

 หลังจากปรึกษาคุณครูและเพื่อน ๆ แล้วจึงได้กลับบ้านมาเขียนโครงเรื่องทั้งหมดเพื่อให้คุณครูได้อ่าน จากนั้นจึงรีบดำเนินการเขียนเนื้อเรื่องให้ได้มากที่สุดเพื่อทันการอัพเดตความคืบหน้าล่าสุด โดยงานล่าสุดเราได้มีการอัพเดตดังนี้ค่ะ

ซึ่งเราแทบไม่ได้มีอะไรมากมาย มีแค่ตัวเนื้อเรื่องให้ทดลองอ่านตอน 1-4  และชิ้นงานใหม่ของเราทำได้ขนาดนี้ถือว่าพอใจแล้ว เพราะจะก็ใกล้เคียงกับงานเพื่อนคนอื่น ๆ เหมือนกัน 

 ด้านคอมเม้นจากคุณครูคือพล็อตน่าสนใจแล้ว อาจจะลองปรับให้ดูทันสมัยกว่านี้เพราะไม่มีใครจะส่งจดหมายแล้ว (แต่เราก็ยังคงเก็บไว้แหละ) ตอนนี้ได้เวลาตะลุยทำงานให้เสร็จก่อนอัพเดตครั้งสุดท้าย ไว้เจอกัันอีพีหน้า

next station ―  อัพเดต 90%