ถ้าคุณแน่อย่าแพ้ ป.4

ทุกๆ วันเสาร์ที่ไปเรียนหมากล้อม แอดมินเหมือนเป็นผู้เข้าร่วมรายการนี้อยู่ตลอด ย้อนกลับไปเมื่อก่อน ตอนที่หมากล้อมยังไม่บูมมาก คนเล่นหมากล้อมส่วนใหญ่จะเริ่มเล่นกันตอนมัธยม มหาวิทยาลัย ตามมาจากการ์ตูนฮิคารุเซียนโกะ พอไปแข่ง ไปสมาคมก็เหมือนได้เจอเพื่อนๆ วัยเดียวกัน เลยทำให้เล่นหมากล้อมสนุกขึ้นไปอีก

แต่ตอนนี้ พ่อแม่หลายๆ คนให้ลูกเรียนหมากล้อมตั้งแต่เด็กๆ จะเพื่อให้มีสมาธิหรือเพื่อความเป็นเลิศอะไรก็แล้วแต่ ทำให้โรงเรียนสอนหมากล้อมเดี๋ยวนี้เหมือนเป็นที่รวมตัวของบรรดาเด็กๆ ตัวกะเปี๊ยก (บางคนก็นิ่ง ไม่ใจลอย ไม่เหม่อ แต่ส่วนมากก็ยังเด็ก เล่นซน ไม่ค่อยฟังที่อาจารย์สอน แม้บางคนจะขึ้นดั้งแล้วก็ตาม)

ในกลุ่มระดับฝีมือที่แอดมินเรียนอยู่ ก็มีเด็กเก่งๆ แบบนี้อยู่ด้วย แต่ละคนเพิ่งเรียนชั้นประถมกันทั้งนั้นแต่ระดับฝีมือก้าวหน้ากันเร็วมากๆ (ส่วนมากจะอยู่ที่ 1 คิว และ 1 ดั้งกันทั้งนั้น) ซึ่งพอจับคู่แข่ง เราก็ต้องซ้อมกับเด็กพวกนี้แหละ และส่วนมากก็มักจะโดนตบเกรียนทุกครั้งไป ก่อนมาเรียน ข้อเสียของแอดมินก็คือ พอแพ้เด็กแล้วเสียเซลฟ์ หมดความมั่นใจ เลยคิดว่ามาเรียนแล้วจะช่วยได้มากขึ้น ซึ่งก็จริงอย่างที่คิดเอาไว้

เราสามารถควบคุมอารมณ์เมื่อเจอกับเด็กๆ พวกนี้ได้ดีขึ้น ไม่ใจร้อนเวลาที่น้องเขาคิดเร็ว อ่านหมากเร็ว (เด็กพวกนี้พอเห็นโจทย์ก็แทบจะตอบกันได้เลย ในขณะที่แอดมินนี่ต้องใช้เวลาคิดพอสมควร) ยอมรับเลยว่าตอนนี้ยังสู้เด็กพวกนี้ไม่ได้ แต่ก็พยายามใช้ความนิ่ง ทำความเข้าใจในการเดินหมาก ศึกษาและนำปรัชญาที่อาจารย์สอนมาปรับใช้ และพัฒนาต่อไปอย่างช้าๆ

เพื่อที่ว่าจะเอาชนะเด็กๆ เหล่านี้ได้สักวันหนึ่ง.